Het laatste hoofdstuk?

14 februari 2013 jeronimoon columns 5

Het laatste hoofdstuk? De titel van het boek zou kunnen zijn ‘Ik, God in Frankrijk’, of ‘me, myself and I’, of misschien wel ‘Ik kon het niet weerstaan.’ Wat de titel ook mag zijn het laatste hoofdstuk van het boek ‘Amarantis, de bodemloze put’ wordt straks geschreven door het Openbaar Ministerie en dat naar aanleiding van het rapport van de commissie Halsema die tijdens haar onderzoek naar het faillissement van de scholengroep Amarantis op een aantal opmerkelijke feiten stuitte. Opmerkelijk voor de commissie maar een publiek geheim onder docenten te lande. Een bestuur dat leefde als zonnekoningen, zich bakken geld toe-eigende en volledig van God en de wereld los een school bestuurden, is voor de doorsnee docent dagelijkse kost geworden. En dat de bestuurderen vooral hun eigen zakken bestuurden met geld van de belastingbetaler, dat eigenlijk feitelijk bedoeld is om onze jeugd op te leiden, daar kijkt de Nederlandse Docent al lang niet meer van op. Twee leaseauto’s en gratis OV jaarkaart voor een bestuurder is niet zo raar als op het eerste gezicht lijkt. Er zijn genoeg niet armlastige gezinnen in dit land waarvan de man een ‘werkauto’ bezit en mevrouw een ‘boodschappenwagentje’ en het zoontje student een OV jaarkaart die opgebracht wordt door de belasting betalende burgers van dit land. Dus ook de bestuurder van Amarantis had recht op de lease autootjes voor mannetje en vrouwtje en een OV jaarkaart. En wat is er mis met een dealtje met de aannemer die het schooltje van Amarantis mag verbouwen? De helft van Nederland probeert bij de aankoop van de koelkast ‘een dealtje’ te maken over de prijs van het ook nog aan te schaffen I-padje. Zo moet ook de bestuurder van Amarantis hebben gedacht toen hij bij de offertebespreking van de nieuw te bouwen school met een knipoog de aannemer liet weten dat er ook een klusje moest worden geklaard bij het boerderijtje van de bestuurder. Dat de onderwijsvisionair dhr. Lenssen een jaarsalaris van een kleine anderhalve ton bedong om géén adviezen meer te geven is ook niet om steil van achterover te vallen. Ook ik, zou als bestuurder er veel geld voor over hebben om de man de mond te snoeren gezien de niet meer te overziene schade die de visionair teweeg had gebracht. En Bert, ach Bert, wat moet je er van zeggen? Hij was het een beetje zat bij de politie en toen ze hem vroegen om het schooltje te leiden was hij al lang blij dat hij het uniform aan de wilgen kon hangen. Het betaalde goed, vrouwtje was tevreden dat manlief netjes om zes uur achter de soep en de aardappeltjes zat en wat is er nou helemaal mis met een huisje kopen van zijn nieuwe werkgever? Zijn nieuwe werkgever wou er van af en Bertje had nog wat centjes over om zich als beginner te profileren in de vastgoed markt. Wist Bert veel dat zoiets eigenlijk onoorbaar gedrag is, zoals de commissie Halsema vaststelde. Er blijkt alleen stront aan de knikker te zijn over een duistere betaling van ongeveer anderhalve ton. We moeten niet schrikken van dat bedrag, anderhalve ton is voor de huidige schoolbestuurder een fooi, wisselgeld en niet de moeite om over te praten. Het probleem is dat die anderhalve ton betaald is om… dat weet niemand. Iets met een opdracht om een schooltje te bouwen, maar daar kwam dan niks van, maar toch moest er betaald worden voor dat niks. Na veel gemekker, brieven en e-mails is er dan toch anderhalve ton op een rekening gestort met als melding op het overschrijvingformulier ‘betaling voor miden’. De hele commissie op zoek naar de heer Miden en die bleek onvindbaar, tot een lid van de commissie, die nog het oude gymnasium had doorlopen, op het idee kwam dat miden in het Grieks nul is. Anderhalve ton voor niks, dat kan dus niet. Had er nou nog ‘advies’, of ‘gedane werken’, of ‘voorwerk’ gestaan, dan was er geen haan die er naar kraaide, maar voor niets, gaat de zon op. Het meest verwonderlijk van het rapport van de commissie Halsema is niet dat de bestuurderen jarenlang hun gang konden gaan met het geld van de belastingbetaler. Is ook niet de twee leaseauto’s en de vergoeding voor een niet-adviserende adviseur. Ook niet een dealtje over een verbouwing of een dealtje met de nieuwe bestuurder over de aanschaf van een pandje. Het meest verwonderlijke is dat onze minister van onderwijs op basis van een betaling voor ‘niets’ de zaak nu neerlegt bij het Openbaar Ministerie om dit verder te onderzoeken. Waarom? Heel simpel, omdat de commissie niet de bevoegdheid had om de boekhouding te onderzoeken. Zijn we in dit land dan helemaal van de pot gerukt? De minister roept een commissie samen om het faillissement van een onderwijsinstelling, met een schuld van Godbetert 95 miljoen eurietjes, te onderzoeken maar geeft de commissie niet de bevoegdheid om de boekhouding in het onderzoek mee te nemen ook al is dat de enige manier om uit te vogelen waar al het belastinggeld, in al die jaren aan is uitgegeven of is opgepot die uiteindelijk leidde tot het faillissement. Enfin, het Openbaar Ministerie schrijft het laatste hoofdstuk van het Amarantisboek, het is nu voor de toenmalige bestuurders wachten op het ‘happy end’. Jesse Jeronimoon

