de toepassing van de wet

 

 

Ik kreeg een paar dagen geen fatsoenlijke tekst opgeschreven. Dus ik ben maar opgehouden het te proberen en ben gaan lezen. Altijd interessant. Wat heb ik allemaal geleerd de afgelopen dagen?

 

• Dat de door mij geplaatste teksten bijna letterlijk hetzelfde zijn als de artikelen die in 2008 op de BON site verschenen.
• Dat er veel rapporten zijn geschreven door (onderzoek) bureaus over de naderende problemen in het onderwijs ( vanaf 2002 à 2003) en dat al die problemen bewaarheid zijn geworden.

Wat ik het meest ontmoedigend vond, is dat de teksten van de afgelopen jaren gelijk zijn gebleven. Het zijn dezelfde mensen die schrijven, het zijn dezelfde teksten die geschreven worden.

 

Vandaag stond er een stukje op LIA, van een collega die jammerde dat hij middels een payroll constructie het haasje is. ( zie Leraren in Aktie)

Hoewel ik heel goed voor kan stellen dat de man zich belazerd voelt : wettelijk gezien is het zijn eigen schuld. En dat, collega’s lijken jullie maar niet te willen begrijpen. Ik ben het met iedereen eens dat de manier waarop het gaat waardeloos is, we zitten nu eenmaal met een stel werkgevers die het spel anders spelen dan wij. We zijn geen bedreigde diersoort die hulp nodig heeft. We zijn hoogopgeleide mensen die geacht worden hun hersens te gebruiken. Een arbeidsovereenkomst die er niet goed uitziet, teken je niet. Wat denk je dat je handtekening is, een kindertekening zonder waarde? Je mag er een huis mee kopen. Je stemt in met hetgeen waar je je handtekening onder zet. Achteraf piepen wordt niet beloond.

Helaas wil elke persoon die dit leest pas luisteren als ze zelf op hun gat zijn gegaan. Voor die tijd is het “not done” zo over onze sector te schrijven.

Ik ben wel van mening, dat de huidige werkgevers misbruik maken van het karakter en de eigenschappen van docenten. Dat dient alleen wel bewezen te worden. Jammeren over onrecht is geen bewijs.

 

Bij mij rijst de vraag: wordt het onderwijs gegijzeld of liever, worden we bestuurd door de verkeerde soort mensen?

Er was een bekostigingssysteem, dat redelijk wat voorschriften bevatte. Die voorschriften zijn vervallen. ( de wetsartikelen zijn letterlijk vervallen)

Er heeft een groepje mensen daar lucht van gekregen: De enorme speelruimte die je als leiding in het onderwijs hebt.

In het onderwijs, waar vele miljoenen wordt besteed, is de verantwoording achteraf. En minimaal voorgeschreven. Dat hardop zeggen is “not done”. Het zijn toch allemaal keurige mensen. Hoe zat dat ook alweer: Bij Amarantis was er iemand met 2 lease auto’s , taxideclaraties en een ov jaarkaart. Ik heb het over 1 persoon die al deze dingen tegelijkertijd had.

(Een Bulgaar wordt veroordeeld wegens misbruik toeslagen: er volgt een sneer dat uitsluitend achteraf verantwoording afleggen fraude in de hand werkt…..)

 

Niet elke bestuurder is een golddiger, begrijp me niet verkeerd. Het is wel zo dat vrijwel elk mens, die geen grenzen gesteld krijgt, vroeg of laat normvervagend gedrag gaat vertonen. Welke norm zit er achter het veranderen van een CAO gebonden arbeidsovereenkomst naar een payroll constructie? Voordeel voor de werkgever: veel minder regeltjes en vooral veel minder (financiële) verplichtingen.

 

Welke norm zit er achter het liever voor de klas zetten van onbevoegden dan een dure ervaren docent. En de dure ervaren docent er wegens arbeidsconflict uitwippen.

 

De lijst is eindeloos. Maar heeft een grootste gemene deler: er is een verwijdering van de maatschappelijke norm die als voorbeeld wordt gezien.

Dan belanden we toch weer in de politiek: willen we dit?

 

Is het de bedoeling, dat een maatschappelijke spil aangestuurd wordt als een bedrijf waar winst gemaakt moet worden en waarover zo min mogelijk verantwoording afgelegd gaat worden? Want zo gaat het. Tegelijkertijd is de tegenspraak: er is geen winst (mogelijk). Dus waar gaat dat geld heen?

Is het wenselijk dat er zo met geld wordt geschoven dat er beknibbeld wordt op de normen die de overheid zelf vastlegt. ( De GPL=gemiddelde personeelslast is voorgeschreven)

 

Wil de politiek doorgaan met het liefst niet tussen de regels doorlezen? De prachtige verhalen van de bestuurders als zoete koek aannemen? Elke oprisping die hen bereikt afdoen als: individueel en dus niet relevant voor hen?

 

Het wordt best leuk als je de wetsartikelen die er zijn naast de gedragingen van de werkgevers legt.

