De tweede periode is afgerond. De examenleerlingen hebben alle schoolexamens gemaakt en alle examenstof is besproken. Gedurende het gehele jaar hebben de leerlingen alle lessen op school kunnen volgen en er is ook nog een aangepaste examenregeling. Vol vertrouwen gaan de meeste leerlingen het examen tegemoet. Waar nodig, hebben we nog een extra vragenuurtje ingelast. De meeste leerlingen hebben goed gewerkt en ze vinden terecht dat ze de extra examentraining niet nodig hebben. Over een paar maanden gaan ze naar de universiteit en dan staan er ook geen docenten meer klaar om hen achter de broek te zitten. Met een kleine traktatie “vieren” we de laatste les in corona-stijl.
Voor de andere klassen was het soms behelpen. Aanvankelijk waren alle lessen gewoon op school, daarna werden alle lessen online gegeven en nu mag de helft van de klas aanwezig zijn in de les terwijl de andere helft thuis de les volgt. Opdrachten en toetsen zijn aangepast en samen maken we er iets moois van.
We vinden het allemaal jammer dat de Grand Tour naar Italië afgelast moet worden. Wat is er nu leuker dan als het ware door de plaatjes uit het lesboek te lopen en letterlijk in de voetsporen te treden van keizer Augustus? De nieuwe situatie biedt echter ook nieuwe kansen: onze Grand Tour wordt nog “Groter” door virtueel andere bestemmingen aan te doen. We gaan niet alleen naar Italië maar we steken de grenzen over naar de nieuwe bestemmingen Athene en Istanbul. Daar ontmoeten we Sokrates en we brengen een bezoek aan de Hagia Sofia.
De tweede periode wordt weer afgesloten met een ouderavond, uiteraard online. Ik ben weer digitaal te gast bij de ouders en de leerlingen. Sommige woonkamers zijn inmiddels al vertrouwd geworden omdat we elkaar in deze bijzondere tijd vaker spreken. Ouders herkennen op hun beurt mijn studeerkamer.
En toch zijn er ook bijzondere verrassingen … Aan het begin van het gesprek met K. en zijn ouders verschijnen er vlaggetjes aan het plafond van de woonkamer: vader is vorige week jarig geweest en de versiering is gezellig blijven hangen. Nee, we hebben niet meer gezongen maar de sfeer was soms wel een beetje jolig.
Met de meeste leerlingen zal het wel goedkomen, ook al zal het herstel soms meer tijd en aandacht vragen. Iedereen heeft genoeg van de coronamaatregelen en het valt steeds zwaarder die op te volgen maar toch is de sfeer meestal hoopvol. Met elkaar krijgen we corona onder controle en helpen we elkaar door deze moeilijke tijd heen.
Het opmerkelijkst was het gesprek met J. en zijn ouders. Het gesprek verliep aanvankelijk niet bijzonder: J. en zijn vader verschijnen in beeld en we raken met elkaar in gesprek. De cijfers van J. zijn op dit moment geen reden tot zorg maar de reserves zijn bescheiden. We spreken af dat we goed zullen blijven opletten. Als ik vraag hoe het verder gaat met J. en de rest van de familie, wordt mijn idee bevestigd dat het naar omstandigheden prima gaat.
Maar dan gebeurt er iets dat ik niet verwacht had: de vader van J. vraagt of ik weet waar zij zich nu bevinden en zijn ogen beginnen opvallend te glinsteren. Achter J. en zijn vader zie ik een witte wand en een halletje met een trap. Ik antwoord dat ik geen idee heb. Op de achtergrond hoor ik iemand hard lachen. Vader draait de camera naar het geluid … J. en zijn vader zitten op de grond in de ouderlijke slaapkamer aan het voeteneinde van het bed. Gierend van de lach verbergt moeder haar hoofd onder het hoofdkussen en J. en zijn vader barsten ook in lachen uit. Ik schiet ook in de lach en ik zeg dat ik nog nooit met ouders en leerlingen slaapkamergeheimen gedeeld heb. Bij de volgende gewone tafeltjesavond in de aula zal ik nog eens aan dit bijzondere gesprek in corona-tijd denken …
Laat een reactie achter
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.