Rot toch op

Een cartoon van Gummbah in de Volkskrant van maandag met  een boos kijkende man, die “rot  toch op met je poëzie” roept, geeft wel aardig weer hoe veel mensen tegen poëzie aankijken Ze hebben er niet speciaal iets tegen maar weten er niet zo goed raad mee.

Ook in het onderwijs is de poëzie een stiefkind. Niet uit onwil volgens mij maar omdat het steeds moeilijker geworden is de dichtkunst  een plek te geven. Waar ligt dat aan? Het moet te maken hebben met curriculumontwikkelingen in de afgelopen decennia en de gedachte daarachter. Die ging steeds meer in de richting van het utiliteitsdenken  ten koste van een op Bildung gebaseerd leerplan.  De Onderwijsraad maakte zich hierover in 2011 nog zorgen in een adviesnota, die al snel vrijblijvend in een la verdween.* Daarna kwam Dekker met zijn snode plannen en wat daar allemaal op volgde. Een ratjetoe aan voorstellen, allemaal belangrijk, maar zonder een heldere onderwijskundig idee en zonder samenhang. Intussen gingen de onderwijsresultaten  flink achteruit.

Het is begrijpelijk dat het wegwerken van achterstanden waar ook nog eens de corona bij gekomen is, een hoge priorititeit heeft. Maar voor de langere termijn is meer nodig dan alleen een inhaalrace, die je  toch blijft verliezen zonder structurele verbeteringen.  Zonder een  doordacht leerplan blijf je achter de feiten aanlopen. Dat begint bij de basisvaardigheden taal en rekenen(wiskunde). Die moeten op orde zijn.  Zonder rekenen en taal geen Bildung.  Als die verwaarloosd worden kom je in het vervolgonderwijs ook steeds verder in de problemen.. Het gevolg is, dat essentiële  Bildungsvakken als wiskunde en literatuur niet meer op het niveau worden gegeven, die ze behoeven.( Dat is iets anders dan te zeggen, dat ze qua vorm voor altijd in marmer gebeiteld moeten zijn) Het gaat om een leerplan waarin het vanzelfsprekend is, dat taal  er een centrale plek in heeft. En zo ook de literatuur en de poëzie, die daar het hart van is.

*Onderwijs vormt, 2011