In een interview met Nu.nl zegt minister Bussemaker: "De cultuur bij veel leraren is nu vaak: dit is mijn les en daar zet ik een hek omheen en ik houd de deur van mijn klaslokaal dicht. De cultuurverandering betekent dat je moet openstaan voor feedback van anderen. Transparant zijn, iedereen kan binnenkijken."
Wij vragen ons af waar de minister dit vandaan haalt en als deze cultuur er al zou zijn, wat daarvan de oorzaak is. De laatste decennia zijn leraren overstelpt met ideeën, van goedbedoelde suggesties tot verordeneerde oekazes, door managers, bestuurders, onderwijskundigen en politici voorgestelde danwel opgelegd. Het was nog niet zo heel lang geleden dat Doekle Terpstra en Sjoerd Slagter meenden dat de academische leraar met zijn kennisoverdracht niet meer van deze tijd was en dat de enige goede leraar een coachende leraar is, die zijn kennis verstopt om er voor te zorgen dat de leerling zich kan laven aan de werkelijke en onuitputtelijke bron van wijsheid, het onvolprezen Google. Dat heeft geresulteerd in een ongekend leegbloeden van het Nederlandse onderwijs dat enkel en alleen nog enigszins gestelpt is omdat ervaren leraren zo koppig waren hier op de rem te gaan staan en al dan niet openlijk weigerden mee te werken aan deze onzin.
De minister heeft nu een probleem: er zijn te weinig goed opgeleide leraren en de lerarenopleidingen hebben bepaald niet meegewerkt om de jonge leraren adequaat van vakkennis en serieuze didactische vaardigheden te voorzien. Dáár ligt het probleem, niet bij leraren die hun deur dicht zouden houden.
Als de minister de medewerking van de bestaande hoog opgeleide leraren vraagt bij de oplossing van het door de politiek veroorzaakte probleem, dan zal het overgrote deel hier ongetwijfeld met plezier aan meewerken. Zij zijn niet voor niets leraar en hebben het beste voor met hun eigen kinderen en kleinkinderen en alle andere leerlingen in Nederland, maar om de schuld te leggen bij de onderwijscultuur van de leraren is een gotspe. Minister: dat kan echt veel beter!
Het BON-forum, en dit
Het BON-forum, en dit commentaar: het blijft balsem voor de ziel van de docent.
Het is eigenlijk bijzonder dat regeringspartijen er steeds weer zo goed in slagen om met een onderwijsminister aan te komen die zo goed is in het irriteren van docenten. En daar zitten we dan steeds weer vier verloren jaren aan vast.
Maar is het de schuld van "de politiek"? Volgens mij loont het politiek gewoon om zo'n minister neer te zetten. Een minister dus, die binnen de volgende randvoorwaarden wil werken:
– Onderwijs mag niet meer mag kosten dan het nu kost;
– De minister mag ook geen risicovolle budgetneutrale wijzigingen doorvoeren, alles moet ongeveer blijven zoals het is;
– Het moet líjken alsof de onderwijsminister goeie dingen doet, zelfs als deze helemaal niets doet.
En dit loont electoraal allemaal, omdat de Nederlandse kiezers in meerderheid goed onderwijs nog steeds niet zo heel belangrijk vinden. Dat gaan ze misschien pas vinden als de crisis langer gaat duren en dieper wordt. Dus eigenlijk voert het kabinet, indirect, best goed onderwijsbeleid.
Zouden ze in Finland trouwens ook elkaars lessen opnemen en tips uitwisselen? En zo'n register hebben? En speciale "talentenprogramma's" hebben? En dat je er als jonge docent die wel wat anders aan z'n hoofd heeft continu wordt lastiggevallen door zo'n coach die zijn coachtaakuren moet volmaken?
Zelf zit ik op een school waarbij de vaksecties van verschillende scholen één keer per jaar bij elkaar worden gezet, om tips uit te wisselen. Maar waarom zou ik andere scholen helpen om beter te worden, als mijn eigen school daardoor kan dalen op de ranglijst, en ik dus weer van mijn schoolhoofd op mijn bord krijgt dat het echt beter moet?
