Moet ik als ouder maar accepteren dat mijn kind (en ikzelf) stijf van de stress staat van de spreekbeurt die gehouden moet worden? Is het basisonderwijs daar voor, staat dat in de kerndoelen voor het basisonderwijs?
Reacties zijn gesloten.
Copyright & kopiëren; 2025|WordPress thema door MH Themes
kerndoelen mondeling onderwijs
De leerlingen leren informatie te verwerven uit gesproken taal. Ze leren tevens die informatie, mondeling of schriftelijk, gestructureerd weer te geven.
De leerlingen leren zich naar vorm en inhoud uit te drukken bij het geven en vragen van informatie, het uitbrengen van een verslag, het geven van uitleg, het instrueren en bij het discussieren.
De leerlingen leren informatie te beoordelen in discussies en in een gesprek dat informatief of opinierend van karakter is en leren met argumenten te reageren.
Valt een spreekbeurt hier ook onder? Hoeft m.i. niet. Het klassegesprek, het samenwerkend leren, het leergesprek, het discussieren in een groepje, beantwoordt ook aan deze doelen.
Zelf liet ik spreekbeurten houden omdat iedereen het deed en omdat sommige kinderen inderdaad iets te vertellen hadden. En omdat men zei dat ‘een presentatie leren houden’ in het vervolgonderwijs belangrijk werd gevonden.
Maar diep in mijn hart vond ik dat gedoe rond de eenjaarlijkse spreekbeurt eigenlijk niet nodig; juist dat eenjaarlijkse maakte van een spreekbeurt een soort griezelig examen waarbij de hele klas kritisch zat toe te kijken (wel in de wetenschap ook zelf aan de beurt te komen).
Daarbij kan men zich afvragen of er nu werkelijk zoveel geleerd wordt van een spreekbeurt. Leerling die de voordracht houdt, weet in veel gevallen al veel over het onderwerp. Leerlingen die luisteren nemen een verhaal tot zich (hoopt men), maar doen er vervolgens niks meer mee.
In mijn ogen is het houden van spreekbeurten een onnodige bezigheid. Eerst maar eens goede kennis verkrijgen voordat men gaat orakelen.
Maar het is er bij de vernieuwingen ingeslopen.’Jezelf kunnen uiten’, werd toen belangrijk gevonden.
Ooit waren er zogenaamde
Ooit waren er zogenaamde leergebiedoverstijgende kerndoelen basisonderwijs. Daarin kon men lezen: ‘Ze kunnen de resultaten van hun werk presenteren in de vorm van een toelichting, een spreekbeurt, een werkstuk, een uitstalling.’
Maar volgens het SLO zijn deze leergebiedoverstijgende doelen m.i.v. schooljaar 2009/2010 verdwenen uit de kerndoelen basisonderwijs.
Ik denk dat gemiddelde juf/meester geen idee heeft van deze teksten. Ik was er althans niet van op de hoogte en beschouw mij als gemiddeld.
enige nuance
Ik denk dat er op school allerlei dingen gebeuren waar niet iedereen het altijd mee eens is. Persoonlijk zie ik weinig kwaads in een spreekbeurt. Is zie ook beslist voordelen. Het gebeurt volgens mij ook al jaren. In mijn eigen lagere schooltijd (jaren 60) heb ik, als ik me goed herinner al eens een spreekbeurt gehouden. Best spannend inderdaad en wat ik er van geleerd heb, durf ik niet te zeggen. Maar ik ken veel andere dingen die ik op school zou willen veranderen voordat ik zou gaan nadenken over afschaffen van een spreekbeurt.
Als uw kind en uzelf stijf van de stress staan vanwege die spreekbeurt, dan is er welicht iets anders aan de hand en is het misschien een aanleiding om dat eens met de leerkracht te bespreken. Ik ken de situatie niet, maar ik zou zelf als ouder geen discussies aangaan over nut en noodzaak van spreekbeurten. Het lijkt me ook voor leerkrachten te belastend om ieder onderdeel van de les voor iedere ouder te moeten verantwoorden.
