Wijnproeverij.

Wijnproeverij.

In het MBO is het een tijdje mode geweest om geen lessen meer te geven, dat mocht niet binnen het Competentie Gericht onderwijs omdat de leerling zijn eigen ‘leerroute’ moest kunnen uitstippelen. Lesroosters, uurrooster en meer van dat soort gestructureerd onderwijs was dan ook volledig uit den boze.

Het was in die tijd dat de gestructureerde lessen plaats moesten maken voor ‘workshops’. Elke tien weken was er een nieuw aanbod van ‘workshops’ waar de leerling uit kon kiezen. In het gehele schooljaar gold voor de leerling maar één verplichting, hij of zij moest binnen dat schooljaar minimaal 8 workshops hebben gevolgd. Of ten minste aanwezig geweest zijn, immers het is een workshop en die wordt niet afgesloten met een toets, maar met een bewijs, in dit geval een bewijs van aanwezigheid. Voor ons coaches en leerlingbegeleiders was het om de tien weken een gepuzzel welke workshops we in de aanbieding deden want het aanbod moest gevarieerd zijn, dit wat betreft de ‘optimalisatie van de motivatie’. Dat het merendeel van de leerlingen de workshop zagen als een verplicht tijdverdrijf was nog niet doorgedrongen tot de botte hersenen van mijn collega’s. Voor de leerling had een workshop de waarde van het vinkje op de afvinklijst van ‘bewijzen’, een lijst die met genoeg vinkjes in de juiste vakjes het recht op een diploma gaf.

 Rond december werd ik door een leerling tijdens het ‘werken aan beroepsbewijzen’, aangesproken met de vraag of ik haar kon helpen met rekenen. Aangezien de jonge dame een opleiding onderwijsassistent volgde was ik bereid de helpende hand toe te steken. Binnen het kwartier besefte ik dat het niveau van de jonge dame niet veel hoger lag dan het niveau van de gemiddelde leerling van groep 7 en aangezien ik mijn hart op de tong heb zei ik haar dat onomwonden. Eerst schrok ze een beetje waarna het schaamrood blosjes op de wangen toverden. Ze boog het hoofd en knikte, ze wist het. Ik fluisterde haar bemoedigend toe, dat het niet zo erg was, en dat het niet zo moeilijk was en dat ik haar wel een paar weken zou helpen, en dat ze het eigenlijk allemaal wel kon maar dat het zo lang geleden was dat ze dit soort sommetjes had geleerd, en dat ze nu met veel andere zaken bezig was. Het werkte, stilaan verdween de blos op haar wangen en durfde ze me weer recht in de ogen kijken. “Morgen dan maar weer?” vroeg ze, met de mooiste glimlach die ze bij zich had. Ik knikte. “Morgen dan maar weer, en we beginnen met het oefenen van de tafels.” Sprak ik gemaakt streng. Ze huppelde het lokaal uit, “toch groep 7”, dacht ik.

De volgende dag zaten er zes jonge dames op me te wachten in het ‘beroepsbewijzen-lokaal’. Alle zes met een schriftje op de tafel en druk met elkaar in gesprek over de rekentoets op de PABO, want daar wilden ze heen, ze wilden een echte juf worden en hadden net opgevangen dat je dan een rekentoets moest maken en dat die enorm moeilijk was. Alle zes keken ze mij hoopvol aan. Op mijn vraag hoeveel rekenles ze dit jaar al hadden gekregen kwam het ontstellende antwoord:”Één workshop.” Waarna vier van de jonge dames aangaf die workshop niet te hebben gevolgd omdat er maar een beperkt aantal deelnemers aan de workshop werden toegelaten. Zij hadden te laat ingeschreven.

Op de eerstvolgende ‘teamvergadering’ van de ‘coaches’ werden de workshops voor de volgende periode besproken. Eerst werd de vorige periode geëvalueerd middels een zelfreflectieformulier en een feedbackformulier waarna er gebrainstormd werd over welke nieuwe workshops er toegevoegd en welke workshops niet meer in de herhaling kwamen. Dit was mijn moment. Ik opperde dat het misschien wel nuttig was om de cluster van onderwijsassistenten voor de rest van het schooljaar structureel één lesuur rekenen te laten volgen, niet op vrijwillige basis zoals bij een workshop maar verplicht en netjes ingeroosterd. Er viel een doodse stilte in het kleine vergaderkamertje en ik werd ongelovig aangekeken. De vragen die ik verwachtte over uurrooster, welke dag dan, of ik wel besefte hoeveel werk dat zou zijn, of we daar wel de docenten voor hadden, wie het ging vertellen aan de manager, hoe ik dat zag, kwamen niet. Na een minuut die een half uur scheen te duren antwoordde de teamcoördinator dat er geen sprake van kon zijn. De reden bleek het Competentie gericht opleiden te zijn. “Binnen het CGO bepaalt de deelnemer haar eigen tempo, route en keuze. Wij coaches houden ons daar niet mee bezig en van enige verplichting kon geen sprake zijn.” Orakelde ze, en ging over tot de orde van de dag. Mijn collega’s gingen vrolijk verder over de invulling van de workshops, het leek of mijn vraag niet eens gesteld was.

Na een tweetal uurtjes wikken en wegen waren we op een haar na ‘er als team volledig mee eens’, met de invulling van de workshops. We hadden negen workshops, de tiende moest nog ingevuld worden maar de coördinator had nog een ander overleg en moest dringend weg en zonder coördinator kan een team niet vergaderen, laat staan beslissingen nemen. De rekenles had ik niet meer durven inbrengen en ik was bang dat het bij negen workshops zou blijven toen plots “Ik weet het,” mijn jongste collegaatje riep, net voor de valreep. “Ik wil wel een workshop ‘wijnproeverij’ geven.” Allen bekeken we haar, ik was de enige die met stomheid was geslagen, de anderen keken hoopvol naar de coördinator en naar de horloge. “Goed idee, iedereen lijkt akkoord te zijn want ik hoor geen opmerkingen. Goed dan unaniem beslist, zet hem maar op de lijst.” Ratelde de coördinator pakte haar tas en vertrok.

Zo gebeurde het dat 48 onderwijsassistenten in hun laatste jaar van het Middelbaar Beroepsonderwijs konden kiezen voor een workshop ‘wijnproeverij’ in plaats van structureel onderwezen te worden in rekenen en rekendidactiek.

Jesse Jeronimoon