Subsidioloog

Subsidioloog

Al een tijdje geleden heb ik mij voorbereid op een werkzaam leven buiten een onderwijsinstelling en daar heb ik twee weken geleden dan ook een begin mee gemaakt. Met het motto ‘je moet de vijand met de eigen wapens verslaan’ heb ik ‘netwerkkaartjes’ laten drukken waarop in gouden letters ‘onderwijsdeskundige’ prijkt. Het is een niet beschermd beroep, je hoeft je niet in te schrijven in een register alleen de kamer van koophandel verlangt een handtekening en een omschrijving van de doelstelling van het nieuwe bedrijfje. “Adviseren, begeleiden en aansturen van (organisatie)veranderingen binnen onderwijsorganisaties” vulde ik in op het KvK-papier en de KvK- man vond dat goed. Bij mij rees het vermoeden dat “in- en verkoop van lucht, al dan niet gebakken” ook goed zou zijn geweest.

Enfin, bij het eerste congres over vernieuwingen in het onderwijs had ik beet. Met een klein groepje stonden we na te borrelen, netwerken heet dat, toen ik door een tot dan toe onbekend persoon werd aangesproken met de vraag wat ik zoal deed. De doelstellingzin van de KvK rolde zonder enig nadenken uit mijn mond en mijn hersens dachten aan lucht. Of ik dat wat kon specificeren. Dat kon ik. Een uur lang heb ik op de man ingepraat, dat het efficiënter kon in het onderwijs, dat het prestatiegerichter kon in het onderwijs, dat het passender kon in het onderwijs, dat het CGO nu toch een beetje een gepasseerd station was in het onderwijs, en dat ik en mijn medewerkers de gepaste oplossingen hadden bedacht om dat alles voor elkaar te krijgen maar dat het niet het juiste moment was om dat uit de doeken te doen en dat er even wat meer tijd nodig was. Voor de goede verstandhouding met u lezer, ik heb geen medewerkers, maar hou het stil.

Mijn gesprekspartner begreep de stille wenk en duwde mij een kaartje in de hand. “Neem volgende week maar contact op, kunnen we bijpraten.” Zei hij. Gaf me de hand en vertrok. Een beetje lullig staarde ik naar zijn kaartje. De naam van een groot, mij niet onbekend ROC met daaronder ‘subsidioloog’ wekte meer dan mijn nieuwsgierigheid. De week daarop was de afspraak snel gemaakt en toog ik naar het grote ROC.

Na het gebruikelijke kopje koffie, de onderwijskoetjes en kalfjes durfde ik het aan om te vragen wat een ‘subsidioloog’ was. De goede man keek een beetje verbaasd, dat ik dat niet wist. Ik herstelde snel mijn ietwat domme opmerking. Dat ik wel wist dat elke zichzelf respecterend ROC tegenwoordig een afdeling had die actief op zoek ging naar subsidies, daar het nodige papierwerk en administratie voor verrichtte en dat ik natuurlijk al veel over ESF en FES gelden had gehoord. De man glimlachte fijntjes en vertelde dat die zienswijze toch een beetje ouderwets was. Bijna elke school van basisschool tot Hoger onderwijs had nu een subsidioloog als hoofd van de subsidie afdeling. Hij had zijn intrede gemaakt op het ROC na een debacle met FES gelden, ingeboekt en niet gekregen, dertig man op straat. “Ongelofelijk amateuristisch van het ROC.” Murmelde hij en schudde het hoofd. “Fes gelden zijn niet structureel, net als ESF gelden, mag je nooit op bouwen, en zeker niet inboeken.” Op mijn vraag hoe hij dat dan aan boord legde antwoordde hij “de omgekeerde weg” en glimlachte. “De omgekeerde weg?” Herhaalde ik.

Hij legde mij haarfijn de werking uit. In het verleden bedacht de school een project en gingen ze op zoek naar de benodigde subsidie. Was er geen subsidie voor handen of de potten leeg dan werd het project afgeblazen. Dit systeem had als gevolg dat de reeds geïnvesteerde projecturen van de projectgroep niet werden vergoed, verloren geld als het ware. Daarom was hij als subsidioloog aangetrokken. Samen met zijn afdeling speurde hij elke dag de subsidiemogelijkheden op, aan de hand van de subsidie werd een project opgesteld. Daar hadden ze in de loop van de tijd aparte standaard project-formulieren voor ontwikkeld waar alleen de titel en hier en daar de doelstelling in aangepast moest worden en dan werd de aanvraag ingediend. Pas ná de toewijzing van de jackpot ging er een projectgroep aan de slag. “Het is zoals schieten met hagel.” Lachte de subsidioloog. “Je raakt altijd wel wat.”

Het blijkt een lucratieve bezigheid te zijn waarmee scholen miljoenen uit de subsidieruiven pikken. Of de projecten tot een goed eind komen heb ik ook nog gevraagd maar daar kon hij mij geen antwoord op geven, daar werd hij niet voor betaald, de subsidioloog.

J. Jeronimoon