Tussenlaag

Het is wellicht onvermijdelijk dat er in de moderne  tijd, met zoveel nieuwe technische en communicatieve  mogelijkheden, ook grote maatschappelijke veranderingen  in gang worden gezet. Zo is er op heel veel terreinen een enorme schaalvergroting tot stand gekomen, met als belangrijkste drijfveren, meer mogelijkheden, meer efficiëntie.

De bekende oud-politicus Tjeenk Willink maakt zich ernstig zorgen over het overheidsbeleid dat wel allerlei ontwikkelingen bevordert maar te weinig nadenkt over de uitvoerbaarheid van het beleid en hoe dat uitwerkt in de praktijk (interview in  BNde Stem van 26 november). Hij  zegt o.m. ‘Mensen die in een dorp wonen hebben vaak geen eigen agent meer, geen bibliotheek, geen huisarts, geen openbaar vervoer. De overheid heeft zich teruggetrokken.’

Door de pandemie worden de nadelen van de in gang gezette ontwikkeling duidelijker zichtbaar. Er is ook , zegt hij, een alsmaar uitdijende ’tussenlaag’, die moet controleren wat er in de praktijk gebeurt. En hij voegt hieraan toe: ‘En die tussenlaag hoeft zich niet voor zijn tijdsbesteding  te verantwoorden en de mensen op de werkvloer wel.’

 

Die tussenlaag bestaat helaas al een hele tijd in het onderwijs. Ik heb daar al vele malen op gewezen en ook op het feit dat deze mensen  nooit verantwoording afleggen voor hun verkeerde ideeën en adviezen.  Overigens , sprekend als advocaat van de duivel kan ik me hun houding wel enigszins voorstellen. Niet reageren als weer iets mislukt is maar met nieuwe plannen komen, steun zoeken bij bij bestuurders en politici, zo kunnen ze het lang volhouden. Dus ook , liever geen mensen uit de praktijk in hun kring toelaten, geen steun geven aan plannen om hogere eisen te stellen  aan de opleiding  van onderwijzers en leraren. Natuurlijk niet want ze hebben er geen belang bij dat de leraren beter toegerust zijn en zich strijdbaar opstellen.

 

Veel goede leraren zijn al geheel of gedeeltelijk in de private sector gaan werken waar ze geen last hebben van de tussenlaag. Anderen houden zich zo goed mogelijk staande en hebben aanvaard dat ze niet kunnen doen wat ze eigenlijk hadden willen doen en ook hadden moeten doen.

En zo kan de neergang van het Nederlandse onderwijs nog verder doorgaan.

 

J.C. Traas