5 Reacties

  3. Het onderwijs op ROC’s lijkt

    Het onderwijs op ROC’s lijkt op die in ontwikkelingslanden

    Niet alleen bij Amarantis leefden de bestuurders als zonnekoningen. Bij andere grote ROC’s leven de bestuurders geheel in hun eigen wereld. Het gewone onderwijspersoneel heeft hen na 2010niet meer gezien. Feestelijke bijeenkomsten zoals het openen van nieuwe schoolgebouwen vinden gescheiden plaats; er zijn aparte bijeenkomsten voor de bestuurders en het personeel. Sinds de personeelsbladen zijn afgeschaft is de enige communicatie vanuit het bestuur een enkele email. Het bestuur is uit het zicht verdwenen en de docent weet niet meer wie zijn bestuurders zijn. Er is geen kloof meer tussen bestuurders en medewerkers, er is niets meer.

    Voor docenten en medewerkers van ROC’s was de Zembla uitzending ‘Wij willen les” op 21 maart 2010 de doorbraak naar landelijke bekendheid over de problematische situatie in het MBO. Een maand na de uitzending was het de laatste keer dat ik mijn bestuurders zag. In een bijeenkomst, waar de voorzitter van de MBO raad Jan van Zijl de bestuursvoorzitter van het ROC bijstond, kon er over de in de uitzending getoonde problematiek gepraat worden. Wij docenten vertelden tijdens de bijeenkomst over de belabberde situatie waarin wij moeten werken. Kleine lokalen met te weinig meubilair voor klassen met meer dan 30 leerlingen, waar studenten werken aan door docenten gemaakte opdrachten zonder boeken; het is onderwijs dat lijkt op die in ontwikkelingslanden.

    Vele nieuwe zeer grote schoolgebouwen zijn de afgelopen jaren voor de ROC’s gereed gekomen. De kosten voor deze huisvesting drukken zwaar op de financiële positie met als gevolg vacaturestops en grote klassen. Het onderwijspersoneel weet dat er meer dan 40% ingehouden wordt op wat de studenten aan subsidie van het Ministerie inbrengen. En zij weet dat hun bestuurders boven de Balkenende norm verdienen. Deze bestuurders leveren met vrijblijvende missies, kernwaarden en uitspraken als ‘het team’ aanzet hun bijdrage aan het onderwijs. De verantwoordelijkheid voor het dagelijkse onderwijs, de examinering en vroegtijdige schoolverlaters ligt bij de laagste manager. Wanneer de inspectie een opleiding als zeer zwak beoordeelt wordt dat lagere management uit zijn functie gezet. Een zeer zwakke beoordeling heeft geen consequentie voor de bestuurders. Zij dragen enkel verantwoordelijkheid voor de financiën, huisvesting en de omvang van het personeel. Onder leiding van externen, in hotels en door professionele filmmakers opgenomen sessies hebben ze het over hun passies en drijfveren. Aan het dagelijkse onderwijs gaat dit geheel voorbij. Bestuurders en onderwijsgevende lijken niets meer met elkaar te maken te hebben.