Er is maar één manier waarop ik beter kan worden in mijn werk, en dat is wanneer ik meer tijd krijg om dat werk te doen, en daarbij verder meer met rust gelaten wordt. Dus geen uitwisseling, register en coach alstublieft.
En overigens: als er weer eens een bank genationaliseerd moet worden voor ruim 4 miljard euro, waarom moeten die kosten dan buitenproportioneel worden afgewenteld op (zorgwerkers en) docenten in de vorm van een nóg langer gecontinueerde nullijn? Waarom betalen niet alle burgers daar gelijk of naar draagkracht aan mee? Kan de minister dat ook uitleggen? Of was het vooral de schuld van de zorgmedewerkers en de docenten dat SNS Reaal over de kop ging?
Met de uitsmijter van onze
Met de uitsmijter van onze onderwijsministerin ben ik het helemaal eens: “Als we niks veranderen aan het vak (=leraarschap)en alleen het salaris verhogen dan zul je zien dat er niks verbetert”. Dat verbeteren zal heel moeilijk worden en veel tijd kosten want nog lang niet staan “alle neuzen dezelfde kant op” . Dat zou natuurlijk wel moeten gelden voor “bewezen verbeteringen” maar niet iedereen zal haar “bewijsvoeringen” onweerlegbaar achten. Bovendien zijn veel “verbeteringen” geënt op de op dit moment ontstane toestand en daar wil ze veel te weinig aan veranderen. De veranderingen die zij wil volgen uit de stelling van McKinzie dat teamvorming en uitwisseling van leservaringen een zeer goed onderwijssysteem kunnen veranderen van een zeer goed systeem in een uitmuntend systeem. Ze gaat dus uit van een leugen want ons onderwijssysteem is helemaal niet goed en bovendien door en door ziek. Binnen de verzwakte rechtspositionele toestand van een leraar lijkt lesgeven terwijl er over jouw rug elk moment iemand kan meekijken niet iets dat bijdraagt aan de kwaliteit van je les. Het bewustzijn dat je je straks misschien verdedigen moet is een aanslag op je concentratievermogen. De bedoeling van haar is dat je later met je collega’s overleg pleegt over lesgeven. Dat leraren zich met elkaars lessen gaan bemoeien. Dat betekent wel een extra belasting en die moet zich dan wel vertalen in minder lesuren. een dure ministeriële gril. Van de tijd dat ik zelf op school zat (van vóór de Mammouth) herinner ik mij helemaal niet dat leraren, bevoegd of onbevoegd, het zo slecht deden. Je werd goed voorbereid op het eindexamen en de lestijd werd efficiënt gebruikt.
Een leraar in het postprimair onderwijs hoeft maar twee competenties te hebben: efficiënt lesgeven en betrouwbare beoordelingscijfers kunnen geven. Daar volgen natuurlijk wel een aantal subcompetenties uit maar daar hoef je helemaal geen aandacht aan te besteden als in de praktijk aan de hoofdcompetenties voldaan word. Laat de goede leraar met rust! Dat is het eerste waar Jet voor zorgen moet.
Vervelend voor de minister,
Vervelend voor de minister, die overigens zelf geen echte onderwijservaring heeft, behalve als bestuurder, maar een gesloten deur is zéér bevorderlijk voor de rust en de concentratie van de leerlingen. Dat is toch wat we moeten willen.
Wederzijdse beoordelingen hebben alleen maar zin als deze de bedoeling hebben elkaar wederzijds te helpen en te steunen. Helaas valt in dit kader bijna onmiddellijk de term 'beoordeling' en in zo'n onveilige situatie gaat niemand zijn deuren opengooien. Daar komt dat je als docent soms wel structureel tekort moet schieten omdat het werk zoveel meer uren vraagt dan die waarvoor je betaald wordt.
