Stille nacht, heilige nacht.

Stille nacht, heilige nacht.

Stille nacht,
Sneeuwvlokjes dwarrelen geluidloos naar beneden en bedekken langzaam de gestalte die omringd door rotsen op de grond ligt. Kreunend tast de man aarzelend naar zijn heup en voelt hoe een warme kleverige vloeistof uit een vuistdiep gat uit zijn lichaam vloeit. Langzaam heft hij zijn hoofd. Waar zijn benen hoorde te zitten ziet hij alleen een bloederige massa, het verbaast hem dat hij geen pijn voelt. ‘Straks komt de hospic’ denkt hij en gaat weer liggen, zijn helm schuift van zijn hoofd. Met open ogen staart hij naar de pikzwarte hemel. ‘Soldaat Smith, gesneuveld tijdens uitvoering van zijn plicht. Een boobytrap maakte een eind aan zijn leven’ fantaseert hij het kleine krantenbericht. Zijn ogen breken. Sneeuwvlokken dwarrelen in de Afghaanse rotsenwoestijn en bedekken langzaam het roerloze verminkte lijk.
Daar hoorde hij engelen zingen, vrede op aarde.

Stille nacht, heilige nacht
Klauwende vieze handen graaien in de vuilhoop en draaien het vuilnis om en om. Grijpgrage klauwen op zoek naar plastic. Het kereltje van zes sleept een grote plastic zak achter hem aan en loopt van broertje naar zusje om het gevonden plastic op te halen. ‘Als deze zak vol is’ denkt hij ‘als deze zak vol is mogen we naar huis.’ Een golfplaten hok waar de koude gure wind doorheen waait is het onderkomen van het hele gezin. ‘Naar huis, en daarna naar de kerk.’ Hij verheugt zich op de duizenden lichtjes en de hele hoge kerstboom met het kersstalletje. ‘Als deze zak vol is, kunnen we misschien met het geld dat het plastic opbrengt een kaarsje kopen, voor bij de kribbe in de grote kerststal in de grote kerk. Voor het kindeke dat ook voor hem, Juan uit de sloppenwijk, geboren is. En daar moeten we heel dankbaar voor zijn heeft de grote dikke witte pater gezegd’. Een grote kerel komt plots vanachter een grote berg vuilnis, geeft het jongetje een klap op zijn hoofd, die languit tussen het stinkende vuilnis valt. Snel loopt de kerel er met de halfvolle zak plastic vandoor.
Aan alle mensen van goede wil.

Stille nacht, heilige nacht
“En na de oesters krijgen we struisvogelbiefstukje op een bedje van gepureerde venkelknolletjes.” De gastvrouw kijkt de tafel rond. De vrouwen zijn in stemmig zwart met hier en daar een glittertje, de mannen in driedelig rokkostuum met vlinderdas. “Was toch een goed idee, de dresscode op de uitnodiging,” denkt de gastvrouw en is tevreden. Ome Jan bestuurder van het grote internationale bedrijf en goed voor de negende plek in de quote lacht zijn vettige lach om het grapje over de voedselbank. Langzaam draait hij de fles Franse champagne in de ijskoeler. Voor straks, voor bij de oesters. “Die moeten ze verbieden, die voedselbanken,” orakelt hij, met een beetje dubbele tong. “Allemaal aanstelleritis van die profiteurs, die steuntrekkers. En dat allemaal van mijn belastingcenten, schandalig, laat ze werken voor hun vreten, moeten wij toch ook doen.” Het stemmige zwart met hier en daar een glittertje knikt instemmend. De golfvriendjes vinden dat de politiek er nu echt werk van moet maken. “Hehe, de stemming zit er al goed in,” fluistert de gastvrouw tegen de Thaise au-pair die voor één keer bevorderd is tot keukenhulp.
“En je zal Hem vinden, in een eenvoudige kribbe…”

Stille nacht, heilige nacht.

Verleid, verdoold, langs ongebaande sporen,
zoekt iedereen de weg die niemand vindt,
Ach, komt alhier, en in de stal geboren,
aanschouwt de Weg,de Waarheid, in dit Kind! (G.G.)

Jesse Jeronimoon