    De afgelopen jaren was de dominante onderwijsvisie in het MBO dat leerlingen klanten zijn met eigen verantwoordelijkheid. Succes op school en in het leven is een keuze in deze visie. De persoonlijke groei is de kern van het onderwijs. De student moet veel in groepjes aan opdrachten en reflectie werken. De MBO student is een manager van zichzelf en hij of zij moet daartoe een partnerschap aangaan met de docent. De docenten spreken leerlingen continu aan op hun eigen verantwoordelijkheid. Boeken zijn afgeschaft. Wij moeten zelf het lesmateriaal en examens schrijven zodat het leren in een contextrijke omgeving de persoonlijke groei stimuleert. Bij het onderwijs in goed burgerschap leert de student dat je je eigen voornaamste project bent. Nieuwe schoolgebouwen zijn met grote leer- en werkruimtes op deze vorm van leren ingericht. De scholingen voor docenten bestaat uit pedagogiek en didaktiek, vakinhoudelijke kennis behoort niet tot het aanbod.

    ROC’s zijn zelf verantwoordelijk voor de wachtgeld verplichtingen van het personeel als dat onvrijwillig moet uitstromen. Dit heeft tot gevolg dat bijna niemand wordt ontslagen en dat zeer slecht functionerende docenten en managers niet aangepakt worden.

    Door het openbaar worden van zeer zwakke opleidingen via de website van de Inspectie, het onderzoek van de jongerenorganisatie JOB naar de studententevredenheid en de door het bedrijfsleven geventileerde onvrede had het Ministerie van Onderwijs al lang op de hoogte kunnen zijn wat er bij Amarantis en bij andere ROC’s speelde. Dat gebeurde niet omdat de bestuurlijke top van het Ministerie een hecht netwerk vormt met de bestuurders van de ROC’s. De hoogste ambtenaren van het Ministerie van Onderwijs hebben het afgelopen jaar banen als bestuurder van het ROC in Tilburg gekregen en zijn directeur van de MBO raad geworden. De hoogste bestuurder van het ROC in Overijssel werkt momenteel bij het Ministerie. Door de nauwe relatie tussen de bestuurders was er niet voldoende afstand om de ernst van de situatie te doorzien. De top van het Ministerie van Onderwijs, de MBO raad en de bestuurders van de ROC’s vormen een stevig old boys netwerk. Sommige leven als zonnekoningen anderen als prinsen in hun eigen Luilekkerland.

    Adam van der Zee

  5. 7 December 2012 was de dag

    7 December 2012 was de dag dat CBE de buitenwereld liet weten de taken van Leo Lensen te bevriezen.  Lees hoe zijn omvangrijke decanaat leiderschapsleergangen bij CBE met Boardrooms, Executive Rooms en Darkrooms (zoals ik zijn CBE bezigheden bij Dunamare in Haarlem e.o. omschrijf ) als eigenlijk  onbeduidend worden omschreven.
    cbeacademica.nl/myacademica/2012/12/07/bevriezen-taken-leo-lenssen/

    Zo’n berichtje geeft een aardig beeld van de mentaliteit daar op de Herengracht. CBE is de club die het gedrag van Leo Lenssen  jarenlang mogelijk maakte.  Nu gauw even het eigen straatje schoonvegen.

    Natuurlijk wisten zij dat deze adviseur zich al jaren  liet uitbetalen door Amarantis voor een fulltime functie.  En natuurlijk wisten ze dat Lenssen een jaar geleden nog voor de rechter zijn recht op de inkomsten uit dat lucratieve baantje stond te bepleiten.  
    En natuurlijk wisten dat hij z’n € 140.000 per jaar beschouwde als financiële ondersteuning voor het schrijven van een proefschrift.

    En natuurlijk wisten ze dat z’n baantje als lector bij InHolland gewoon gekocht  heeft.  InHolland hoefde er niet voor te betalen en alleen een sublector te leveren voor Ambtelijke en Logistieke ondersteuning. (citaat uit de door Lenssen zelf geschreven opdracht voor het lectorschap Maatschappelijk Ondernemen, nov 2006) .  

    Bij CBE is men dol op maatschappelijk ondernemen.
    Bij CBE werken namelijk  zeer maatschappelijk betrokken mensen  die opkomen voor de zwakkeren in de samenleving. En hoe meer zwakkeren, hoe meer er maatschappelijk  ondernomen kan worden.  
    Goos Minderman dankt er zijn post als buitengewoon hoogleraar  bij de VU aan.  CBE betaalt voor die leerstoel zodat Minderman onderzoek kan doen naar de noodzaak de toezichthouders bij de maatschappelijke ondernemingen beter te scholen. En daar kan CBE dan weer bijtijds op inspelen met nieuwe leergangen.   

    Lenssen gaat onbekommerd door:  Lees zijn website.  www.leolenssen.nl/index.html 

     

Reacties zijn gesloten.