Waar was je?
Twee stakingen op korte termijn en een derde zit in de pijplijn. De eerste staking omdat de leerling 1040 les moet krijgen van onze minister en de tweede staking tegen de bezuiniging van 300 miljoen op het passend onderwijs, dat nog niet is ingevoerd. Twee stakingen waar de onderwijsgevende en manager samen hand in hand en met een of ander lullig spandoekje hem van katoen gaven en nee, niet voor hun zelf maar voor de zielige leerlingen want die hebben het al zo moeilijk. De vakbond haalt het stakingsijzer nog niet uit het vuur, integendeel het vuurtje wordt alweer opgewarmd voor de volgende stakingsactie. Een derde onderwijsstaking moet de eerste kamer ervan overtuigen dat de bezuiniging op het passend onderwijs, dat nog niet is ingevoerd, niet door mag gaan.
Ongekend is deze stakingsgolf in het onderwijs, ook ongekend zijn de opeenvolgende oproepen van de vakbond om het werk neer te leggen. Laat ik het eens op een rijtje zetten en beginnen met de vraag: “Waar was je vakbond?” De afschaffing van het rechtspositiebesluit onderwijs ( RPBO) met de daaraan gekoppelde ‘verworven rechten’. De ongebreidelde fusiedrift met de daaraan gekoppelde reorganisaties en verlies van banen. De invoering van het werkdrukverhogende taakbelastingsbeleid. De invoering van Weer Samen Naar School, de invoering van de op voorhand mislukte basisvorming, de ontmanteling van de Onderwijs Begeleidingsdiensten, De invoering van de leerwegen in het VMBO en de verdwijning van de Mavo, de invoering van de tweede fase. De teruggang in pensioen van eindloon naar middelloon, de invoering van het praktijkonderwijs en de daarmee gepaard gaande vernietiging van de LOM-MLK scholen met als pleister op de wonde het gedrocht dat LWOO heet. De invoering van de wet BIO, de invoering van het competentie gericht onderwijs in het HBO en MBO, de teloorgang van de bevoegde docent, de ophokuren, de tsunami van onbevoegde instructeurs, de ongebreidelde groei van de onderwijsbureaucratie, het oppotten van miljarden onderwijsgeld door bestuurders van allerlei pluimage behalve onderwijspluimage. En ik vergeet waarschijnlijk nog een en ander aan verandering, invoering en afschaffing in het onderwijs in de pakweg afgelopen twintig jaar.
Waar was je vakbond, toen dit alles gebeurde? Geen oproep tot staking, geen verwijten naar de toenmalige ministers en staatsecretarissen al of niet geschoold, geen enkel geluid vanuit de vakbondskringen, geen gepiep, hooguit iets in de trend van: “dat regelen we wel in de CAO”. In al de bovenstaande gevallen hebben jullie de leerlingen en de docenten in de steek gelaten, nog erger jullie hebben aan minstens de helft van de veranderingen en afschaffingen meegewerkt. Samen met werkgevers en ministers hebben jullie zelf het onderwijs aan de rand van de afgrond gebracht. Jullie beheren de pensioenpotten mee, jullie hebben het taakbelastingbeleid zelf mee vorm gegeven, het RPBO naar zijn mallemoer geholpen, Jullie vonden het competentie gericht onderwijs dé onderwijsuitvinding van de afgelopen jaren en hebben het jaren gepropageerd en vonden het fantastisch dat de leerling twee dagen in de week gratis voor niks voor een baas mag werken, we noemen het stage. Jullie hebben aan de tafels gezeten om misselijkmakende zogenaamde sociale plannen af te spreken waarbij de boventallige ‘dure’ en bevoegde docent met niet meer dan een kluitje het vervroegd pensioenriet werd ingestuurd. Jullie roepen samen met de werkgever dat het dreigende lerarentekort, dat nu al een jaartje of tien bij een dreiging blijft, onder andere de reden zijn van de onbevoegde instructeur, onderbevoegde docent, ook al weten jullie dat de werkgever onder ‘lerarentekort’ niet meer of minder verstaat dan een tekort aan net afgestudeerde, goedkoopste docent die blij is met drie jaarcontractjes na elkaar en daarna zonder morren zijn biezen pakt.
