Het verdriet van het onderwijs.

Het verdriet van het onderwijs.

“Past precies in jouw taakbeleid” is waarschijnlijk de meest uitgesproken zin bij het begin van een nieuw schooljaar, een functioneringsgesprek of een beoordelingsgesprek. De lading van deze zin is jarenlang onderschat tot een paar weken geleden. Ineens was er de hype van de werkdruk in het onderwijs. De staatsecretaris bemoeide er zich mee, de volkskrant zag ineens brood in het komende arrest van de zaak Hupkens – Scol, docenten roerden zich op twitter en facebook en iedereen die het kon weten wist dat het aantal burn outs in het onderwijs ontzettend hoog zijn. Even maar, een paar dagen en toen was het voorbij. Jinek had geen trek in een verliezer, de volkskrant bediende zich van zijn kleinste letter, de staatsecretaris wierp zich op hoofdpijndossier publieke omroep en dat was dat. In de krant van vandaag wordt immers de vis van morgen verpakt.

Wie zich niet bemoeide was het boterhoofd AOB en CNV, inderdaad de vertegenwoordiging van de werknemer bleef rustig afwachten tot de storm in het glas water ging liggen en ging weer over tot de orde van de dag. Nochtans hadden ze de mogelijkheid om hun vakbondswerk tot grote hoogte te tillen. Het tegendeel is gebleken.  

Het is mede diezelfde vakbond die zo rond 1995 mede-grondlegger was van het fameuze taakbeleid. Een taakbeleid dat de ‘nevenwerkzaamheden’ zoals mentorschap en aanverwante dingetjes bij het docentschap eerlijker onder de docenten zou moeten verdelen, blijkt nu de grootste aanjager van burn-out, oververmoeidheid, alsmaar groeiende werkdruk en gelegaliseerde gratis overuren machine te zijn. Immers de hoofdreden van het voor Denise Hupkens negatieve arrest is vervat in de zin ‘de opgedragen werkzaamheden vielen binnen de afspraken van de CAO’.

Het gesjoemel met het taakbeleid wordt al jaren door de vakbonden geaccordeerd. Wat vindt de vakbond van het enige feit dat de docent maar liefst 80 dagen vakantie viert per jaar. Ja nog maar eens tachtig dagen want elke taakbeleid in dit land gaat er van uit dat er maar 36 ‘schoolse’ weken zijn. De vakbond vind het prima, prima, prima en vergeten voor het gemak dat de jaartaak van 1659 uur in die 36 weken wordt gepropt. Binnen de CAO, de afspraken tussen werkgevers en werknemers, gaat de vakbond er mee akkoord dat in deze moderne tijd een werkweek van 46 uur, zoals die ongeveer 50 jaar geleden ook bestond, de normaalste zaak van de wereld is en ook onze rechters vinden dat maar doodnormaal.

Onze vakbond vind het maar doodnormaal dat een schools bestuur naar lieverlee al dan niet ter plekke verzonnen taken in de maag kan splitsen van een docent onder de uitspraak ‘past perfect binnen jouw taakbeleid’ en God betert het daar op geen enkel moment nog enige verantwoordelijkheid voor moet dragen, laats staan moet aantonen hoe dat bestuur bij dat ‘perfect passen’ komt. Een taakbeleid met de focus op ‘andere taken’ tot verdriet van de docent die meer en meer moet inleveren op zijn taak van voorbereiden en nakijken.

Nee, niet dagelijks maar bijna wekelijks vind ik in mijn mailbox een wanhopige roep om hulp. Soms zijn het collega’s die op hun tandvlees het laatste restje eergevoel gebruiken om mij te vertellen hoe ze de afgelopen jaren getreiterd, gekwetst en ten slotte overwerkt de ziektewet zijn ingegaan. Soms zijn het collega’s die er alles aan hebben gedaan om het moordende taakbeleid aan de kaak te stellen binnen hun school maar op den duur zowel zonder hout als zonder pijlen hebben afgehaakt. Zonder uitzondering schrijnende verhalen, Kafkaiaanse voorstellingen en vooral veel verdriet en onverholen verwarring.

En de vakbond zag dat het goed was. Om met één van de mondelinge antwoorden van de vakbondsmedewerker te eindigen op een vraag over het taakbeleid “volgende week zitten onze afgevaardigden met uw bestuur rond te tafel om te praten over een sociaal plan voor de reorganisatie. Wij moeten nu eenmaal een afweging maken tussen het individuele geval en het collectief, begrijpt u?”.

De vakbonden begrijpen het verdriet van het onderwijs niet.

Jesse Jeronimoon