Na 20 jaar ontwaakt ook de inspectie. Goedemorgen, het gaat steeds slechter met het Nederlandse onderwijs. Velen van u wisten dit 20 jaar geleden ook al. Maar ja, de inspectie moet ook wat. Je zou de conclusie kunnen trekken dat we dus de inspectie helemaal niet nodig hebben. In Finland bijvoorbeeld doen ze het al meer dan 20 jaar zonder inspectie. Resultaat; het beste onderwijs ter wereld. Tenminste, als je al die onderwijsvernieuwers mag geloven.
Echter, het treurige is wel dat we nu zover zijn gekomen met ons geweldige vernieuwende onderwijs, dat we nu in staat zijn om een generatie op te leiden die nog minder weet dan de vorige. Daar waarschuwde een Amerikaans overheidsrapport in 1983 de regering Reagan al voor. Meer dan 20 jaar geleden!. De televisie stond er bol van; de Luizenmoeder, Nieuwsuur en andere tv-grootheden doken er bovenop. Tja, de kinderen moesten meer worden voorgelezen, of nog meer kinderhulp bij de e-books op de iPad. En het rekenonderwijs was nu zo talig dat ze in groep 7 geen breuk meer gelijknamig konden maken. Ook de onderwijs-vernielers roken opnieuw hun kans, met meer digitale middelen konden de saaie eenvoudige recht-toe-recht-aan sommetjes weer veel leuker worden aangeboden.
Stop daarmee, ga terug naar de basis. Overheid, zorg ten eerste voor veel minder papieren inspectie. Ten tweede en dat is nog belangrijker, leer de kinderen zo vroeg mogelijk een fatsoenlijk handschrift ontwikkelen, laat ze volzinnen schrijven en vooral aan elkaar laten schrijven. Laat ze bij het maken van de sommen de getallen netjes en recht onder elkaar schrijven, laat ze ook de juiste woorden voor het getal schijven. Ten derde pleit ik voor een verbod op alle elektronische en mobiele hulpmiddelen in het klaslokaal. In Sillicon Valley stuurt men de kinderen tenslotte ook naar scholen met een groen bord en een krijtje en gevrijwaard van al die elektronische en mobiele hulp-meuk en er is vooral geen inspectie op die scholen. Wel goed onderwijs.
Beste Toon,
belangstellend heb ik je blog gelezen. Volgens mij is het veld niet zo zeer tegen een toezichthouder, maar meer de rol en taken die de toezichthouder zich door de jaren heen heeft toebedeeld. De discussie zou m.i.veel meer daarover moeten gaan en moeten leiden tot de kernvraag: waartoe zijn wij hier op aard ?
Verder ben ik niet per definitie tegen het gebruik van ict binnen het onderwijs en ben ik van mening dat ICT het onderwijs ook kan verrijken om daarmee leren en ontwikkelen nog interessanter en aantrekkelijker te maken. ICT oplossingen, mits onderwijskundig goed toegepast, kunnen juist een verrijking voor het leren vormen. Terug naar het schoolbord en het krijtje als oplossing voor het achteruit hollen van het niveau van het onderwijs is m.i. te kort door de bocht en hetzelfde als terugverlangen naar de VOC tijd. Vroeger was ook lang niet alles altijd beter. Genoeg uitdagingen om onderwijs vorm te geven bij de tijdgeest van de maatschappij. Want daarvan behoort het onderwijs een afspiegeling te zijn. Rijtjes uit je hoofd leren en dan feilloos kunnen opdreunen is parate kennis, maar interessanter lijkt mij de vraag: wat kun je ermee ?
Van een betrokken en ervaringsdeskundige uit het private onderwijs
Let wel ik schotel mijn leerlingen dagelijks actieve ICT-kost voor in de vorm van e-commerce en sociale en mobiele marketing. Ik ben een fervent aanhanger van online middelen en lesmaterialen, maar ook een profeet van de stelling “Goed onderwijs is geen toevel”. Ik ben en blijf wel van mening, dat op dit moment de voordelen van de ICT-hulpmiddelen in het onderwijs niet opwegen tegen de nadelen. Dit komt omdat heel veel jeugdigen de essentiële vaardigheden ontberen om er op de juiste wijze mee om te kunnen gaan. De afgelopen jaren heb ik bij mijn leerlingen hun latente kennis en kunde op het gebied van ICT-hulpmiddelen in een sneltreinvaart achteruit zien hollen. Geheel in de geest van het boek “Digitale Dementie” van Manfred Spitzer, zie ik dit zich voor mijn ogen voltrekken. Leerlingen wier blikveld letterlijk niet groter is dan het schermpje op hun mobieltje. Leerlingen die al niet meer weten waar ze moeten kijken als het scherm groter is dan 10 inch. Leerlingen die uitgaan van het adagium; To save everything, click here, de titel van het boek van Evegeny Morozov. In dit boek waarschuwde Morozov drie jaar geleden al voor een steeds exponentieel groeiend digibetisme onder de nieuwe generaties leerlingen. De vraag is dus gerechtvaardigd of de massale gerichtheid op het ‘mits goed toegepast’ wel een uitweg biedt uit de huidige onderwijsmalaise. Uit ervaring weet ik dat leerlingen pas tot ontwikkeling en wasdom komen als ze van het begin af aan de vaardigheden van het goede handschrift hebben eigen gemaakt. Dit heeft als voordeel dat hun taal- en rekenvaardigheid zich als van nature ontwikkelt, doordat ze niet worden afgeleid worden door allerlei virtuele onzin. Wetenschappelijk onderzoek heeft al duidelijk aangetoond dat handgeschreven zinnen en getallen beter hun weg vinden in het menselijk brein. Wetenschappelijk onderzoek heeft bovendien aangetoond, dat de nucleaire explosie aan virtuele prikkels niet of nauwelijks door ons huidige menselijk brein verwerkt kunnen worden en zelfs leiden tot digitale dementie. Digitale dementie is trouwens in Zuid Korea een officieel erkend ziektebeeld bij jongeren. Rijtjes uit je hoofd leren en dan feilloos kunnen opdreunen is bovendien een goede stimulatie van het brein. Er is weinig tegen het aanleren van parate kennis in te brengen. Daar kun je wel iets mee. Maar wat als parate kennis ontbreekt; wat kun je er dan mee? Historisch gezien lijkt het mij dat er niet zoveel mis is met een terugverlangen naar een tijdperk waarin nog al wat innovaties hebben plaatsgevonden (microscoop, duikboot, zaagmolen, kaasschaaf, aandelen, etc.) de schilderkunst op de hoogste toppen verkeerde. Maar wat mij opviel was, dat de onderwijsinspectie nu eindelijk wakker schrok. En ik vraag me dan ook af wat deze club de afgelopen 20 jaar voor toegevoegde waarde heeft gehad voor het onderwijs.