Verschillen tussen de
Verschillen tussen de leerlingen kun je alleen aanpakken door ze zelf hun onderwijs te laten organiseren en de leraar tot coach te maken, liefst op loopafstand (de zg cola). En dan zullen de verschillen nog groter worden. Niet de oorsponkelijke verschillen, maar nieuwe. Een grote meerderheid die het niet aankan en een uiterst klein groepje dat overleeft.
Verschillen tussen patiënten
Verschillen tussen patiënten kun je aanpakken door ze zelf hun genezingsproces te laten organiseren en de arts tot coach te maken, liefst op loopafstand. Alle benodigde informatie is te vinden in het WWW.
Zo druk je de kosten van medische zorg en die paar dooien meer; soit.
Nog even in reactie op
Nog even in reactie op Malmaison, die schreef:
> Met de uitsmijter van onze onderwijsministerin ben ik het
> helemaal eens: “Als we niks veranderen aan het vak (=leraarschap)en
> alleen het salaris verhogen dan zul je zien dat er niks verbetert”.
Toch moet je het je even voorstellen wat er zou gebeuren als je alleen de salarissen zou verhogen. Laten we zeggen: alleen de salarissen verhogen van goedgeschoolde, bevoegde docenten. En dat je verder niets zou doen.
Als hier alleen al sprake van zou zijn in de vorm van een serieus voornemen, zouden deze docenten meteen al met wat meer trots, zelfvertrouwen en plezier voor de klas staan. Dat is voor de leerlingen ook meteen mooi meegenomen: die zien iemand die beter functioneert en het naar z'n zin heeft in z'n werk; meteen ook een goed voorbeeld van een beroep dat die leerlingen zelf ooit misschien zou kunnen uitoefenen.
Vervolgens gaat die salarisverhoging daadwerkelijk in (en dan moeten schoolbesturen er ook toe gedwongen worden, want anders gaan ze dat niet allemaal doen). Zittende docenten blijven blij, maar zodra er een vacature is, kan de school rekenen op meer belangstelling van capabele mensen die anders voor werk buiten het onderwijs zouden kiezen. Een schoolleiding krijgt dus de beschikking over betere mensen voor de klas, en kan die ook makkelijker vasthouden. Natuurlijk is de ene schoolleiding de andere niet, en wil een aantal schoolleidingen liever onderdanige, kneedbare mensen in dienst, maar slimme scholen kiezen voor de betere docenten. En juist die scholen halen betere resultaten, en trekken weer meer leerlingen weg bij die andere scholen.
Vervolgens ontstaat er natuurlijk op een gegeven moment weer een foute, nieuwe onderwijsmode. Op de school met de meer capabele docenten wordt die mode meteen afgeschoten, en gaat men over tot de orde van de dag. Dat zou niet gebeurd zijn als er zwakkere docenten werkten. Ook kiezen de meer capabele docenten voor betere lesboeken, en ontstaat er dus een grotere vraag naar betere lesboeken. En de meer capabele docenten gaan eerder staken als een niet in goed onderwijs geïnteresseerd land een bepaalde kostenpost eenzijdig op hen wil afschuiven, wat capale mensen hebben alternatieven en zijn assertiever.
Dus zelfs als je alleen het salaris verhoogt, verhoog je op termijn de kwaliteit van je mensen en dus van je onderwijs. Het kan natuurlijk veel sneller, door nog veel meer andere maatregelen tergelijkertijd te nemen, en wellicht ook goedkoper, door de salarissen juist niet te verhogen en alleen goedgeschoolde docenten toe te laten op lerarenopleidingen en op scholen, en hen goed te faciliteren met onder meer veel tijd en vrijheid.
Misschien is een dergelijke
Misschien is een dergelijke uitspraak beledigend voor een leraar die al jaren met succes voor klas staat. Voor mij als jongeling, die nog moet beginnen, komt dat niet zo over. Ik vind eigenlijk dat wij jonge leraren best een trap onder onze kont kunnen gebruiken, er is inderdaad iets mis met onze onderwijscultuur. Maar volgens mij heeft dat niets te maken met het feit dat we onze deuren gesloten houden.
