De sneeuw van de afgelopen weken zorgt voor menige vrolijke noot en waarom zouden wij bij BON niet eens hartelijk mogen lachen om de positie waarin wij ons bevinden? Vanmorgen mocht ik weer eens “<--!break-->” surveilleren op het schoolplein en zelfs de allercoolste gasten uit 4 havo respecteren mijn vijfenvijftig volle jaren. Maar, in ons gebouw met veel glas stond achter een raam op de parterre een tweede klasser het overbekende oude gebaar te maken naar de gasten uit 4 havo die net niet cool genoeg waren om deze, uiteraard dyslectische, dwerg te negeren. Zo’n ventje leest niet alleen zijn teksten, maar ook de gezichten van zijn toekomstige belagers slecht. De tijd waarin je het tafereeltje van een kansloze tweedeklasser die op goede gronden mores wordt geleerd door vierdeklassers als leraar gerust de rug zou kunnen toekeren, ligt ver achter ons. Het ligt in mijn verraderlijke aard zo’n type persoonlijk uit te leveren aan vier havo, maar gesteld dat vier havo zelf de moeite zou nemen deze jeugdige delinquent aan te pakken, dan nog zou ik corrigerend moeten optreden. Zo niet, dan zou de ingepeperde huilebalk zijn ouders op appel roepen en die zouden het ‘hogerop’ zoeken, waarop ik dan te horen zou krijgen dat ik alle inspectiebrede en landelijk opgestelde pestprotocollen met voeten had getreden. De ‘verrozewatering’ van het onderwijs is ernstig voortgeschreden.
Reacties zijn gesloten.
pestprotocol
Ach ja, dat bureaucratische pestprotocol.
Gedurende 25 jaar heb ik pesterijen bestreden, binnen mijn mogelijkheden, zonder een protocol.
Vaak met succes. Soms zonder succes.
Maar aangezien er geen schriftelijk protocol bestond, kon ik vrij naar eigen inzichten (en soms gecorrigeerd door ouders) opereren, en konden ouders geen justitite inschakelen.
Dat was werkelijke vrijheid.
Dat protocol heeft niks veranderd. Het pesten is gebleven.
Echter, nu kan de leerkracht aansprakelijk worden gesteld. En dat is buiten elke realiteitszin.
De ambtenarij is zo dol op de bureaucratie, dat zij zelfs het schoolgebeuren tot in de punten en komma’s heeft gebureaucratiseerd (CGL, b.v.).
Aangezien het leven zich niet laat verbureaucratiseren, is het leven uit het onderwijs weggehaald door de pennelikkers.
Wat ooit vanuit een warm hart geschiedde, gebeurt nu vanuit angst voor een of ander bureaucraat.
Winst? Zonder meer NIET.
juridische werkelijkheid wordt de echte
Jaren geleden op de basisschool van mijn zoon: er moest een pestprotocol ingevoerd. Onderdeel daarvan: de kinderen zouden zelf de regels bedenken en die zouden ze dan allemaal ondertekenen. Mijn zoon, net zo eigenwijs als zijn moeder, wilde dat niet ondertekenen.
Ik even langs gelopen bij de overigens uitstekende leraar en gezegd dat ik vind dat kinderen naar de leraar moeten luisteren, maar dat je niemand, en zeker geen kleintjes kon dwingen wat dan ook te ondertekenen. Vond dat het de wereld op zn kop was, de juristische nepwereld invoeren op een school waar simpelweg, binnen grenzen, de leraar het voor het zeggen heeft.
We zijn er uit gekomen, maar het was een absurdistische ervaring.
Voor de rechter
Degenen onder ons die ooit wel eens voor de rechter hebben gestaan zullen dit waarschijnlijk als een ontluisterende ervaring hebben ondergaan. Rechters zijn net als andere mensen; je hebt goeie en slechte en het grootste gedeelte doet zijn werk maar zo-zo. Ik was zelf onthutst door het gebrek aan algemene ontwikkeling bij enkele rechters. Voor de advocaten gold hetzelfde als voor de rechters: de meesten waren maar zo-zo. Reeds in de jaren negentig trof ik een advocaat die volledig onbekwaam was om een brief zonder spel- en grammaticafouten op te stellen; een man bovendien met een woordenschat zo klein als een speldekop.
Dat zet die juridisering in een veel kwalijker daglicht. Wanneer een onderwijskwestie voor de rechter komt schat ik de kans op een niet goed ingelichte rechter 75%. De kans op een schijnproces, dat alleen maar over papier en aansprakelijkheidsafwenteling gaat en niet over de realiteit lijkt me 90%. Zo bezien is de angst van scholen voor een rechtszaak zeer gegrond.
PS Ik heb in mijn leven een keer of 5 voor de rechter gestaan; echter niet vanwege zaken die mij de ‘verklaring omtrent het gedrag’ zouden kosten. Houdt u mij dus niet voor een draaideurcrimineel.