Minister Jet Bussemaker waarschuwt de kamer dat men het niet steeds moet hebben over het gevaar dat door het sociaal leenstelsel minder mensen gaan studeren, dat is namelijk helemaal niet waar, zoals uit onderzoek in het buitenland zou blijken.
Nu kun je je afvragen of het de taak van de minister is om de kamerleden te adviseren, je kunt je afvragen of een verandering/wet die kritisch is tov media-aandacht wel voldoende solide is om in te voeren en je kunt je afvragen of dat onderzoek niet in de categorie Stapel valt, maar mijn belangrijkste twijfel is de vraag of de minister werkelijk zelf meent wat ze zegt. Zou Jet Bussemaker als ze geen minister was, maar nog steeds rector van de HvA was, nog steeds beweren dat het sociaal leenstelsel een goede zaak is en daarmee tegen de waarschuwingen van de hbo-raad in gaan?
Persoonlijk geloof ik nauwelijks meer in bestuurders en politiek, simpel vanwege het feit dat men stellingen verdedigt op grond van belangen in plaats van op basis van waarheid, waarden, ethiek of desnoods een maatschappelijke visie. De woorden van de minister zijn daarmee aan twijfel onderhevig, net als de woorden van de vakbondsleider, de topman van PHILIPS of welke "professional" dan ook. Men spreekt geen waarheid of waarde, men spreekt belangen. En die belangen verwisselen even gemakkelijk als de spreekwoordelijke pet. Dat nu is, hoop ik, het verschil met de mensen aan de basis, met de leraar, de politieagent, de arts of de wetenschapper. Die horen waarheid te spreken. Helaas worden die ambachtslieden steeds meer in de korset van de professional geperst, waarmee ze net zo onbetrouwbaar worden als hen die het korset aanrijgen. Het is de ultieme menshouderij, de ontmenselijking van de maatschappij en de ontmanteling van fatsoen(lijk onderwijs).
Zou Jet het nog kunnen: gewoon zeggen wat ze meent in plaats van wat is afgesproken te menen?