Als de minister de deuren open wil doen zodat leraren zelf meer kunnen bijdragen aan vorm en kwaliteit van hun beroepsgroep, door hun meningen te delen en zich ook gehoord te weten, dan ben ik voor. Ik ben ook voor reflectie op elkaars werk, leraren kunnen het vak voor een groot deel van elkaar leren ipv door een onderwijskundige van een expertisecentrum.
In mijn ogen dus niet zo'n slecht plan, maar zeker geen wondermiddel.
@ De Kwekeling
Natuurlijk zijn er verschillen: de ervaren leraar versus de onervaren leraar, het basisonderwijs versus VO of HBO.
Het bij elkaar in de klas kijken zorgt niet voor meer vakkennis. De leraar wiskunde die meent dat 0,66 gelijk is aan 2/3, de basisschooljuf die niet kan spellen en op de wereldbol de VS niet weet aan te wijzen, de docent natuurkunde op het VWO die zelf nooit een universiteit van binnen heeft gezien, maar wel leerlingen voorbereid op wetenschappelijk onderwijs, het zijn allemaal voorbeelden van onderwijsproblemen die niet worden aangepakt door deze visie van de minister. Bij elkaar in de klas kijken heeft enkel en alleen effect bij het pedagogisch/didactisch handelen, NIET bij vakkennis.
De vraag is dan natuurlijk ook of het bij elkaar in de klas kijken het peda/dida handeleninderdaad verbetert. Dat zal voor een deel ongetwijfeld wel degelijk zo zijn, maar het zet ook de deur fiks open voor een eenheid in de peda/dida aanpak, waarbij de verschillen tussen de verschillende docenten worden weggemasseerd. Dat heeft voordelen voor het management: de ondergeschikten denken en doen allemaal hetzelfde, je kunt dezelfde trainingen opvoeren en je kunt met dezelfde visie van de school reclame maken. Los van de vraag of die gekozen onderwijsvisie dan de juiste is, denk ik serieus dat het veel beter is om aan te sluiten bij de onderwijsstijl van de leraar dan bij de leerstijl van de vele leerlingen. De ene docent voelt zich lekker bij aanpak A, de andere bij Z. Masseren naar één aanpak betekent dat bijna iedere leraar zijn werk niet geheel in eigen stijl doet en daarmee minder effectief is dan zou kunnen.
Natuurlijk schets ik hiervoor risico's en iedereen zal gemakkelijk kunnen menen dat het "natuurlijk" zo moet zijn dat leraren hun eigen stijl kunnen hanteren, maar mijn ervaring is dat je als leraar in de minderheid in een dergelijke omgeving wel kunt vergeten je eigenheid te behouden. De belangen om iedereen identiek te laten werken zijn namelijk te groot. Ook Bussemaker op ons symposium zei iets dergelijks: een uitstekende leraar zegt niets, het gaat om een uitstekend team. Klinkt allemaal prachtig post modern en samenwerkend, maar het is naar mijn mening de dood in de pot. Je kunt dat alleen zinvol toepassen als de macht werkelijk bij de leraren ligt en als de leraren allemaal een uitstekende opleiding hebben. Pas dan heeft iedereen de kracht om zichzelf te kunnen zijn EN te leren van collega's. Die situatie is nu verder weg dan ooit.
Een veel betere insteek om het onderwijs te verbeteren is om de kwaliteit van de lerarenopleidingen te verbeteren, de kleilaag van onzininstituutjes en bedrijven er uit te mieteren en de bestuurlijke aansturing vanuit de politiek op allerlei vlak te veranderen (lumpsum, schaalgrootte, passend onderwijs, overladen programma, vage kerndoielen etc). Wat me nog het meeste stoort in het verhaal van de minister is de impliciete veronderstelling dat de onderwijscultuur de oorzaak van de ellende is. Waanzinnig boos ben ik om deze dolk in de rug.