En nu roepen jullie op voor een derde staking in drie maanden. Nee, niet tegen het passend onderwijs maar tegen de bezuiniging van driehonderd miljoen. De juf of meester voor de klas die daar in het grote theater dat Arena heet, zich het schompes schreeuwde voor zijn leerling, tegen nóg meer kinderen in de klas, tegen de verhoging van de werkdruk door nog meer handelingsplannen, volgtoetsen en andere bemoeienissen, tegen nóg meer toezicht, controle, inspectie en andere bureaucratische speeltjes van het geldverslindende samenwerkingsverband komen straks van een koude kermis thuis want de vakbond die deze minister graag schoffeert heeft een prijs voor het passend onderwijs bedongen. 300 miljoen en het passend onderwijs met al zijn haken en ogen mag dan van de vakbond zonder probleem, zonder staking, zonder boe of ba, worden ingevoerd.
Jesse Jeronimoon
Dubbel gevoel
Jeronimoon omschrijft het juist. De vakbonden waren de zeer grote afwezige. Toch ben ik bij de staking betrokken geweest en daar heb ik geen spijt van. Wel hebben de vakbonden veel uit te leggen.
Goede vragen,
Walter begrijpt ze ook wel denk ik. Maar ook de AOB verandert. Ik ben niet voor niets lid geworden.
Het verschil
Een mooie opsomming Jeronimoon. Ik vrees dat er een antwoord is op je vragen. Er is namelijk een in mijn ogen opmerkelijk verschil tussen de stakingen om de 1040 uur en de bezuinigingen van het passend onderwijs enerzijds en de niet stakingen tegen de andere ingrepen van de politiek.
Toen ik dat bedacht vond ik het antwoord onthutsend en ik hoop nog steeds dat ik het mis heb. Maar ik vrees dat er nu wel gestaakt wordt omdat docenten en bonden nu niet tegen de besturen in hoefden te gaan. Sterker nog: de besturen zijn maar wat blij met deze stakingen van docenten en bonden.
Laat ik het maar zo interpreteren dat de docenten en ook de bonden bepaald niet gericht zijn op conflicten met mensen waar je vaak mee te maken hebt. Liever een gezamenlijke vijand (de overheid) dan het erkennen van een conflict en het daarmee aangaan van een echt gevecht tegen de eigen managers en bestuurders.
Conflictmijdend gedrag klinkt aardiger dan lafheid, maar ik vrees dat lafheid een te grote rol speelt.
Verzet op de werkvloer
Misschien wordt het tijd dat we zelf ons eigen verzet gaan opbouwen. Vanaf de werkvloer op subtiele wijze de confrontatie aangaan en onze belangen verdedigen. Van de vakbonden verwacht ik niet veel, de ondernemingsraad nou ja dan? Nee dat gaat hem ook niet worden. Politiek Den Haag slaapt een beetje en de media? Tja. Wachten tot we gered worden door een ander maakt ons kwetsbaar denk ik.
Eventjes wat anarchistische geluiden geuit.
Opstaan van de lauweren
Op het moment dat jij en andere leraren bereid zijn om een confrontatie met de destructieve krachten in Onderwijsland aan te gaan zou BON met een plan van aanpak op de proppen moeten komen. BON is geen vakbond maar dat is juist goed: zij wil alle constructieve krachten bij elkaar brengen waaronder ook die die bij de ouders en bij de werkgevers aanwezig zijn+ zij kan de nucleus van het verzet tegen de knechting door het politiek-educatieve complex worden. BON zou nu al bedacht moeten hebben of verzet en anarchie op de werkvloer de beste manier is om het onderwijs te reanimeren. Want dat kan op meerdere manieren. Van haar primaire taak het schetsen van wat goed onderwijs is´, heeft BON zich al goed gekweten. Haar tweede taak zou volgens mij moeten zijn om het verzet te organiseren. En ook daarin moet BON In de eerste plaats de auctor intellectualis zijn. De tegenpool van anarchisme is de weg via de stembus. BON zou een plan van aanpak kunnen maken en dat in de verkiezingstijd aan de politieke partijen kunnen aanbieden met het verzoek om dat in het verkiezingsprogramma op te nemen. Pas als dat niet zou lukken moet BON een partij voor beter onderwijs oprichten die meedoet aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer der SG.
Overigens denk ik niet dat een plan van aanpak op een snelle afbraak van de (infra)structuur van Onderwijsland gericht moet zijn. Het opbouwen van een parallelle onderwijsstructuur kan veel sneller voor een sanering zorgen. In de vele lege schoolgebouwen die er dan komen moeten dan maar studentenkamers ondergebracht worden. En de soi-disant coryfeeën moeten allemaal een houtje krijgen om op te bijten.
