nieuws

22 december 2007
Terwijl de energieke Hongaarse edelman die het gebracht heeft tot republikeinse Monarch, deze week in Rome werd gezalfd tot ere kanunnik van de Sint Jan van Latranen, très Chrétien, zoals alle Bourbons en door zijn tweede Assepoester aan de dijk werd gezet en zich nu troost met een zeer, zeer, zeer boven modaal Sneeuwwitje)*, vinden in het land achterhoede schermutselingen plaats in de Universiteiten tussen de Trotskistische ‘autonomen’ en de rest met als inzet de nieuwe wetgeving die aan de Universiteiten wat meer vrijheid verleent op het gebied van beleid, recrutering en financiering. Deze ‘Loi Liberté et Responsabilité des Universités’ (LRU) wil af van vergaande en verstarrende centralisering vanuit Parijs met zijn onzalige trits van bureaucratie, gilde mentaliteit, syndicalisme. Het werd tijd, want met een uitval 40% en een overproductie van kansloze diploma’s hebben de 86 Universiteiten (enkele goede uitgezonderd) met 1.300.000 studenten zich een slechte reputatie op de hals gehaald. Die autonomen willen dat de nieuwe wetgeving ‘en bloc’ wordt teruggetrokken en dat alles bij het oude blijft: geen selectie, iedereen heeft recht op een diploma, geen liberale (oh, dat schuttingwoord!) uitholling van de vrijheid van studiekeuze, geen concurrentie tussen de Universiteiten onderling, massieve budgetverhoging. Ze geloven dat de Regering wikt en de Straat beschikt, zoals het altijd was.

29 november 2007
But what sort of English is it that has come to dominate the world? It is narrow, jargon-ridden and arid. It conceals as much as it reveals and creates a misleading sense of shared understanding. FT on ‘Globish’ 16.01.07

The British are the worst . . . It is much more difficult to understand their English than that of other nationalities. When we non-native speakers of English talk, it is much easier to understand. We have the same limited vocabulary. FT 09.11.07

Er is weinig nieuws van het Collège Stanislas, waar de leerlingen als foi-gras ganzen worden volgepropt, maar dan wel met kennis. Hier is niet een 6- de norm, maar de ambitie om na 2 jaar toegelaten te worden tot één van 8 topscholen van Parijs (5 technisch, 3 economisch), dan is men op z’n 19e een TVI (= ‘très vénéré intégré’) en daarvoor moet men wel bij de 20% besten van de klas behoren…

Men kijkt hier heel anders tegen de ‘mondialisation’ (zoals de internationalisering hier heet) aan. Het neemt niet de vorm aan van een ‘capitulation des élites’ zoals in Nederland, er is hier ook geen waanidee dat met een verengelsing het land aantrekkelijk wordt voor ‘the best and the brightest’ van het universum. Een onbestemde vrees is er wel, waardoor het volk zich vastklampt aan zijn ‘droits acquis’, aan het status-quo, aan de vertrouwde omgeving, gefundenes Fressen voor beroepssociologen die daar lange verhalen uitspinnen.

11 juni 2007
EINDEXAMEN FILSOFIE
Hoe goed zou dit niet voor Nederland zijn….)*
Vandaag vond het eindexamen ‘Filosofie’ plaats waar de candidaten een verhandeling moesten schrijven, die een vrij strenge methodiek vereist (presentatie, probleemstelling, uitwijding, conclusie en uiteraard helder woordgebruik). Ze hadden de keus uit een drietal onderwerpen en mochten er 4 uur over doen:

Baccalauréat scientifique:
1) Kan het verlangen voldoening vinden in de werkelijkheid?
* Le désir peut-il se satisfaire de la réalité?

27 mei 2007
TROTSKISTEN EN BOLSJEWIEKEN
In dit mooie land komt het voor dat traditie en gewoonten zich in wilde vormen uiten. Uit een onverwachte hoek komt dan met geweld iets onbegrijpelijks boven drijven. ‘France is a tricky country’ zeiden we in bankkringen. De Leitkultur is hier weliswaar een duurzaam en constant conservatisme, maar zoals de magnetische noord- en zuidpool soms van plaats wisselen, klotst hier het conservatisme van links naar rechts, duidelijk links de laatste tijd. Het zegeviert in sommige universiteiten, waar het Marxisme, de verering van Fidel Castro, de enormiteiten van Sartre en Althusser, en ja van onze eigen home made Joris Ivens)* in een nieuw vel te voorschijn komen. Olivier Besancenot de trotskistische leider van de Ligue Communiste Révolutionnaire (sic) is een daar zo’n geslaagd product van. Met zijn welbespraaktheid en zijn allure van een ideale schoonzoon was hij goed voor 4% bij de presidentsverkiezingen. De bolsjewieken van de Communistische Partij kwamen nauwelijks boven de 1½%. De concurrerende trotskisten van de Lutte Ouvrière (re sic) moesten het doen met 1,3%.

30 april 2007
EEN BRIEF AAN LEIDSE VRIENDEN EN RELATIES
In mijn bescheiden Pantheon van onvergetelijke schrijvers neemt de romanist Victor Klemperer (1881-1960) een bijzondere plaats in. Niet alleen vanwege zijn dagboeken ( januari 1933-december 1945, innige binding onderhouden met zijn land ‘bis zum letzen’), maar ook vanwege zijn LTI Lingua Tertii Imperii waarin hij weergeeft hoe de taal zich aanpast en hoe perverterend woordgebruik de manier van denken beïnvloedt. De taal die je spreekt bepaalt je identiteit. ‘Sprache ist mehr als Blut’ zegt hij. Ik moest daaraan denken toen een jaarclubgenoot die in Rotterdam doceert mij wees op een paar artikels (verengelsing) in Mare, het Leidse universiteitsblad. Mare is Dædalus niet, de Harvard Business Review niet, de Rue Saint Guillaume (Sciences Po) niet enz., maar het representeert wel een universiteit die allang de Nederlandstalige Oxbridge der Lage Landen had moeten zijn, duidelijk geprofileerd, met een zware selectie voor de poort, iets waar iedere nieuwe generatie van kan dromen, naar kan streven, een nationale trots zoals Oxford en Cambridge en Harvard en de Ecole Polytechnique en de ETH van Zurich.

In Leyden wordt een nieuw paradigma ingevoerd, een goldilocks university, een soort Nieuw Athene in het land der Papegaaien.