Natuurlijk is dat bij elkaar
Natuurlijk is dat bij elkaar kijken niet op de eerste plaats goed voor de ontwikkeling van vakkennis, al zouden jonge leraren zeker ook op dat gebied bij de (vroeger opgeleide) meer erudiete het een en ander kunnen opsteken. Hoe vaak heb ik als vakdidacticus niet kunnen constateren dat leraren noodzakelijke basiskennis misten en heb ik stagaires in de klas horen verzuchten dat ze meer bij mij en mijn collega leerden in een maand dat vele jaren op hun opleiding.
Zowel jouw opmerkingen, 1 januari drie jaar geleden, als die van kwekeling kunnen naast elkaar bestaan. Als leraren de gelegenheid krijgen en de werkruimte krijgen om bij elkaar te kijken, kan dat inspirerend zijn, maar het mag nooit een routineuze bezigheid worden. Ik ben zo arrogant te constateren dat er collega's zijn waar ik weinig of niets aan zou hebben. Maar toen mijn school leraren vroeg om over hun beste ervaringen te vertellen aan collega's, bleken ook bij hen bruikbare lesvormen te zijn ontwikkeld die ik ook in mijn eigen lessen kon introduceren en verder ontwikkelen.
In een gesprek met de voorzitter van de docentenraad en een collega op mijn school vorige week bleken zij bepaald niet afkerig te zijn van collegiale consultaties en bezoeken, mits die natuurlijk gefaciliteerd werden.
Beste kwekeling,
Beste kwekeling,
Je leert het vak door te doen. Reflecteer over de dingen die goed gaan en praat met collegae over de dingen die je niet aanstaan. Zoek een oudere docent als voorbeeld en vertrouwenspersoon en vraag hem desgewenst om zelf in je klas te komen kijken. Wees eerlijk naar jezelf en houd moed. De lerarenkamer en je collegae zijn je klankbord. Na een jaar of acht, met veel vallen en opstaan en veel uren maken, heb je dan het vak onder de knie. Autorijden leer je ook pas nadat je het rijbewijs hebt gehaald.
Zo zijn leraren vanouds gevormd en de papieren wijsheid van onderwijskundigen kun je grotendeels naast je neerleggen. Leg de nadruk op kennis van je vak: taal, rekenen, geschiedenis enz. De pedagogische toeters en bellen leer je vanzelf in de praktijk. Het is doodzonde dat daar bij lerarenopleidingen zoveel tijd aan verspild wordt. (Vraag maar aan zittende docenten wat daarvan bij hen is blijven hangen en hoe belangrijk dat voor hen is geweest.)
Succes!
Een vlijmscherpe aanval: http
Een vlijmscherpe aanval: wonderijs.wordpress.com/2013/03/17/over-de-beleidsvoornemens-van-jet-bussemaker-en-sander-dekker-onze-bewindslieden-van-onderwijs/
Tjonge jonge, de politiek
Tjonge jonge, de politiek heeft kennelijk iets h e e l nieuws ontdekt. Ik weet niet beter in mijn ervaringen als leerkracht dat ik eindeloze gesprekken heb gevoerd met zowel ervaren als mede-beginnende leerkrachten. Ik heb altijd mijn moeilijkheden gedeeld met anderen en vice versa. Alleen gebeurde dit in het circuit dat voor overheden onzichtbaar bleef.
En DAT steekt die overheden, en met hen de diverse bestuurderen. Ze willen het allemaal monitoren, al die informele gesprekken! Ze willen het volk tonne dat ZIJ het zijn geweest die al die informele informatie op de rails hebben gezet!!
Precies DAAROM is die politieke bemoeizucht zo te haten. Wat u ooit deed uit zuiver beroepsmatige interesse (u was beroeps en niet zomaar, maar vanuit iets intrinsieks) wordt u nu vanwege publiciteitsgeile overheden opgelegd opdat ZIJ met UW motivatie kunnen pronken!!!
Ik moet denken aan Karel Appel, die ooit bij de grens invoerrechten moest betalen omdat hij EIGEN werken invoerde. Die werken werden op marktwaarde gewaardeerd (Appel zelf was natuurlijk de veroorzaker van die waarde). Appel werd aangeslagen op grond van de waarde die hijzelf had gegenereerd.