Seger Weehuizen
Armoei
Hoewel er een hele hoop kritiek te leveren is op de geldverspilling in de ROC’s, is het wel een levensgroot feit dat we als onderwijsteams simpelweg niet genoeg geld krijgen om een verantwoord pakket te leveren. Eigenlijk draait het hele onderwijs op de overuren die wij draaien (meerdere collega’s zelfs op papier tot 400 uren ‘in de min’). En wat is onze keuze? Laten we de leerlingen vallen? Nee! Laten we de opleiding ontploffen? Tuurlijk niet. Wat zegt de directie? (eh…CvB)? Hef die afdeling maar op, als die niet genoeg geld genereert. Ondertussen verhoogt de directie de afdracht voor de ruimte (nota bene in bezit van het ROC) tot marktconforme prijzen.
Tot overmaat van ramp heeft de vakbond ons veroordeeld tot het onderling zelf verdelen van de poet.
Hoe komen we uit deze misere?
onmacht
Eigenlijk is het zo dat ik uit onmacht zoek naar manieren om weer grip te krijgen op situaties die mij en vele anderen niet aan staan. Hinke, je geeft zelf al aan wat er o.a. speelt op de werkvloer. En onze werkgever dan? Neemt die de tijd om onze klachten in ieder geval aan te horen? Worden die klachten serieus genomen door de vakbonden en politiek? Nee!
Ik raak er steeds meer van overtuigd dat we zelf de handen uit de mouwen kunnen steken om het een en ander in beweging te zetten. Maar een belangrijk punt van deze site is toch wel om te weten wat ons bindt. Er wordt hier veel geschreven over allerlei misstoestanden ( mag ik het zo noemen? ) en als ik om mij heen kijk op mijn werk heb ik nog niet het idee dat er sprake is van een serieuze kentering. En met kentering bedoel ik dus dat de BON-kernpunten op de werkvloer zichtbaar beginnen te worden. Ik heb ook niet het idee dat mijn werkgever blij is met BON. Integendeel, mijn baas vindt BON lastig.
Ik ben op zoek naar wegen om mijn werkgever duidelijk te maken waar het omgaat binnen het onderwijs. En ik zal je wat aardigs vertellen, ik blijf zoeken en ik geef niet op! We vinden er wel iets op! In ieder geval kunnen we dit niet in ons eentje. Samen staan we sterker ( eendracht maakt macht ). Laten we dat niet vergeten.
Onmacht
Wat brengt mij hier op deze site? Dat is toch de verwondering, verbazing, frustratie, boosheid, verdriet maar ook dat gevoel van onmacht. En dat is een niet te accepteren gevoel. Ondraaglijk vind ik dit onmachtige gevoel. Dat we een soort van slachtoffer zijn van een situatie, die we met zijn allen niet willen. En wat is dat dan die situatie en hoe zijn we erin verzeild geraakt.
De werkgever neemt ons niet serieus, de vakbonden zijn er niet, de politiek: kan ik niks mee en dan heb je de media. Eerlijk is eerlijk, soms werkt die in ons voordeel maar soms ook niet. Waar het om gaat is of wij een kentering zien op de werkvloer. Ik zie die nog niet. Ik zie nog niet dat de BON standpunten serieus verwezenlijkt worden op dit moment. Sterker nog, ik zie een afbraakproces en dat doet zeer.
Maar we hebben een heel groot voordeel. Velen delen de zorg mbt onderwijs. We voelen ons soms onmachtig maar we zijn dat zeker niet. Wel denk ik dat de tijd er langzaam maar zeker aan begint te komen dat we zelf de mouwen opstropen en terug gaan pakken wat ons is afgenomen: beroepseer! Hoe dat gaat gebeuren, ik heb geen flauw idee. Dat is een raar soort zoektocht. Opgeven doe ik niet. Ik blijf zoeken naar manieren naar iets of wat om mijn werkgever duidelijk te maken waar het echt om gaat in het onderwijs. En dan hebben we het niet over sexy folder, hitsige gebouwenporno of geld. Eendracht maakt macht!
standpunten of belangen
Je schetst een heel herkenbaar gevoel Linux. Ik herken het nu al dik 10 jaar en het is niet veel beter geworden.
We hebben de maatschappelijke bezorgdheid mee, veel opinieleiders, ingezonden stukken, allemaal veel meer in onze richting dan een tijd geleden. Toch zie ook ik te weinig veranderen. Ik vrees dat dat komt door belangen. Velen zijn het wellicht in hun hart eens, maar hebben belang bij de huidige situatie. Dat geldt voor bestuurders, maar ook voor een te groot deel van onze collega’s en zelfs ouders (als mijn kind maar niet minder leert dan een ander kind en het leuk heeft op school).