Kortom: een gesprek over de stress van ouder en kind kan verstandig zijn, maar probeer niet op de stoel van de leerkracht te gaan zitten.
spreekbeurt
Moby,
Dank, dat is helder. Toch opvallend dat doelen voor het basisonderwijs ook als doelen ook voor hoger onderwijs zouden kunnen doorgaan.
1_1_2011,
De stress zit niet zozeer in het houden van de spreekbeurt zelf, maar in de voorbereiding. De veronderstelling dat een negenjarige in staat is om op eigen kracht een spreekbeurt voor te bereiden. Niet, dus. Dan komt het op de ouders neer, en ontstaat de merkwaardige situatie dat ouders de spreekbeurt gaan voorbereiden. Dan wil je toch zoveel mogelijk door je kind laten bedenken en opschrijven. Als dat op een vlotte manier kan, prima. Als je kind afhoudend en afwerend is, dan wordt het een lijdensweg. Het gaat dus niet om het houden van spreekbeurten als zodanig, maar om het vanzelfsprekend verplichte karakter ervan.
re. spreekbeurt
De spanning van de spreekbeurt:
Sommige kinderen staan van nature graag in het middelpunt en babbelen graag frontaal voor de klas (of in de kring) een eind weg (het ontbreekt die babbelaars nogal eens aan inhoud; ik zou zulk babbelen niet willen stimuleren).
Andere kinderen zijn terughoudender: willen eerst zeker zijn over wat zij gaan vertellen; deze nervositeit is voor hen dan aanleiding tot gedegen voorarbeid.
Bij weer andere kinderen kan de ‘self consciousness’ (heel fraai Engels begrip) te veel een hindernis zijn bij zo’n one-man-show.
Al met al zie ik weinig voordelen. Ik zou niet weten waarom kinderen zich alleen voor een groep moeten kunnen presenteren.
Waarom moeten kinderen zulke assertiviteit opbrengen?
Ik heb overigens een even grote afkeer van het zich voorstellen in kringen, het discussieren in klaslokalen, het doen van toneelstukjes bij sollicitaites en van vlotte babbels in het algemeen.
Mijn voorkeur gaat uit naar de ‘stillen in den lande’.
Maar dat is persoonlijk uiteraard.
Geachte Karel dEnk,
U stipt hier een feitelijk probleem aan: de spreekbeurt die vooral door de ouders is gemaakt. Dat is bij veel kinderen de praktijk.
En als een aantal kinderen zo’n gelikt verhaal, vooral in elkaar gezet door vader of moeder, heeft gepresenteerd, voelen anderen zich genoodzaakt niet achter te blijven.
En aldus luistert juf/meester naar een verhaal dat niet eens des kinds is. Waarmee het argument ‘het zich uiten door het kind’ naar de prullenbak kan.
En daarmee komen we tot het volgende bezwaar tegen het verschijnsel spreekbeurt.
Anderzijds is een onderneming waar men tegenop ziet, maar die men vervolgens wel succesvol weet af te ronden, een goede ervaring. Ook voor kinderen.
Maar niet noodzakelijk hoeft het verschijnsel spreekbeurt zo’n ervaring te leveren.
‘Zich mondeling uiten’
De opstellers van zulke onderwijsdoelen hangen dit doel helemaal op aan de school.
Terwijl het kind vooral buiten klasseverband zich leert uiten met taal. Het uit zich naar zijn ouders, broertjes/zusjes, vriendjes/vriendinnetjes omdat het wil communiceren.
Het lezen van boeken (een tot zich nemende activiteit) kan helpen uitdrukkingen te vinden voor emoties of andere ervaren gemoedstoestanden en/of waarheden. Het taalgebruik van juf/meester evenals het taalaanbod in methodes kan eveneens de taalschat verrijken.