Overheden die aan de haal gaan met wat ooit gewoon was en informeel gebeurde: dat moet elke bezielde leerkracht heel DIEP verachten en haten.
Voor mij persoonlijk was DAT meer dan voldoende om mij niet langer ter beschikking van de overheid te stellen.
NIet alleen een vlijmscherpe
NIet alleen een vlijmscherpe aanval, ook nog een zeer leesbare analyse.
Wat betreft je eerste alinea:
Wat betreft je eerste alinea: dat heeft Jet ook gezegd. “Iedereen in Finland wil met een leraar trouwen”! Het is fijn dat het onderwijs kan bijdragen aan gelukkige huwelijken waarin geld geen rol speelt. Wat een spin off!
Met het weghalen van de onderwijssalarissen uit de Lump Sum zou “de politiek” ook erkennen dat die niet goed werkt. Het idee achter de Lump Sum is dat de schoolbesturen optimaal hun financiële middelen kunnen inzetten, dwz dat ze de verhouding van resultaten en kosten kunnen minimaliseren. Daar hoort ook bij dat je leraren moet kunnen inruilen tegen computers en coaches en daarom moet het salarisbeleid op principi”le grond een bevoegdheid van de schoolbesturen blijven. De schoolbesturen hebben de Lump Sum misbruikt om hun eigen status en financiële positie te verbeteren. Financieel is het best aantrekkelijk om met een schoolbestuurder te trouwen! Het weghalen van de salarissen is een ad hoc maatregel en gepolder en maakt de Gordiaanse knoop van het onderwijs steeds ingewikkelder. Doorhakken die knoop!
Dat schoolbesturen als ze de docenten meer moeten betalen voor goede docenten zouden kiezen is een bewering die ik wil aanvechten. Ik herinner mij op de BONsite dat een docent niet aangenomen werd omdat hij zich in zijn vrije tijd met filosofie bezig hield. Hij paste daarom niet in het team. De huidige schoolbestuurders zijn vaak niet erudiet maar willen wel graag hun missie uitdragen. Dat kan knap lastig worden als je leraren bestaan uit slimme hoogopgeleide mensen die menen dat ze het beter weten. Als je de salarissen uit de Lump Sum haalt ben je bezig met symptoombestrijding. Schoolbesturen willen in de eerste plaats loyale leraren, ja-knikkers.
Jij gokt op het breken van de solidariteit van de schoolbesturen. Scholen die niet alleen meer salaris aan leraren gaan betalen (want ze moeten wel) maar hun leraren ook professionele vrijheid verlenen en langs die weg voor de sanering van het onderwijs zorgen. Als een paar dat doen zou de rest dat ook moeten doen want de concurrentie is hersteld.
Ik heb echter eerder (in Het Schoolblad”) gelezen dat schoolbesturen geld bestemd voor hogere lerarensalarissen “op de plank lieten liggen”. Als ik het goed begrepen heb wilden ze hun eigen positie niet ondergraven. De schoolbesturen zouden dus met elkaar kunnen afspreken om zich niet te laten dwingen. Ze vormen immers een oligoplolie met welbegrepen eigenbelang. De overheid zal behoorlijk moeten gaan controleren op de toekenning van de gelden binnen de school en er daarmee ook niet onderuit kunnen komen om zich met het onderwijs te bemoeien. Een HAVO-VWO-school zal moeten opgeven hoeveel leerlingen in de bovenbouw en in de onderbouw zitten en de overheid rekent dan uit op hoe veel eerstegraadssalarissen en hoeveel tweedegraadssalarissen de school recht heeft. De scholen zullen proberen het salaris niet vast te hangen aan een externe eerstegraads of tweedegraads lesbevoegdheid maar op de inhoud van een lerarenregister met door hen zelf verleende BIO-bevoegdheden. De mixed jobs die voorgesteld zijn om leraren ook te kunnen laten promoveren bieden ook mogelijkheden om te foetelen. De overheid zal dus moeten controleren of de met de gelden bestemd voor eerstegraders vrijwel uitsluitend lessen en bovendien eerstegraadslessen gegeven worden en wel op een wijze waarop de extra eerstegraadswaarde tot zijn recht komt. Ik denk dat de schoolbesturen eendrachtig zullen proberen te sabboteren dat de overheid hun macht aantast. Ik denk niet dat er bona fide overlopers zullen komen die de andere schoolbesturen zullen nopen het onderwijs weer gezondte maken.