Dus: de standpunten hebben we deels gewonnen, voor wat betreft belangen zijn we nog ver in de minderheid. Met enkel het belang van goed onderwijs kun je tenslotte geen geld verdienen. Met het verkopen van gebakken lucht wel.
investeren in leukheid
Misschien zou BON m.b.v. de pers de ouders kunnen wijzen op hun misrekening. De redenering “als mijn kind maar niet minder leert dan een ander kind en het leuk heeft op school….” is immers kortzichtig. Elk kind krijgt zo wel een zelfde deel van de welvaartskoek die het gekregen zou hebben als alle kinderen meer zouden leren maar die koek is dan wel kleiner. In Singapoer en China leren de kinderen wel veel en daar komen dus straks de dikste koeken terecht. Misschien niet zo erg want onze kinderen overeten zich aan welvaartskoek maar ouders rekenen er op dat bij ons de koek ook steeds dikker zal worden terwijl slecht onderwijs er toe zal leiden dat onze koek juist steeds dunner wordt. Als we de ouders dat duidelijk kunnen maken en ze aanvaarden dat er een sterke positieve correlatie tussen welvaart en goed onderwijs bestaat zullen zij accepteren dat, als hun kinderen het nu wat minder leuk op school hebben omdat ze veel moeten leren, dat in hun leven als volwassene ruimschoots gecompenseerd kan worden.
Overigens vraag ik mij af of we wel goed omgaan met kinderen met leer- en gedrags-problemen. Om hen toch nog nuttige dingen te leren worden enorme bedragen uitgegeven. Mijn indruk is dat het geld dat aan hen uitgegeven wordt in de eerste plaats slecht besteed wordt en in de tweede plaats dat ook als het goed besteed zou worden het toch minder oplevert dan wanneer dat geld voor onderwijs aan leerwillige leerlingen zou worden gebruikt. Ik lees vaak dat het investeren in het onderwijs zijn geld ruimschoots opbrengt maar het valt mij dan op dat dan nooit vermeld wordt hoe dat geld het beste verdeeld kan worden om het hoogste rendement te halen.
Voor gehandicapte leerwillige leerlingen mogen natuurlijk best andere criteria gelden.
Seger Weehuizen
Er zijn belangen die geboren
Er zijn belangen die geboren zijn uit deels pragmatische (“we regelen te veel”, dachten de politici en de kamerleden, en “het kan zuiniger” dachten dezelfden), deels ideologische (“overheid op afstand”, “kleine overheid”, “meer denken in markttermen”) motieven.
En vervolgens lopen er allerlei lijnen tussen de beslissers en de machthebbertjes en machthebbers. En die willen ze niet openbreken. Deels omdat dan persoonlijke relaties kapot gaan, deels omdat ze dan nieuwe oplossingen moeten aandragen en ze niet zien waar ze genoeg professionele mensen daarvoor kunnen vinden.
Wij hebben daar wel visies over.
Maar die alleen verwezenlijkt worden met een krachtige onverschrokken minister die de verstarring durft te doorbreken. En daar wachten we met smart op.
Idée zoekt politieke partij
Als er op onderwijsgebied dus niets goeds te verwachten valt van de politieke partijen die nu aan de macht zijn en waarschijnlijk weinig goeds van partijen die niet aan de macht zijn maar al lang de politieke mores volgen wordt de voor BON de voor de hand liggende weg om bij beter onderwijs uit te komen het afzien van politieke neutraliteit. Beter onderwijs is zonder dat de parlementariërs zich daarachter stellen is immers niet mogelijk en dus moet BON proberen zo veel mogelijk parlementariërs in het parlement te krijgen die nog geen persoonlijke relaties binnen het politiek-educatieve complex hebben en wel rigoureus in het onderwijs willen ingrijpen. BON moet een partij vinden die achter haar 10 geboden staat en die partij steunen of zelf een partij oprichten. Het is daarbij niet voldoende dat BON helder beschreven en uitgelegd heeft hoe een stelsel van goed onderwijs er uit moet zien. Er moet op het moment dat BON de verkiezingsuitslag wil beïnvloeden een plan van aanpak liggen dat ons zo snel mogelijk BON’s onderwijs kan brengen. Helaas bestaat voor zo ver ik weet zo’n plan van aanpak nog niet en dat is een ramp zodra het cruciale tijdstip om politieke neutraliteit op te geven gekomen is.
Die gewenste onverschrokken minister van Onderwijs die de verstarring durft te doorbreken komt er niet zo lang zo veel politici in het parlement zitten die dat niet willen.
Seger Weehuizen
Goed alternatief voor de vakbond?
www.vrijebond.nl