Vandaag, 7 februari 2012, begint de Cito-toets. Voor de laatste keer in de oude stijl.
Volgend jaar zal de afname minder vrijblijvend zijn en wordt het misschien een centrale eindtoets over leervorderingen. Met enige gevolgen voor het individu en voor de school. Alle leerlingen moeten meedoen. De zwakken kunnen het gemiddelde drukken, vroeger kon je ze wegmoffelen. Dat was nog eens passend onderwijs.
De in deze sector ruim voorhanden watjes, blinde gidsen, truien en nieuwe managers verdringen elkaar voor de microfoon, opgehouden door vragenstellers vol onbegrip. Vanavond nog een keer op TV en dan is het weer voorbij.
Enige citaten, oogst van een uurtje radio: “de nieuwe cito-toets wordt een doel op zich, maar het is eigenlijk een middel. Je test er alleen reken- en taalvaardigheden mee, maar onze school vindt ook andere vaardigheden belangrijk: zelfstandigheid, creativiteit en organiseren en zo. Dat kunnen de onderwijzers veel beter beoordelen dan een toets. Een kind is geen cijfer, maar een mens. Nu wordt er met één momentopname van een elfjarig kind over zijn verdere leven beslist. Het is onmenselijk, wij doen niet meer mee. Je mag alles worden, behalve ongelukkig (reclame voor het VMBO dat slechts een imagoprobleem heeft)”
Waar is men bang voor? Voor een centrale kennistoets die echt wat voorstelt? Voordat het zover is moeten zich eerst legio raden, werkgroepen, koepels en organisaties buigen over de exacte inhoud van die toets en met aanbevelingen komen. Dat is nog maar het begin. Beide Kamers, OCW, ZBO’s, EU enz. volgen of beginnen opnieuw.
Is er de laatste veertig jaar een onderwijsmaatregel ingevoerd zoals hij bedoeld was? Sterker: vertoont het reëel bestaande onderwijs enige gelijkenis met een werkelijkheid? Nee toch? De oude toets mat stiekem intelligentie, de nieuwe gaat dat ook doen. Dat is onvermijdelijk want een canon voor rekenen en taal komt er niet, ook niet als deze trots door een bewindvoerder wordt gepresenteerd. Het geklets eromheen verschuift, maar blijft geklets, dat alles verpulvert.
willem smit
een mens, geen cijfer
Ik heb in het verleden al heel wat cijfers mogen ontvangen, maar nooit heb ik het gevoel gehad daardoor geen mens te zijn.
Dat gaat nog een hele klus worden, dat ontwerpen van een eindtoets voor passend onderwijs. In groep 8 zitten dan leerlingen op niveau groep 8, maar ook op niveau groep 7 en 6, en misschien zelfs wel op niveau groep 5. Ga daar maar eens 1 geldige toets voor ontwerpen.
eindtoets passend onderwijs
Kan dat eigenlijk wel, theoretisch gezien? Passend onderwijs betekent onderwijs op maat: voor elk kind een ander passend jasje of jurkje.
Het kind wordt de norm als het om de leerstof gaat.
Hoe kan men dan willen dat er op een vastgesteld moment toch een niet-passende toets, die elke achtste-groeper de maat neemt, gepresenteerd gaat worden?
Want men gelooft toch hopelijk niet echt dat passend onderwijs de zwakbegaafde op 12-jarige leeftijd op niveau groep 8 heeft gebracht?!
Men wil onderwijs op maat, maar een eindtoets voor elke leerling volgens vastgestelde eisen?? Dat wordt schrikken voor Jantje en Marietje die jarenlang op ‘eigen niveau’ hebben mogen keutelen. Plotseling krijgen zij de eindtoets onder ogen die een ‘groep 8’ niveau gaat toetsen. Het hele jaar zijn zij (en hun ouders) gerustgesteld geworden geweest als hun werkniveau nog steeds groep 6-leerstof behelste. Dat was immers het beloofde maatwerk dat geleverd zou worden.
Allemaal niks aan het handje, hebben vader en moeder steeds gehoord, van allen die ertoe deden.
Maar dan komt er in april groep 8 toch een eindtoets op het bordje van zoon/dochterlief te liggen. Een toets die tegelijk met de hoogbegaafde kinderen van de klas gemaakt gaat worden.
Daar zal heel veel achteraf rechtbreien moeten gaan plaatsvinden.
Verplichte eindtoets basisonderwijs
Marja van Bijsterveldt is voortdurend met die lat bezig, daardoor komt de voorlichting over een en ander wat in het gedrang. De lat voor het basisonderwijs (gisteravond sprak ze over een afsluitende toets, als ik me goed herinner, en dat moet toch echt een verspreking zijn: ook de verplichte eindtoets basisonderwijs wordt geen eindexamen basisonderwijs) komt in handen van het College voor Examens, dat bij deze gelegenheid College voor Toetsen en Examens gaat heten (om die verwarring met eindexamens te voorkomen ….. ). Ondertussen wordt er ongetwijfeld al hard gewerkt aan de voorbereiding (het moet allemaal snel, snel, snel worden geregeld, terwijl de voorbereidingstijd voor een dergelijke belangrijke landelijke toets ongeveer drie jaar is), maar mogen we nog niet weten door wie, en met welke opdracht: de website van dat CvE zwijgt er in alle talen over.
O ja, dat zou ik nog vergeten. Iedereen doet alsof die nieuwe eindtoets al geregeld is, maar het wetsontwerp moet nog door de Kamer worden behandeld (het is 31 januari naar de Kamer gestuurd).
Moeders, houdt (meervoud)
uw kinderen thuis op de dag van de CITO-toets. Laat uw kinderen noch uw borstimplantaten keuren door bedrijven.
Het begint al eerder
‘Kinderdagverblijf selecteert aan de poort’, 25 januari 2012
“Door te selecteren aan de poort wil het dagverblijf de kwaliteit van de opleiding waarborgen. “Het is natuurlijk niet wenselijk dat een paar – met alle respect – cognitief minder bedeelde kinderen het leerklimaat voor de rest verpesten”, zegt directrice Petra van Gulpen. “De maatregel werd noodzakelijk toen we merkten dat de laatste jaren onze rendementscijfers onder druk kwamen te staan.”
Geachte Sympathisant:
De schrik sloeg mij om het hart, hoewel ik voorstander ben van degelijk onderwijs.
Maar toen….
Is het u bekend dat ‘De Speld’ een satirisch blog is?
Dat scheelt weer een slok op een borrel.
De Speld
Het verhaal is prachtig opgetuigd; alle drogredenen passeren de poort. De Commissie-Veerman kan er nog een puntje aan zuigen.
satire
Het verontrustende aan satire die we niet meer herkennen als satire, is natuurlijk dat we al zoveel jaren met dwaasheden werden geconfronteerd (waarvan we dachten dat het om satire ging) die echter bloedserieus bedoeld bleken te zijn.
Ik denk aan een lezing van Mieke van Groenestijn b.v.
Of aan de verhalen van Luc Stevens.