“Schrijf maar op dat deze school kut is”

Het competentiegericht onderwijs lijkt in Heerugowaard wel één groot feest.
Niemeijer is projectleider onderwijsvernieuwing van de afdeling horeca van het Horizon College.
In drie jaar kunnen de leerlingen opklimmen tot de graad ‘zelfstandig werkend kok’. Wie nog een graadje hoger wil, moet daarvoor naar Amsterdam. Ieder jaar gingen er drie van de 35, dit jaar waren het er twaalf. “We hadden een erg goed jaar”, maar of dat de verklaring is, lijkt hij zelf nauwelijks te geloven.
Niemeijer formuleert uiterst voorzichtig:”Het zou natuurlijk kunnen dat het iets te maken heeft met het vernieuwde onderwijs: sinds een paar jaar worden de koks competentiegericht opgeleid.”
Competentiegericht onderwijs ligt zwaar onder vuur.
Het staat voor alles dat slecht is in het onderwijs: geen structuur, te weinig contacturen, minder rekenen, minder taal, géén discipline, vaag gezwets over zelfreflectie, minder vakdocenten.
De aanzwellende weerstand tegen dit soort onderwijs leidde vorig jaar tot het oprichten van een actiegroep van leraren, Beter Onderwijs Nederland.
Bij de koks in opleiding is deze morgen niets te merken van een gebrek aan discipline. Docent van der Berg is enthousiast:”Vroeger leerden ze over groenten alleen uit een boek, nu moeten ze zelf aan de slag. Het is veel meer op de praktijk gericht.”
Heel anders is de sfeer een paar kilometer verderop bij de afdeling gezondheidszorg van het Horzon College in Alkmaar.
Een leerling heeft het helemaal gehad met de school. Ze is eerstejaars verpleging en verzorging en wil hoe dan ook de verpleging in. Dat lukt maar een kwart van de leerlingen en zij wil daarbij behoren. “Maar ik weet niet waaraan ik dan moet voldoen”, roept ze uit, “Schrijf maar op dat deze school kut is.”
Ze moet maar raden waaraan ze moet voldoen en ze kampt ook met de kwaal waar het competentiegericht leren zijn slechte naam aan ontleent: géén les.
In de groep waarin ze zit te wappen, veroorzaakt ze met haar tirade een opstootje. Een aantal leerlingen valt haar bij. De aangeschafte boeken worden nooit gebruikt, het lesaanbod is een chaos, de lessen te oppervlakkig en de docenten vaak onvindbaar.
Veel leerlingen willen een vast rooster en gewone proefwerken met cijfers.
Bijval is haar deel, de stemming wordt jolig en rebels, totdat een tengere jongeman met lang haar in de deuropening vraagt:”En is er ook nog wat positiefs te melden?”
“Nééé”, roept de groep, maar de jongeman laat zich niet van de wijs brengen:”Ik vind het een ideaal leersysteem. Ik kan gewoon mijn eigen gang gaan, ik kan zo snel studeren als ik wil en ik hoef nooit dingen te doen die ik niet wil. De eerste dagen op school dacht ik: dit is het paradijs, maar al snel had ik door: als ik niets doe, gebeurt er ook niets.”
Daar heeft hij een punt, geven de anderen toe.
“Vrijheid is het grootste voordeel, maar tegelijk ook het grootste nadeel.”
In de docentenkamer leidt deze discussie tot weinig opwinding.
Maar de kritische leerling wacht het niet meer af:”Dit is geen systeem voor mij. Volgend jaar zit op een school met gewoon nog proefwerken.”

(Bron: De Volkskrant, 31 maart)