Het is veel efficiënter om welwillende nieuwkomers een kans te geven dan goed geld tegen kwaad geld aan t gooien..
Voor de politici is lapwerk aantrekkelijk want dat voorkomt dat ze als klunzen in de schijnwerpers komen. Zij hadden de macht en zij hebben het laten gebeuren. Maak ze niet blij door ze te laten denken dat als de onderwijssalarissen uit de Lump Sum gehaald worden ze de problemen grotendeels hebben opgelost.
Jet doet alsof ons onderwijs
Jet doet alsof ons onderwijs goed is en ook geconstrueerd is op een wijze die bij goed onderwijs past. Dan wil ze de maatregelen nemen die passen bij de overgang van “good” naar “great” of “excellent” onderwijs. Het Nedelandse onderwijs is hooguit “fair”. Op naar de top van de kwaliteitsberg van het onderwijs vanuit een basiskamp dat nog dicht bij het dal ligt (al kun je hogerop de resten van een veel beter geoutilleerd basiskamp vinden) vraagt om een mislukking
ERRATVM:
Schoolbesturen worden natuurlijk geacht om het quotiënt van resultaten en kosten te MAXIMALISEREN
Leraren die elkaar filmen.
Leraren die elkaar filmen. "Gaap", zoals Jeronimoon schrijft. Al in de zeventiger jaren werd dot gepropageerd!
Waarom heeft dit idee dan nooit echt voet aan de grond gekregen? Omdat het niet werkt. Het kost veel tijd en rompslomp om dit allemaal voor te bereiden en na te bespreken. Tijd die je liver besteedt aan levoorbereiding of correctiewerk. Dus, als het gebeurt, gebeurt het hooguit een paar keer per jaar of een keer per jaar. de resultaten die het oplevert zijn minimaal; Het blijft wat steken in kleine suggestied hier en daar.
Kleine suggesties kunnen veel gemakkelijker tijdens een gesprek in de koffiepauze of op de wandelgangen worden ontvangen. Op informele momenten dat de leraar er behoefte aan heeft. DAT is pas effectief.
Komt een minister weer met zo'n oudbakken en onwerkbaar voorstel.
"Omgaan met verschillen" blijft de mantra van het ministerie. Dat dit onwerkbare situaties oplevert die juist zorgen voor minder kwaliteit, minder uitlegmogelijkheden, meer verstoringen in de klas, minder begeleiding per leerling (er wachten immers tijdens dezelfde les nog andere niveaus op begeleiding en uitleg), minder concentratie voor de leerlingen, meer vrijblijvend bezig zijn e.d., dat zal zo'n ministerie een worst zijn.
Je krijgt als leerkracht een lekke boot met roeispanen en de overheid blijft maar roepen dat je sneller moet. DAT maakt dat leerkrachten afhaken: de bemoeizucht van de overheid en de bureaucratische rompslomp die dit alles altijd met zich mee brengt. Want ook de onderlinge consultatie moet natuurlijk weer op schrift worden gesteld: wat heeft u gezien, welke verbeterpunten heeft u en hoe en wanneer gaat u die verbeterpunten evalueren. BAH!
Bij deze mijn excuses voor al
Bij deze mijn excuses voor al die slordige spellingsfouten die ik bij mijn reacties naderhand ontdek. Ik schrik er zelf van.
Ik moet duidelijk aan een bril.
We hebben toch begrepen wat
We hebben toch begrepen wat je op je liver hebt. En op een i kun je punjes zetten!