Als je een discussie om wat voor reden wilt gijzelen kun je dat altijd doen door je op metaniveau erboven te plaatsen. Je gaat dan, zoals politiek filosoof Teun Dekker in de Volkskrant van vandaag doet roepen dat “de discussie over topsalarissen in de publieke sector tien jaar lang gevoerd is op basis van emotionele oproepen, vage statements en slecht uitgewerkte half-argumenten”. Daar mee heb je jezelf meteen in een superieure positie gemanoeuvreerd als scheidsrechter weliswaar niet direct m.b.t. de juistheid van de gebruikte argumenten maar over wie het zuiverst redeneert. Wat zo’n oordeel dan betekent blijft in het midden maar het weerhoudt Dekker er niet van te beweren dat “het Nederlandse debat van beduidend lager niveau was dan in het autoritaire Singapore. (waar ministers net zo veel verdienen als de top van de marktsector, omdat dit tot de beste prestaties zou leiden)”. Hoewel het daarmee lang niet altijd eens, roemt Dekker de Singaporese helderheid. (Ik zou daaraan willen toevoegen dat ze in Singapore ook het beste kunnen rekenen, maar dit terzijde.) Maar wat wil Dekker hiermee nu eigenlijk zeggen? Dat wij ook met zo’n heldere en zuivere argumentatie moeten komen? Waarom levert hij die dan niet er even bij of geeft hij een hint? En is het dan goed? Of is hij het toch gewoon inhoudelijk met het beloningenbeleid in Singapore eens?
Mijn stelling is dat in deze discussie altijd een combinatie zal spelen van (politiek-morele) waardeoordelen en min of meer rationele argumenten, die vaak ook tegengesteld kunnen zijn. Een vraag die daarbij centraal staat is of de salarissen in de publieke sector begrensd mogen worden door een politiek besluit of dat we de markt ook hier zijn werk moeten laten doen, whatever that may be. Een zeker relevante aanpalende vraag is dan of je met zo’n begrenzing nog voldoende bekwame mensen voor deze functies kunt krijgen. De ervaring tot nu toe doet het sterke vermoeden rijzen dat het met de kwaliteit van de vervulling van deze functies best nog wel eens mee zou kunnen vallen. In ieder geval zit ik niet te wachten op een arrogant lesje argumentatieleer van Dekker. Laat hij gewoon aan de discussie deelnemen.
Dekker zweeft inderdaad, in
Dekker zweeft inderdaad, in het firmanent ver boven ons normale stervelingen. Het zou toch wel interessant zijn om alle verweren van teveelverdieners die ontmaskerd zijn, te verzamelen en te rubriceren. En dan te bekijken of er verschillen zijn tussen zorg- onderwijs- en omroepbestuurders en – presentatoren. Ik denk dat die verschillen er niet zijn. Het New Public Management kan haar argumenten halen uit een enorme hoeveelheid handboeken, want de managementliteratuur neemt elk half jaar exponentieel toe. De vraag is natuurlijk of daar ook op morele vragen wordt ingegaan, maar die zijn misschien hier niet op hun plaats als het aan Dekker ligt.
Argumetatie, is dat zoiets
Argumetatie, is dat zoiets als alimetatie?
Wie schrijft die blijft, wie typt die verliest.
Joost, foutje bedankt. Twee
Joost, foutje bedankt. Twee punten eraf.
Zeer leerzaam deze uitleg.
Zeer leerzaam deze uitleg. Alle mails die ik uit het didactisch circuit krijg zijn voorbeelden. Men gaat niet op de inhoud in en probeert de boodschap te negeren door de boodschapper te diskwalificeren.
Om een voorbeeld te noemen.
Om een voorbeeld te noemen. Ik ontving weer een mail van Marian Kollenveld, voorzitter van de NVvW, met de zinsnede:
"kijk naar wat mensen echt beweegt en dan zie je dat de verschillen klein zijn. maar dat moet je dan wel willen zien".
Ondertussen krijg je geen antwoorden. Ze kan dat antwoord ook niet geven omdat het denkproces over wat er in het rekenonderwijs moet gebeuren uit handen gegeven is aan het FI, en de gevolgen daarvan voor wiskunde niet benoemd mogen worden.
Tja, dan zijn we weer hier:
www.beteronderwijsnederland.nl/forum/what-mathematics-important-future-work