Erkenning

Ik heb wel enige sympathie voor mevr Marreveld, hoofdredacteur van het blad Didactief. In een hoofdartikel in het laatste nummer van het blad schrijft ze, naar aanleiding van het feit dat het blad een prijs heeft gekregen voor onderwijsjournalistiek: ‘U zult het herkennen. Je wilt honorering van mensen die er verstand van hebben. Op schoolbezoek zeg ik wel eens: ‘Wat een leuke les’. Maar ja, ik heb geen lesbevoegdheid.’

Juist. Dat is de spijker op zijn kop. Mevr Marreveld vertegenwoordigt de onderwijskunde – en die is niet bevoegd. Zij weet dat wel en zij weet ook dat je niet serieus genomen wordt als je niet zelf ervaring hebt als leraar en het toch beter wilt weten dan de leraren maar ondertussen is  Didactief  het medium van onderwijskundigen die leraren de maat nemen.

Zoals bij voorbeeld pro Walma van der Molen, hoogleraar Talentontwikkeling, wetenschap en techniek aan de Universiteit Twente. Zij houdt zich, aldus de toelichting, bezig met ‘het stimuleren van onderzoekende denkvaardigheden bij kinderen en jongeren en het verbeteren van attitudes ten opzichte van wetenschap en techniek onder leerlingen, ouders en leerkrachten’.

Deze hoogleraar wordt geïnterviewd door Monique Marreveld. Mevr Marreveld vraagt onder meer : “School beperkt de ontwikkeling van kinderen?’

U denkt misschien dat het lidwoord bij ‘school’ per ongeluk is weggelaten maar dat is niet zo. Het is blijkbaar interessant om anglicismen te gebruiken. Maar dit terzijde. Het antwoord van de hoogleraar: ‘We stimuleren vooral lagere-orde-denken: onthouden, begrijpen en hooguit toepassen. We vragen kinderen niet om zelf te analyseren, te evalueren en creatief over dingen na te denken.’

Enfin, u begrijpt het wel: generaliseren, kort door de bocht, het roer moet om. Wéér om.

Die voortdurende veranderingen zijn niet goed voor het onderwijs. Degenen die de veranderingen voorstellen hebben dat niet door omdat ze niet ‘met hun poten in de klei staan’. Onderwijskundigen zijn als badmeesters die niet kunnen zwemmen, als rijinstructeurs zonder rijbewijs. Ze kunnen heus wel eens iets zeggen dat hout snijdt maar ze hebben geen bevoegdheid, geen legitimatie. Maar ze eigenen zich dat wel toe als ze de kans krijgen: een soort  ‘licence to kill’.

Hetzelfde geldt voor bestuurders en inspecteurs die het onderwijs niet van binnenuit kennen.

Buitengewoon ernstig is het feit dat de ontwikkelingen van de laatste dertig jaar, zeg maar de machinaties van politici, bestuurders en onderwijskundigen de leraren vrijwel machteloos hebben gemaakt. Ze behoorden eens tot een professie, nu zijn ze bedienden geworden.

J.C. Traas