Het houden van een spreekbeurt (misschien eenmaal per jaar) voegt hier helemaal niets toe.
Kinderen leren sprekend communiceren omdat zij zich vooral buiten de school bevinden in pratende omgevingen. We hoeven niet te vrezen dat hun ontwikkeling hier schade zou lijden als we niet doen aan spreekbeurten.
Spreekbeurten
Spreekbeurten zijn nuttig en normaal: je kunt er maar het beste aan wennen. Ouders moeten absoluut niet de spreekbeurt in elkaar zetten, wel aanmoedigen en eventueel helpen het verhaaltje voor te bereiden. Het gaat om het gestructureerd vertellen en over je verlegenheid (een beetje) heen komen. Een eenvoudig onderwerp is goed genoeg (vakantie, huisdier, hobby). Daarvoor hoef je echt niet veel informatie te verzamelen.
Hoe vroeger je de ervaring opdoet, hoe minder ‘vreemd’ het is als je ouder wordt. Toen ik (vijfhonderd jaar geleden) op school zat hadden we al spreekbeurten.
spreekbeurten: weinig van nut
De momenten dat u een groep moet toespreken zijn erg zeldzaam. Daarom is er geen noodzaak dit op de lagere school te oefenen.
Verder zitten we niet op de zoveelste prediker van loze of demagogische praat te wachten.
Bovendien houdt u in het volwassen leven alleen een toespraak als u kundig bent, zo mag ik hopen.
Wij hadden ze vroeger niet, maar dit is m.i. geen echt argument.
Als ouders stijf staan van de zenuwen
voor een spreekbeurt van hun zoon of dochter gaat er iets niet helemaal goed.
In mijn groep 5/6 houden ale leerlingen een boekbespreking, maken alle leerlingen een werkstuk en houden alle kinderen een spreekbeurt over hun werkstuk en gek genoeg……ze vinden het allemaal leuk.
Allereerst kan dit alleen goed gaan als er een veilige sfeer in de groep is en kinderen niet het risico lopen uitgelachen te worden, daar zorg je als leerkracht voor.
De boekbespreking is het makkelijkst. Elk kind leest een zelfgekozen boek en vertelt daar over. De eisen waaraan dit moet voldoen zijn duidelijk en vooral haalbaar voor alle kinderen. Het is niet erg als een kind hakkelt, een spiekbrief gebruikt of iets vergeet te vertellen. Het plannen, voorbereiden en dóen zijn het belangrijkst. Niet op tijd af, dan maken we een nieuwe afspraak, het hoeft niet zo moeilijk te zijn, de kinderen zijn immers aan het leren en dat hoeft niet meteen perfect te zijn.
Eén kind waarvan je als leerkracht weet dat het goed gaat, laat je als eerste gaan. Hij/zij is een voorbeeld en niet de standaard voor de anderen. De klas geeft feedback, stelt vragen en beoordeelt. De cijfers zijn altijd hoog.
Marina
……………..
Alle kinderen maken ook een werkstuk, over een dier, een hobby, een sport of een ander zelf gekozen onderwerp. De eisen zijn niet hoog, wel duidelijk en haalbaar. Vaders en moeders mogen helpen en nakijken op spelfouten, niet schrijven, net zo min als kopieëren en plakken van Internet, want dat ziet de juf snel genoeg.
Als het werkstuk is nagekeken, houden ze een spreekbeurt over dat werkstuk.
Waarom vinden kinderen het leuk? Omdat er leuke lessen aan zijn verbonden, vooral computerlessen. Leren werken met Word: pagina’s indelen, mooie letters, spellingcontrole leren gebruiken, WordArt, plaatjes invoegen, een diapresentatie leren maken met PowerPoint, leren zoeken van informatie in boeken en op Internet, zelf en samen, presenteren met een diapresentatie, het kan allemaal leuk en heel leerzaam zijn, de kinderen zijn trots op hun werk en willen het graag laten zien.
