Pesten

In de Volkskrant van vrijdag  bekritiseert  een hoogleraar psychologie, de uitkomsten van een onderzoek naar de geestelijke gezondheid van studenten in coronatijd. Uit dat onderzoek blijkt een kwart van de studenten wel eens een doodswens te hebben en 12 procent kampt met ernstig psychische probleem. Hij betwijfelt niet de moeilijke de situatie, waarin veel studenten zich bevinden maar de cijfers. En daar wringt het. De percentages uit het onderzoek zouden hoogstwaarschijnlijk veel lager zijn uitgevallen als bij de respons van 11,7 procent de non response zou zijn meegerekend. Over de waarde daarvan kun je ook vrij nauwkeurige schattingen maken bij voorbeeld door een telefonisch onderzoek bij een steekproef van de non respondenten. Dat kost wel wat meer tijd maar in dit geval dient het gemak de mens niet. De onderzoekers zullen hier ongetwijfeld ook wel van op de hoogte zijn en dan is het des te opmerkelijker dat deze cijfers in de publiciteit komen. Wie doe je hiermee een plezier? En wat is dan nog de waarde van dit soort maatschappelijk relevant onderzoek als er  slordig mee wordt omgesprongen?   De problematiek waar het om gaat wordt er niet meer of minder door en  een zo onnauwkeurige  “meting” van studentenleed is  misleidend. Het doel van dergelijk  sociaal onderzoek is om door middel van het verzamelen van kwantitatieve gegevens een zo reëel mogelijk beeld  van de omvang van een probleem te krijgen. Hoewel  de zorgen reëel zijn,  dienen de cijfers zoals het ook heet “koel” te blijven en los te staan van enige interpretatie of verwachte uitkomst vooraf. Dat is de taak van wetenschappelijk onderzoek.  En de dames en heren van de pers mogen wel eens wat kritischer naar de aangeleverde informatie kijken en wat minder snel in de alarmstand schieten.

 

In  dezelfde Volkskrant  schrijft Harriet Duurvoort op een indringende manier over het fenomeen pesten. Ze verwijst naar een onderzoek van de Universiteit  van Groningen onder 30.000 jongeren waaruit blijkt, dat  een derde van de onderzochte lhbtq jongeren op school gepest wordt. Van de heterojongeren is dat 13 procent. Je zou verwachten dat leerkrachten deze leerlingen in bescherming nemen. Volgens het onderzoek geeft 11 procent  aan door uitgerekend de leerkrachten wordt gepest. Uit ander onderzoek, dat ze aanhaalt blijkt, dat scholen nog lang niet de veilige omgeving bieden, die ze zouden moeten zijn. Pestprotocollen werken zeer gebrekkig. 60 Procent van de ouders, die wel eens een klacht hebben ingediend voelt zich niet serieus genomen en bij 87 procent  van de meldingen wordt aangegeven, dat de professional de onveiligheid mede veroorzaakt.

Pesten is een ernstige zaak en iedere gepeste leerling is er één te veel. Je zou met deze gegevens willen, dat alle scholen onmiddellijk bij zichzelf te rade gaan. Het probleem kan kennelijk niet met het ruime aanbod aan pestprotocollen worden opgelost, maar moet op de werkvloer zelf worden aangepakt door er meer direct bovenop te zitten. Dit soort onderzoek is van buitengewoon groot belang. Je mag hopen, dat het goed is uitgevoerd zodat de discussie niet over de cijfers gaat  maar over het probleem zelf.