In hun artikel "Het Maagdenhuis als profit center" in de Groene Amsterdammer beschrijven financieel geografen Rodrigo Fernandez en Reijer Hendrikse de veranderingen die zich onder invloed van het new public management op de UvA hebben voltrokken. De universiteit is nu georganiseerd als een bedrijf, gaat risicovol met geld en gebouwen om en luistert naar de banken die op hun beurt in leven gehouden zijn met belastinggeld.
Ook vandaag, maar dan in NRC schrijft Ton van Haperen in "Speculeer niet met geld in het onderwijs" dat de school geen belegging is en pleit hij voor het uiteentrekken van de gebouw en beheersfunctie en de onderwijsfunctie. Hij vergelijkt dit met de lessen van de beurskrach van 1923, die er in de Verenigde Staten toe hebben geleid dat banken en beleggingen strikt werden gescheiden, een scheiding die in de jaren negentig weer ongedaan werd gemaakt met als gevolg de crisis waar we sinds 2008 inzitten. Van Hapoerens artikel staat helaas niet op het openbare net, maar wel in iets andere vorm op de website van Ton van Haperen.
Beide stukken zijn in lijn met wat BON al jaren betoogt. De minister ziet de oplossing echter elders: als de leraren hun cultuur nu maar zouden veranderen, als de bapo maar wordt ingeleverd en als dat maar voldoende geld oplevert om bij elkaar in de klas te kijken, dan gaat het vast allemaal wel goed.
Ik herken dit monster. Het
Ik herken dit monster. Het wordt beschreven in canto XXV van de Hel van Dante.
Maar er is een groot verschil. Daar zit het eeuwig voor straf. Hier maakt het anderen rijk en machtig die straks weliswaar in een andere Cercio van die Hel zullen worden opgenomen. Maar wie maalt om het hiernamaals?
Iedere keer als ik weer die
Iedere keer als ik weer die radioreclame hoor over managementsboeken die je de volgende dag al in huis kunt hebben, vraag ik me af: Waarom die haast? En dan voor spul dat alleen maar ellende aanricht in de samenleving.
Vandaag lees ik de column van Piet Borst in NRC Handelsblad met als titel "Frau Merkel, hilfe!". Borst vraagt zich af waarom het Duitsland zoveel beter gaat: geen begrotingstekort, geen aardgasbaten, en bijna twee keer zoveel van het bnp aan investeringen in kennis (3% tegen 1,8%).
Hij haalt het AWT-rapport "vasthoudend innoveren" aan. Als een van de factoren, "tussen neus en lippen" die meespelen, noemt deze landen vergelijkende studies, dat Duitse bedrijven beter geleid worden dan Nederlandse.
"In Duitsland hebben de de techneuten het nog voor het zeggen. Mensen die weten hoe een motor werkt en wat er nodig is om een betere motor te maken. In Nederland zijn die vervangen door MBA-types, wel goed voor investor relations maar niet voor het maken van geavanceerde spullen".
En hoe zit het met het onderwijs? Wie besturen onderwijsinstellingen? Wie nemen daar de beslissingen, zich adviserend door weer andere MBA-types die zich 'onderwijsprofessionals' noemen en leraren betitelen als 'onderwijzend personeel'.
Deze regering wil kwaliteit in het onderwijs. Het lijkt me duidelijk welke richting dan ingeslagen moet worden. En die modieuze praatjes kunnen dan achterwege gelaten worden.