Natuurlijk krijgen alle kinderen een mooi cijfer, ze doen immers hun best en natuurlijk verwacht ik, en de groep ook, meer van hoogbegaafde Pietje dan van verlegen Nellie en dat vind niemand vreemd. Iedereen mag trots zijn op de geleverde prestatie naar eigen kunnen en het zou niet goed zijn als iemand hier wakker van zou moeten liggen, in het minst de ouders.
Marina
Iedereen een mooi cijfer
Marina,
Je schetst een zonnig beeld, en ik wil zeker wel aannemen dat het klopt.
Thuis voor te bereiden spreekbeurten of thuis te maken werkstukken, maken ouders mede verantwoordelijk voor iets waar ze geen helder beeld van hebben en geen invloed. Dat zal meestal best goed gaan, maar ongetwijfeld niet vanzelfsprekend in alle gevallen. Maak daar ruimte voor, heb er aandacht voor.
Overigens ben ik van mening dat het uitdelen van cijfers alsof het schouderklopjes zijn, onjuist is: geef geen cijfer voor deze activiteiten, houd het bij schouderklopjes.
medeverantwoordelijkheid
Ik denk eerlijk dat als ouders zich medeverantwoordelijk zouden moeten voelen voor de prestsaties van een spreekbeurt van een jonge basisschoolleerling, er echt iets mis is en de druk voor het kind te hoog ligt. Ik werk in een grote stad en in mijn groep hebben de meeste kinderen helemaal geen back-up van thuis en moeten dit dus echt zelf doen. Dat is ook mede de reden dat ik elk kind zuiver beoordeel op eigen kunnen, want ik wil graag een spreekbeurt van het kind horen en zien in zijn eigen taal, al is dat verre van perfect. Bij mij is ook geen ouder die zou kunnen beweren niet te weten wat er wordt verwacht, alle ouders krijgen aan het begin van het schooljaar een volledige beschrijving van alle ins en outs, per onderwerp en punt voor punt. De leerlingen krijgen dit ook. Dit geeft juist de gelegenheid voor een leerling om goed te plannen, het stapje voor stapje te doen en voor ouders (als zij daartoe genegen zijn) hun kind erbij te helpen. Dat is in mijn ogen iets anders dan het werk (gedeeltelijk) voor ze te doen. In dat laatste geval zou ik ook zenuwachtig worden voor het oordeel van de leerkracht.
Kinderen willen overigens zelf heel graag een cijfer en nee, ze krijgen het niet cadeau, ze moeten er echt wel iets voor doen. Ik vind het echter niet mijn taak om de lat bij zo’n eerste spreekbeurt zo hoog te leggen dat een leerling het idee heeft naar de slachtbank te worden geleid of het niet te kunnen. In het VO zullen ze dit nog heel vaak moeten doen, een beetje zelfvertrouwen kan dan niet zoveel kwaad. Positieve feedback (tips en complimenten) van klasgenoten stimuleert juist het een volgende keer nóg beter te doen.
Marina
ondersteuning van thuis
Marina,
Het is inderdaad een wezenlijk punt of er ondersteuning van thuis is. Aan het andere uiterste vind je hoogopgeleide ouders die juist wèl bezig zijn met ondersteuning te geven, waardoor voor de betreffende kinderen de situatie kan ontstaan dat school overloopt in de thuissituatie. Een recept voor stress. In het geval van de spreekbeurt benoem ik het probleem als het vanzelfsprekend aannemen dat die spreekbeurt een verplicht nummer is, wat het op deze leeftijd mijns inziens niet mag zijn.
ik bekijk het niet zo zwart-wit
Ik zou heel veel doelen bij een spreekbeurt kunnen bedenken en in het hele proces komen die ook allemaal aan bod, maar mijn voornaamste doel is het sociale aspect, het was ook niet voor niets dat ik een veilige groep als vereiste noemde.
