Dr. Ton Bastings, docent in het mbo en bestuurslid van BON, spreekt over het lerarentekort en het imago van de leraar. Hij is in 2018 gepromoveerd op het imago van de docent in Nederlandse romans.
Laat een reactie achter
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Leuk om Ton Bastings zo te zien en te horen. Anders dan menig leerling lees ik zijn teksten sneller dan hij ze voordraagt.
Maar het is elders nog erger dan hij ons laat zien. Ik heb een tijdje aan een rechtenfaculteit gewerkt. Daar was een van mijn droeve plichten het nakijken van opstellen van studenten. Juristen hebben geen schroevendraaiers, soldeerbouten of boormachines, maar alleen taal. Je mag dus verwachten dat rechtenstudenten behoorlijk kunnen schrijven en dat de opleiding daar ook op toeziet.
Maar wat was de praktijk? Ik keek dan zo’n stapeltje na en bij het eerste opstel dacht ik: Dat is slecht zeg, een vier. Maar het tweede opstel was nog slechter, dus een drie. Aan het eind van de stapel gekomen had ik misschien één keer een zes uitgedeeld en voor de rest diepe onvoldoendes.
Dus wat doe je dan? Ik legde de werkjes op volgorde en zorgde dat ik gemiddeld in de buurt van een 6,5 uitkwam. Het resultaat was dat studenten die een vier verdienden een zes kregen en dat studenten met een zes een zeven scoorden. En degenen met een drie? Die kregen een vijf. Maar als een student een vijf krijgt ruikt-ie een kans op een zes… Dus dan kwam er iemand van de examencommissie op kantoor om te soebatten: “Geef nou die zes, dan is iedereen tevreden.” I confess: Ik heb studenten op die manier een zes gegeven die eigenlijk een drie verdienden. Voor iets wat in hun beroep een sleutelvaardigheid zou moeten zijn.
Dank BramRoth. Wat een prachtig maar realistisch en diepdroevig inkijkje in de beschamende praktijk van alle dag! Deze tekst mag wat mij betreft op een tegeltje in elk klaslokaal waar Nederlands gegeven wordt.