De paden op

Het was afgelopen week weer de tijd van de avondvierdaagse. Het weer was niet al te best maar dat was niet de reden voor een manifest geworden  onbehagen over deze in principe  toch vrolijke en onbekommerde gebeurtenis. Aan het maatschappelijk chagrijn is tegenwoordig, als er maar iets te chagrijnen valt, moeilijk te ontkomen. Dat begint met van alles, dat met zo’n wandelfeest samenhangt ineens tot probleem te verklaren. Aan het lopen zelf kan het niet liggen want we bewegen volgens bewegingsdeskundigen te weinig. Met alle fatale gevolgen van dien, zeggen ze.  Maar die kinderen schijnen tijdens dat wandelen voortdurend volgestopt te worden met allerlei zoetigheid en dat is al meteen tegen het zere been van de gezondheidsmaniakken. Dat snoepen  kan misschien wat minder, maar een drama lijkt het me niet. Ook de druk bezette ouders schijnen in  toenemende mate  moeite te hebben met een paar avonden een lekker stukje wandelen. Het probleem schijnt hem vooral  hierin te zitten,  dat moderne ouders zich verplicht voelen mee te lopen en elkaar daarop aankijken, schrijft Aleid Truijens vanmorgen in de Volkskrant. Vreemd want dat is nergens voor nodig. Het lijkt erop dat ouders tegenwoordig aan elkaar willen laten zien hoe voorbeeldig ze zijn. Maar eigenlijk is een aantal enthousiaste leerkrachten en dito ouders, die er ook altijd wel te vinden zijn, voldoende. Misschien zijn er ook scholen, die vinden dat dergelijke tradities niet bij de eigenlijke kerntaken horen. Ik hoor ze al kreunen dat ze  “ten koste van taal en rekenen gaan”.  Maar wandelen in schoolverband is een traditie, die nog stamt uit de tijd dat het reken- en taalonderwijs pico bello in orde was, dus daar kan het niet in zitten. In mijn lagere schooltijd, nog in de jaren vijftig, leidden in gescheiden zuilenverband, dat wel, wandelclubs, sport- en andere verenigingen en clubs voor de jeugd een bloeiend bestaan. Daar ging je alleen of met vriendjes op de fiets of lopend naar toe. Ouders bemoeiden zich er weinig mee. Het was al heel wat als er eens iemand kwam kijken. Er was dan ook nog weinig anders te doen. Niet de hele dag TV, laat staan dat kinderen een eigen TV hadden of iPad of Smartphone. Dat was allemaal nog Jules Verne achtig ver weg.  Daarom is het verbazingwekkend dat zo’n oude traditie als de avondvierdaagse nog steeds bestaat. Laat hem niet aan het maatschappelijk chagrijn ten onder gaan. De paden op…..