Een spreekbeurt is bij uitstek een groepsgebeuren, een kind “treedt op”, er is publiek, zo”n 30 paar ogen. Elk kind is gespannen om dit voor de eerste keer (groep 5) te doen en ik geef het je te doen.
Juist om die reden heb ik hele goede afspraken met de groep over luisteren, vragen stellen en feedback en………..iedereen komt aan de beurt. De kinderen kennen elkaar na een half jaar goed, kennen elkaars sterke en zwakke punten en het zou heel makkelijk zijn om iemand toe- of uit te lachen, de hemel in te prijzen of af te branden. Tips en complimenten zijn dan ook aan regels gebonden (omgangsvormen). Eerst benoemen wat heel goed ging, er gaat altijd iets goed (compliment). Een tip is altijd een eigen mening en de zin begint dan met: “ik vind” of “ik zou een volgende keer….”.Er wordt goed geluisterd naar de spreekbeurt, vragen die worden gesteld (aan het eind), de feedback en de reactie hierop, ook het publiek krijgt feedback van de “spreekbeurthouder” en de van mij. Buiten alle taal en andere doelen is mijn eigenlijke doel dat elk kind na een spreekbeurt met opgeheven hoofd en een goed gevoel terug naar zijn plaats gaat, wetend dat het goed is gegaan.
Marina
leuk sociaal
Als het om het sociale aspect gaat, zou ik liever spelletjes gaan spelen me de groep.
De spreekbeurt verlangt toch echt iets anders dan het spelen van een spelletje. Het verlangt een voordracht, en wel een goede voordracht, van 1 individu.
Het sociale zit hem in het gegeven dat de medeleerlingen niet al te kritisch moeten zijn en zelfs een waardeloos verhaal met applaus moeten belonen!
Aldus wordt op de basisschool een televisie-fenomeen als ‘Idols’ geboren.
Als het om het ‘sociale’ gaat, weet ik wel andere bezigheden: lekker samen buiten vrijblijvende spelletjes doen; dansen rond de vrijheidsboom b.v.
De Hollandse gezelligheid
Ik bewaarde een artikel van Frits Barend over de zwemster Inge de Bruijn (uit de Groene Amsterdammer). kenmerkend voor de vloek.
Citaat:
‘De estafetteploegen werden vierde en vijfde, wonnen dus geen medaille zoals je gewend bent met de Bruijn in de ploeg. Maar de ploeg voelde nu wel als een heerlijke eenheid, mede omdat er na de ochtendsessie, las ik, niemand hoefde af te vallen voor de finale. Een leuke sfeer, daar gaat het blijkbaar om bij onze zwemdeskundigen.
Jammer dat De Bruijn de sfeer verpestte door tegen de adviezen in niet alleen aan de start te verschijnen maar ook nog twee keer goud te winnen. de Bruijn sloofde zich wel weer erg uitbundig uit met haar twee wereldtitels.’
Gezelligheid voor alles.
spreekbeurt in context
Marina,
Geweldig om te horen hoe je laat zien op welke manier je “onderwijs” opvat ; en ook, om te horen dat (jou citerend) “het goed is gegaan”.
Fijn om te horen dat zoiets nog altijd kan ; naast al die nare berichten die er dagelijks zijn.
Zou je er misschien nog bij willen vertellen : welke leeftijd die leerlingen zijn ? Ik heb wel een idee – – – -. Een bevestiging van jou zelf te lezen, dat zou fijn zijn !
maarten
leeftijd
Het is een combnatiegroep 5/6. De jongste is net 8 geworden, de oudste is 10.
