Langdurig opgeleid

Je leest de laatste tijd regelmatig over ‘de kloof’ die er zou bestaan tussen ‘hoger’ en ‘lager’ opgeleiden Die groepen zouden steeds verder uit elkaar groeien  en oorzaak kunnen worden van allerlei ongenoegen en frictie in de maatschappij. Sociologen en journalisten hebben voorlopig  nog werk aan het onderzoeken en beschrijven  van deze kloof.

Ik denk dat de term ‘hoger’ opgeleid in het algemeen helemaal niet juist is.  Men zou beter kunnen spreken van ‘langdurig’ opgeleid , dat geldt zeker voor driekwart van de studenten in h.b.o. en w.o.

Bij ‘hoger ‘opgeleid dacht men vroeger aan het vermogen van intelligente studenten  om zelfstandig conclusies te trekken op wetenschappelijk niveau, die zelf ook nauwkeurig te formuleren  en te falsificeren, kortom, mee te kunnen met de besten. In de vooropleiding van gymnasium en H.B.S.  was men daar ook al op voorbereid. Maar dat is voor de duizenden studenten van nu niet meer aan de orde. Als het goed is kunnen ze volgen wat hun verteld en getoond wordt, het reproduceren en toepassen maar hun intellectuele plafond hoeft voor de meeste studierichtingen niet heel erg hoog te zijn.

 

In de alpha en de gamma richtingen, met rekbare maatstaven, zit de meeste groei.

De bestuurders van de opleidingen zijn vooral geïnteresseerd in hun scholen als ondernemingen die voldoende ‘output’ moeten leveren om te renderen. De overheid heeft de verantwoordelijkheid voor inhoud en niveau grotendeels uit handen gegeven en dan krijg je dat. Een gevolg is ook dat de arbeidsmarkt voor jongeren  uit balans is. Er is grote behoefte aan praktisch goed opgeleide vaklui maar voor al die langdurig ‘hoger’ opgeleiden  wordt het moeilijk. Ze hebben vaak een forse studieschuld opgebouwd, ze vragen zich af of ze ooit woonruimte kunnen vinden om te trouwen of samen te wonen, zien moeizaam toekomstperspectief. De uitdijende en vaak schadelijke bureaucratie – de zorg, het onderwijs – heeft veel mensen onderdak gegeven, maar dat houdt een keer op.

Regeren is vooruitzien maar opeenvolgende regeringen hebben, tientallen jaren lang ,alleen maar kortzichtigheid getoond.

Men heeft gestreefd naar ‘meer’ in het onderwijs maar als dat ‘meer” in de praktijk te weinig is  of onbruikbaar  – is het toch minder.

 

J.C. Traas