ἀποκάλυψις του νεου
Wanneer ik de recensies van Geen les meer doorlees zijn de schrijvers van die recensies het boek het wel met elkaar eens dat het boek als roman geen meesterwerk is maar als kroniek een uitstekend de verpompoening van een ROC verwoordt. Daarbij is geen meesterwerk letterlijk te nemen en geen eufemisme en is de toegankelijkheid voor een groter publiek voor BON belangrijker dan psychologische verfijning van de characters. Een probleem van een boek zoals dit is dat het moeilijk zowel aan de vereisten voor een roman als aan die van een kroniek kan voldoen. Ook in deze tijd, bij voorbeeld, wordt het niet getolereerd dat een docent een pornosite in stand houdt en daar zelf in figureert en dat ken er toe leiden dat wat letterlijk waar is door de lezer ook als overdreven wordt ervaren. De lezer moet weten waar het schijnbaar absurdistische wrange realiteit is. Als het boek als persiflage over zou komen zou die tweezijdigheid niet ontstaan maar zou nog sterker aan de lezer voorbij kunnen gaan aan wat wel letterlijk genomen moet worden.
Ik denk dat als het boek verfilmd zou worden die film voor BON van propagandistische waarde zou kunnen zijn. Maar daarvoor ontbreekt het BON aan geld en moet zij natuurlijk toestemming krijgen van de auteur van het boek. De wanhoop van de leerlingen moet meer uitgewerkt worden even als de psyche van André en zijn vriendin. Zo voelen ouders die naar de film kijken het gebeuren niet als een ver van mijn bed show.
Maar misschien zijn er BONners die van het boek een video-hoorspel kunnen en willen maken. Wat niet zo gemakkelijk te filmen is wordt dan in een tekeningetje samengevat en wat wel in een low budget te film gefilmd kan worden wordt gefilmd.
Ik denk niet dat BON haar doel bereiken zal als zij geen steun onder de ouders weet te verwerven. Iets speelfilmachtigs zou BON daarbij kunnen helpen.