Marina
misschien een leuke
annecdote: een paar jaar geleden zat er een zwaar dyslectische jongen in mijn groep die absoluut geen spreekbeurt wilde houden, bang als hij was dat hij het niet zou kunnen en niet uit zijn woorden zou komen. Dat hoefde van mij in dit geval ook niet, want daarmee zou ik aan het eigenlijke doel voorbij gaan. Het maken van een PowerPointpresentatie vond hij echter wel heel leuk en daar besteedde hij elke vrije minuut aan. Uiteindelijk had hij een prachtige diapresentatie gemaakt over een tv-programma dat hij leuk vond en waar hij alles van wist. Nadat alle spreekbeurten geweest waren, vroeg hij of hij zijn presentatie mocht laten zien aan de klas, zonder er iets bij te hoeven vertellen. Dat vond ik een goed idee. Na enige dia’s ging er een vinger omhoog. Een vraag over de presentatie………De vraag werd keurig beantwoord en een volgende vraag ook. Uiteindelijk heeft deze jongen bijna een half uur voor de klas gestaan, van alles verteld en laten zien bij de dia’s en hij kreeg een groot spontaan applaus. Een reactie van de kinderen uit de groep: “Juf, ik vind dat hij een 10 heeft verdiend, dit was de beste spreekbeurt van allemaal.” Pas op dat moment besefte hij dat hij een heuse spreekbeurt had gehouden.
Marina
ondersteuning van ouders
Als antwoord op een vraag van Ben: ik vind het niet erg als ouders hun kind helpen met rekenen, ook niet als ze een kind “onder elkaar” leren rekenen of een staartdeling aanleren. Ik gebruik dit zelfs als excuus om het de rest ook maar te leren, want iemand heeft weer “een anderen manier” ontdekt, toch? Mijn ervaring is, dat als kinderen onder elkaar kunnen optellen, aftrekken en vermenigvuldigen, zij de omslachtige manieren vaak overboord gooien, inzichtelijk of niet. Het is ook voor kinderen fijn om snel een goed antwoord te kunnen produceren.
Marina
mooie praktijkvoorbeelden
Marina,
Ik vind het altijd prachtig wanneer er op dit superkritische forum ook gewoon voorbeelden van goede onderwijspraktijk worden gegeven. Mijn dank daarvoor.
relatie school – thuis
Interessante draad. De thematiek die Karel aansnijdt is overzichtelijk, terwijl de bijdragen van Marina en Moby er verschillende werkelijkheden van laten zien.
Doet me denken aan de door Frederik Smit uitgelokte discussie of ouders zich al dan niet moeten/kunnen bemoeien met het rekenhuiswerk van hun kroost, een discussie die is gevoerd in draad 8071 en vooral in de groep Onderwijs op LinkedIn: ouders, bemoei u er vooral wèl mee. Waar Frederik zich bij aansloot.
Gut
Hier stond deze ochtend heel wat anders.
Ha, Jeronimoon
is weer terug!
Beste Karel
Eerst maar even een correctie. Kan moeilijk terugkomen omdat ik nooit ben weggeweest. Gelukkig heb ik de vrijheid om mijn stukjes te publiceren waar ik dat zelf wil en dit forum is al een tijdje geen goede plek meer daarvoor. Daarom publiceer ik op mijn eigen website www.jeronimoon.nl. Voor de rest heb ik mijn taak als moderator zonder onderbreken uitgevoerd, en dat doe ik nu al een jaartje of vijf. Dus nooit weggeweest, en tijdelijk de publicaties hier op het forum opgeschort.
Wat betreft de stukjes, ik ben nu bezig aan een stukje voor op mijn website. het gaat over anonimiteit, pseudoniemen, en hoe academici hun toevlucht nemen tot verschillende pseudoniemen op verschillende fora en ondertussen proberen om de anonimiteit van een ander op te heffen. Word een leuk stukkie Ben… of moet ik Karel dEnk zeggen. ( LOL)
Dat is nu jammer.
Ik dacht echt met een betrokken vader te maken te hebben.
Desalniettemin blijf ik achter mijn reacties staan.
betrokken
grootvader, Moby. En mijn dank voor je uitstekende bijdragen in deze draad.