 

Voorbeeld 1

Wat de besturen nu doen: geld wegknijpen door de benodigde formatie omlaag te schroeven, staat haaks op de wet van de voorgeschreven formatie aantallen. Daar kan mijn advocaat nog lol aan beleven. SCOL knijpt 14 fte op 260 fte weg. Is dat een overtreding van de door de overheidsnormen vastgestelde formatie of niet? Zo ja, dan is de school in overtreding. Zo nee, dan kan de overheid blijkbaar fors gaan bezuinigen op personeelskosten. De scholen houden er toch van over 🙂

 

Ander voorbeeld:

Werkzaamheden worden stelselmatig tegen te weinig tijd opgeschreven. Daarmee denken de werkgevers de werknemers elk jaar meer werk te kunnen laten doen tegen dezelfde vergoeding. Blijkbaar begrijpen de werkgevers nog niet, dat dit tegen hen gaat werken.

De docent krijgt de verantwoordelijkheid voor de kwaliteit van onderwijs toegeschoven en heeft zo langzamerhand een 1,8 baan binnen 1 fte aanstelling..

In de wet staat: dat een werkgever de werknemer is staat moet stellen het opgedragen werk te KUNNEN vervullen. Lees: prima dat je de verantwoording voor de kwaliteit krijgt. Dan dien je zowel voldoende tijd en gelegenheid te krijgen als voldoende beleidsruimte.

Als de werkgevers volhouden dat dat kan zoals het gaat: zie voorbeeld 1.

 

Als er een paar politici eens stevige vragen durven te stellen krijgen we een mooie spagaat. Elke keer dat een werkgever meent geld over te houden op personeelslasten, kan de overheid die tegemoetkoming korten. Men doet de scholen immers geen tekort; die geven zelf aan de formatie niet nodig te hebben. De opdrachtnemer is wettelijk verplicht de opdrachtgever te berichten over de manier waarop hij de klus heeft geklaard. Werkgevers moeten dus uitleggen waarom er minder docenten nodig zijn dan de overheid hanteert.

Hoe gaat men bewijzen dat de kwaliteit van het onderwijs niet te lijden heeft onder deze afwijking van de door de overheid vastgestelde norm? Hebben we hier misschien last van bestuurders die niet geschikt zijn voor een functie in deze sector, maar die beter naar het bedrijfsleven kunnen gaan?

 

Of heeft het ministerie dan de norm niet goed vastgesteld? Daar komt dit toch op neer? Zou het dan geen tijd zijn om de normeringen te herijken? Te beginnen met een volledige inventarisatie van werkzaamheden en verantwoordelijkheden? Niet door de werkgevers zelf aan te leveren maar door een onafhankelijk instituut. ( zonder vriendjes van de werkgevers erin)

 Willen de werknemers niet een korting op het personeelsbudget opgelegd krijgen moeten ze de formatie weer fatsoenlijk in gaan delen. Sterker nog: als een werkgever meer personeelsbudget wil hebben, dan dient ze aan te tonen dat de werknemers het werk niet in de toebedeelde tijd afkunnen.

 

Wat ik ga doen is de schoolinstellingen aanschrijven met de vraag om het schriftelijke taakbeleid van de afgelopen tien jaar op te sturen. Elke school is een maatschappelijk instituut, dergelijke zaken horen niet achtergehouden te worden.

Deze gegevens zijn nodig, om te toetsen of SCOL gelijk heeft. SCOL houdt vol dat het werk binnen de gestelde normen afkomt. (Ze verstrekt de normen niet, maar dat zal straks bij de rechter toch wel anders zijn. Misschien denkt de advocate dat ze alleen maar: “wij vinden het voldoende” hoeft te roepen. )

Het lijkt mij niet overbodig een vergelijking te kunnen maken met soortgelijke instituten. Het product wat elk ervan levert is vrijwel hetzelfde. Dan is het toch vreemd dat er niet een soort mal is, waar al die instellingen hun normjaartaak op ijken? Laten we beginnen met de huidige situatie in kaart te brengen.

 

Ik wil wel opmerken dat de noodzaak elk instituut aan te moeten schrijven is ontstaan door het achterwege blijven van enig opgestuurde informatie van jullie kant. Ik heb die spullen echt nodig om de boel in het algemeen belang te kunnen plaatsen. Zonder dat is en blijft het de zaak van een individu tegen haar werkgever. Voor mij voldoende, voor jullie is er dan niks.

 

Je levert de tegenpartij hierdoor geweldige munitie. Al mijn dringende verzoeken ten spijt is er geen enkele collega die zich geroepen voelde MR stukken te sturen, taakbeleid aan te leveren of door inschrijving op Iemanddoetiets.nl aan te geven dat ook hij/zij belang ziet in het aan de wet toetsen van het taakbeleid. ( alles had zonder vermelding van naam op de site gekund) Niet weer achteraf jammeren aub.  Ik vertel je nu wat de werkgever gaat doen met deze feiten: aangeven dat er blijkbaar helemaal geen anderen zijn die dezelfde problemen ervaren als mevrouw Hupkens.

 

Waarom ga ik dan toch de moeite nemen om de instituten aan te schrijven? Omdat ik de schriftelijke reactie van elke instelling verzamel en zo nodig naar de bonden stuur en naar enkele politieke partijen. Een afwijzing van mijn verzoek mag incidenteel zijn. Als elke aangeschreven instelling afwijst, is er iets mis met de transparantie in onderwijsland.