Min de stilte in uw wezen.

Min de stilte in uw wezen.

Laat ik nou altijd gedacht hebben dat ik wat had met boeken of beter gezegd met papier in het algemeen. ’s Ochtends het krantje bij de koffie is nog altijd een hoog genot. Eerst koppen snellen om daarna de hele krant artikel na artikel te spellen. Binnenlands nieuws, nieuws uit het buitenland, economisch nieuws en beursberichten en daarna het plaatselijke nieuws in de orde van ‘boer valt van trekker’. Drie koppen koffie later nog even op de laptop in een aantal digitale kranten koppen snellen maar dan alleen het binnenlandse nieuws en meestal heb ik geen zin om het hele artikel te lezen.

Na de krant gelezen te hebben is het soms wachten op de postbode. Mijn hart maakt altijd een huppeltje als ik het klepperen van de brievenbus hoor, post! Meestal kleurige folders of één van de plaatselijke sufferdjes maar toch een paar keer per week een echte brief in een echte envelop met een echte postzegel. Heerlijk. Het zal wel een afwijking zijn maar ik vind het prettig om de punt van de briefopener in het hoekje van de envelop onder de vastgeplakte klep te friemelen en dan met korte rukjes de envelop open te ritsen een beetje nieuwsgierig naar de inhoud van de envelop. Laatst bekende iemand dat hij het ook veel fijner vond om een brief in de gewone bus te krijgen dan een mail in de electronische brievenbus. Opgetogen bedacht ik dat ik niet de enige was met een briefafwijking.

Overal in huis staan of liggen boeken. Op het nachtkastje in de slaapkamer, in het kantoortje, de boekenhoek, woonkamer, keuken en zolder. Niets zo heerlijk als ‘in een hoekje met een boekje’ ook al is het aankopen van boeken er de laatste tijd een beetje bij ingeschoten. Maar met enige regelmaat laat ik mijn vinger langs de ruggen van de boeken glijden en kies een ‘oude vriend’ om te herlezen.

In die zin is het digitale tijdperk aan mij voorbij gegaan. Geen i-padje, geen e-reader kan mij bekoren. Een boek hoort van papier te zijn. Ik gruw van het bericht dat Doekle Terpstra besloten heeft om de bibliotheken uit zijn instellingen te digitaliseren zodat de deelnemers aangewezen zijn op het i-padje of laptop. Het schaamrood stijgt me naar de wangen als ik in de krant lees dat gemeentebesturen besparen op al dan niet rijdende bibliotheken. Ik begrijp die barbarij niet.

Jarenlang vond ik mij een buitenbeentje tot vandaag. Vanochtend las ik in de krant dat er onderzoek is gedaan naar de meest geliefde werkplekken onder studenten en wat blijkt? De bibliotheek blijkt favoriet te zijn. Maar liefst drie bibliotheken nestelden zich in de top tien van de meest geliefde werkplekken. Waar vroeger het verblijf in de bieb ongeveer tien minuten bedroeg, net genoeg om een boekje te kiezen om te lenen, blijkt de gemiddelde verblijfduur nu een uurtje of twee te bedragen. Er wordt dus serieus gewerkt in de bieb door onze studenten. Na wat doorvragen blijkt niet alleen de aanwezigheid van het papieren boek de doorslag te geven bij het bibliotheekbezoek maar met stip op één staat ‘de stilte’. Ongelooflijk maar waar, studenten zoeken een werkplek waar ze in stilte kunnen werken. Daar was Doekle en consorten nog niet opgekomen. Spiksplinternieuwe dure gebouwen met electronische leeromgevingen, leerpleinen, stilteruimten om het geloof te belijden en alle mogelijke moderne snufjes om de student te plezieren, maar niet gedacht aan een ruimte waar de student één met de stilte tot grote hoogten kan stijgen wat betreft concentratie en andere inzet van zijn grijze hersencellen.

Het was de opkikker van de dag, de ouderwetse bibliotheek heeft niets maar dan ook niets van zijn aantrekkingkracht verloren, ondanks het electronische tijdperk. Met dank aan de stilte. Diezelfde stilte als bij mijn krantje, de post en mijn boekje in een hoekje, daarom hou ik van papier, het ritselt.

Jesse Jeronimoon