Gek of niet gek, dat is de vraag.

 

 

Collega’s

 

 

 

Zo nu en dan steekt een misverstand de kop op. Een enkeling of misschien wel velen denken dat ik een volkomen over de rooie geslagen docent ben, die alleen maar boos om zich heen mept.

 

Wat ik doe is zeker niet in het wilde weg om me heen meppen. Ik richt heel precies op een bepaald vlak en probeer de eerste barst daar in te krijgen.

 

Natuurlijk merk ik zo nu en dan dat ik bij moet sturen. Dat geeft toch niet? Het zou veel stommer zijn om als een blind paard een eenmaal ingeslagen weg te vervolgen zonder op de wegwijzers te letten.

 

In eerste instantie dacht ik, en aan de reacties te zien ben ik niet de eerste die hier de fout inging, dat collega’s wakker te schudden zijn. De apathie is enorm en daar recht tegenin gaan is slopend.

 

Die verwachting heb ik bijgesteld en ik heb ervoor gezorgd dat mijn zaak uitsluitend gebaseerd is op mezelf. Wel voeg ik elementen toe die een opening maken voor vervolgzaken van anderen. Houd  het haalbaar, anders werkt het niet.

 

In tweede instantie dacht ik dat vakbonden iets bereidwilliger zouden zijn om op zijn minst geïnteresseerd te zijn. Dat zijn ze niet.

 

Dus ga ik gewoon verder met mijn eigen zaak en denk daarnaast rustig na over hoe te handelen. Mijn oplossing voor dit probleem is: vraag collega’s om hun belangstelling zichtbaar te maken. De vakbonden en de politiek en de VO Raad verschuilen zich allemaal achter hetzelfde: Ik ben een eenling en verder is er niemand. Daar is men niet voor.

 

Die beredenering moet ik ontkrachten, dan kan ik een stap verder met wat ik wil.

 

Zo’n idee in juiste vorm gieten kost tijd en geld. Ik heb met mijn advocaat moeten overleggen welke juridische vorm gewenst en haalbaar is. Wat bleek: wat ik wilde kan niet of is in ieder geval te onpraktisch. Het zou enorm gedoe geven zonder de opbrengst die ik hebben wil. Dan laat ik het even rusten en ga er na een paar dagen weer voor zitten.

 

Ik ga verder informatie verzamelen, maak een nieuw concept: wat wil ik precies, waar wil ik het voor gebruiken. Er wordt een aangepast idee geboren: een register. Vergelijkbaar met dat van het burgerinitiatief. De webbeheerder is er nu mee aan het stoeien. Hij moest mij eerst uitleggen wat wel en niet kan op een website en het verschil tussen een gewone website en 1 die uitsluitend gericht is op mobieltjes. Hij legt mij uit wat het kost en welke wensen het duurder maken.

 

Ik ben niet redeloos boos, niet meer in ieder geval.

 

Door de omstandigheden ben ik heel ziek geweest en de gevolgen daarvan ervaar ik nog steeds. Maar dat wil niet zeggen dat ik niets kan. Doordat mijn werkgever perse aan wilde tonen dat ik niet geschikt was voor lesgeven, ben ik door een bonafide bureau getest.

 

Nu, maanden later, besef ik dat ik door dat onderzoek gerust gesteld ben over mijn zorgen om mijn denkcapaciteit. Ik kon weken niet praten, maanden niet lezen of wat dan ook. Mijn gedachte was dat ik nooit meer op mijn oude niveau zou functioneren. Wat blijkt: Ik ben veel sneller moe, maar de hersencapaciteit is en blijft er en heeft zich hersteld. Zelf in mijn huidige conditie scoorde ik op een aantal vlakken heel erg hoog. Toen ik de test maakte was ik al moe van de eerste keer weer voor een klasje staan. Die dag van de test moest ik na afloop van alle onderdelen ruim een uur op een stoel blijven zitten omdat ik geen auto durfde te besturen van vermoeidheid. Dat is geen reden om nooit meer van die stoel af te komen.

 

Het klopt dat afwijzing en teleurstellingen energie vreten. Als een ezel constant tegen dezelfde steen blijven schoppen is ook helemaal niet slim. Als iets echt niet werkt, laat het. Of zoek een andere weg.

 

Emotioneel tegen een bestuur vechten is juridisch complete onzin. De frustratie van het volslagen onbegrip en onmenselijkheid heb ik doorgemaakt. Het persoonlijke vlak moet je op een gegeven moment loslaten. Nu kijk ik over die frustratie heen en zoek wat ik wel kan doen.

 

Ik bestudeer oude geschillen, zoek jurisprudentie in de rechtspraak, lees goed wat collega’s hebben geprobeerd en hoe dat afgelopen is. Vraag advies, zoek advies, lees andermans blogs en colums. Ik probeer te leren van ieders ervaringen in plaats van ze precies zo over te willen doen.

 

Een van de dingen waar ik nu over nadenk, is het verschil tussen CAO zaken en bestuurszaken. Het onderscheid is moeilijk uit te leggen, maar het is precies het gene waarvoor de rechtspraak onderscheid maakt bij wie je moet zijn. Een bestuur aanspreken op CAO ontwerp heeft juridisch geen zin. Dan word je direct weggestuurd. Hier ben ik nog wel even mee zoet en als ik het zo op een rijtje heb dat ik het uit kan leggen kom ik erop terug. De advocaat en ik begrijpen elkaar in dit opzicht gelukkig prima. Hij waakt ervoor dat ik de juiste eis stel, niet de verkeerde die bij voorbaat geen kans heeft.

 

Brieven schrijven aan politici en de VO raad hoeft ook niet een onwillekeurig spasme te zijn. In verband met de weerstand, schrijf ik met tussenpozen naar steeds dezelfde mensen of instanties. Rome is ook niet binnen 1 dag gebouwd, dingen hebben tijd nodig. In die tijd kun je zo nodig zaken aanpassen.

 

 

 

Boos zijn op iemand werkt alleen maar averechts.

 

Iedereen die aan het werk is: sterkte en een fijne klas gewenst.

 

Denise