Masterplan

Minister Wiersma komt met een masterplan gericht op een snelle verbetering  van de  basisvaardigheden taal en rekenen, want daar is het niet best mee gesteld Dat is mooi en ontzettend nodig. Je mag dat van een nieuwe energieke bewindsman verwachten. Alsjeblieft geen tweede Arie Slob.

Alle inzet lijkt erop gericht meer ruimte te creëren voor taal en rekenen via allerlei vormen van ondersteuning.  Prima, want taal en rekenen zijn, zoals een vroeger bewindspersoon zei “de zuurstof van  het onderwijs”, het fundament waarop de rest rust. Goed rekenonderwijs volgens de beste methode en meer lesuren voor klassikaal lezen en voor schrijf- en grammatica oefeningen. Sommige nog steeds invloedrijke stromingen in het onderwijs noemen dat ongezond prestatiegericht en dat zou niet goed zijn voor het welzijn van de leerlingen. Maar daarmee schiet  de ambitieuze doelstelling van de minister natuurlijk niet op. Alsof het overdragen van kennis een vorm van kindertjes pesten is en alle pedagogiek die dit nastreeft slecht is. Daarom is het goed, dat de overheid de regie terug pakt, want goed onderwijs is ons aller verantwoordelijkheid.

Her zo geheten kindgerichte onderwijs gaat van een verkeerde veronderstelling uit. Kindgerichtheid als doelstelling is onzinnig, want alle onderwijs in de goede zin des woord is kindgericht. Voorstanders van Het Nieuwe Leren menen te weten wat kinderen willen. Wat ze leuk en niet leuk vinden. Zo zouden leerlingen niet van lezen en zeker niet van ” moeilijke” literatuur en poëzie houden. Bovendien hebben deze vormen van Bildung weinig nut in het utiliteitsdenken. Dus doen we er maar zo weinig mogelijk aan met als gevolg dat leerlingen daar geen kennis meer van nemen en er dus ook geen oordeel over kunnen vormen. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt niet bij de leerling maar bij het onderwijs.