Dank, heer Wilbrink,
ook voor uw elegante verklaring. Geen gedraai en dat is toch weer mooi.
pseudoniemen
Jeronimoon,
Een boeiend thema, zeker. Gebruik ik een keer een pseudoniem om op een niet-wetenschappelijk onderwerp te bloggen, en dan wordt het pseudoniem door een moderator onthuld. Ik moet maar weer eens een nieuw pseudoniem bedenken.
Tegenstrijdig
(Wederom) een nieuw pseudoniem bedenken is m.i. tegenstrijdig met wat je eerder beweerde, onder meer in DEZE draad.
nog meer werkelijkheden
Gebruik je de spreekbeurt als didactiek? Dat wil zeggen: de ene leerling leert de andere leerlingen iets. In dat geval hoef je de spreekbeurthouder niet te beoordelen op zijn/haar wijze van spreken, maar zou je de klas kunnen overhoren.
Leerlingen die andere leerlingen iets leren: dat kan informeel, zonder een vooraf geprikte datum.
Maar als het bedoeling is dat het kind een correcte voordracht weet te houden, gaat dat kind beoordeeld worden. Het kind weet dit uiteraard drommels goed.
Het houden van een correcte voordracht is echter iets anders dan ‘het zich uiten’.
Er komen regels in het spel: articulatie, opbouw van het betoog, uit het hoofd spreken, de klas aankijken, materiaal zichtbaar tonen op de juiste momenten, inhoud die er toe doet, de studie die leerling heeft gedaan moet blijken, zinsopbouw, e.d.
Dan wordt de spreekbeurt een examen waarbij de leerling zich wel degelijk bewust wordt van de punten waarop hij/zij en publique beoordeeld gaat worden.
En als ook de ouders bevreesd zijn voor een ‘afgang’ bij de one-man-show, slaat ook thuis veel onrust toe (dat was zeer gangbaar).
Dat geven van hoge cijfers deed ik ook, omdat ik zeer kon meeleven met de moeizame opdracht die de kinderen kregen. Maar dan zie je hoe relatief ook dat wordt. Als je steeds cijfers geeft rond de ‘9’, gaat elke kwart plus of min grote betekenis krijgen. Kreeg een leerling een 8 1/2 , was dat een teken dat er een zwakke spreekbeurt was gegeven; zo ging de klas dat zien.
Overigens gaf ik in groep 5 vrijwillige spreekbeurten: wie wilde mocht vast oefenen voor de volgende groepen. Ik gaf geen cijfers, maar kinderen zijn vaak grappig: ze wilden een virtueel cijfer (“wat zou u geven als u een cijfer zou geven?”).
Maar waarom doen we dit alles?
Wie weet het?
spreekbeurt: beschouwingen achteraf
Momenteel kan ik beschouwen zonder mij te bevinden in de hitte van de strijd. In de hitte, waarbinnen het houden van spreekbeurten de gewoonte binnen de school is, zou ik bezwaren pareren met alles wat ik zou kunnen bedenken.
Achteraf zie ik bezwaren.
Zo is daar het psychologische cijfer, bedoeld als aanmoediging.
Stel, we geven uw zoon/dochter het cijfer 9-.
Het cijfer ‘9’ gaven we bijna standaard als bemoediging. Het kwart punt lager betekende dat we toch wel het e.e.a. hadden aan te merken op de spreekbeurt.
Zoon/dochterlief komt vervolgens thuis: “Ik had een 9”.
Vader en moeder natuurlijk trots: nu kunnen zij hun hele familie vertellen dat zoon/dochterlief een ‘9’ had voor de spreekbeurt.
Hele familie onder de indruk.
Intussen weet niemand van de motieven van dit cijfer: de psychologische motieven. Waarbij het kwart punt lager veelzeggend was voor juf/meester en de klasgenoten in een omgeving waarbij bijna iedereen een ‘9’ kon krijgen.
Kortom: je beoordeelt een spreekbeurt volgens heldere normen, of je beoordeelt niet. Zeg ik achteraf.