Een omgekeerde wereld.

Een omgekeerde wereld.

Als je bestuurder bent van een groot ROC, je van jezelf vindt dat je twee maal Balkenende per jaar waard bent en er een PR medewerker op nahoudt om onwelvallige vragen te beantwoorden, dan ben je toch verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het ROC? Dan ben je er toch om mogelijke klachten snel en adequaat op te lossen? Daar word je toch voor betaald uit de grote overheidsruif? Niet in de omgekeerde wereld die onderwijs heet. Daar schuift de bestuurder de verantwoordelijkheid af op de lagere elechons en probeert hij de zeurende leerling contractueel het zwijgen op te leggen.

Als je als voorzitter van de VO-raad al een tijdje je best doet om het onderwijs te veranderen naar de waan van de dag en de gekkigheid van een aantal zweefliegers en luchtfietsers en je ziet dat het niet lukt. Dat er alsmaar meer voortijdige schoolverlaters komen en niet minder zoals eerst gedacht. Dat er minstens één keer per jaar een stakende meute leerlingen door onze hoofdstad trekt of een schoolgebouw bezet omdat ze meer les willen en minder ophokuren, dan neem je toch je verantwoordelijkheid en roept al die mensen samen waarmee je de veranderingen en vernieuwingen zo snel mogelijk ongedaan kan maken. Niet in de wondere omgekeerde wereld die onderwijs heet. Daar roep je van de daken dat docenten hun werk niet doen, geen oog hebben voor de talenten van de individuele leerling en al zeker niet hun eigen vak terug moeten krijgen omdat dat de oorzaak is van het verval van het onderwijs.

Als je voorzitter bent van de raad van bestuur van het grootste pensioenfonds van Europa. Een pensioenfonds waarin alle ambtenaren, dus ook de onderwijsgevenden van Nederland, maandelijks een deel van hun zuur verdiende centjes storten. Voor jezelf heb je een goed salaris geregeld a rato van vier keer Balkenende en natuurlijk een riante pensioenvoorziening. Wat doe je dan als de beurzen kelderen omdat de IT sector een hele grote luchtbel bleek te zijn? Dan ga je eens praten met die beleggingsdeskundigen die al spelend met de miljarden van een ander te veel risico’s hebben genomen. Je ontslaat de verantwoordelijken en biedt ten minste je excuses aan, aan de regelmatige betaler en belooft dat het in de toekomst nooit meer zal gebeuren en dan neem je zelf ontslag en weigert een gouden handdruk. Maar niet in de omgekeerde wereld die onderwijs heet. Je keert je arrogant tot het gepeupel en verordonneert dat in de toekomst de argeloze betaler tevreden moet zijn met een pensioenvoorziening gebaseerd op middelloon in plaats van eindloon en gaat dan gewoon door met wat je bezig was. Tien jaar later gebeurt hetzelfde omdat de volgende luchtbel dan uit elkaar spat en zet je onmiddellijk de indexatie van de pensioenen stop en vraag je aan het politieke netwerk om de pensioenleeftijd te verhogen met twee jaar.

Als zowat iedereen in dit land roept dat er te veel bestuurderen zijn, dat er te veel managers zijn, te veel betwetertjes die niets beter weten, te veel bemoeiallen zonder enige vorm van kennis over dat gene waar ze zich mee bemoeien, kortom als de kleilaag te dik is en alles wat er onder zit verstikt. Wat doe je dan? Dan bouw je zorgvuldig die kleilaag af en breng je weer lucht in de onderste regionen. Niet in de omgekeerde wereld die onderwijs heet. Daar richt je samen met anderen een nieuwe kleilaag op, bovenop de oude kleilaag, dat doe je met een stichting omdat die zich niet financieel hoeft te verantwoorden en dan ga je vooral heel veel onzin uitstorten over de kleilaag onder jouw kleilaag. “Inklinken” noemen ze dat.

Als je als docent twintig jaar het beste uit jouw leerlingen hebt gehaald. Elke dag van het jaar of het nu vakantie is of niet, met onderwijs in je hoofd hebt rondgelopen. Toetsen in elkaar gezet zodat elke leerling, mits een beetje leren en een beetje zijn best doen een voldoende kon halen. Boos geweest als dat het goede heilige diplomadoel diende, hier en daar het broodnodige schouderklopje hebt gegeven en in de overleggen altijd, maar dan ook altijd het algemene schoolbelang vóór het eigenbelang hebt gesteld, dan mag je eventjes rust, eventjes geen vernieuwingen meer. Maar niet in de omgekeerde wereld die onderwijs heet. Daar vindt de manager jou een ouwe verzuurde zeur als je vraagt waarom er twaalf studiedagen op een jaar moeten zijn, waarom jouw lessen gehalveerd worden ten faveure van ophokuren, als je vraagt wat er fout is met klassikaal onderwijs. In die omgekeerde wereld sta je op de nominatie om bij de eerstvolgende reorganisatie boventallig te worden verklaard.

In de omgekeerde wereld die onderwijs heet, heeft de bestuurder de eindeloze subsidie-instroom voor het onderwijs, boven het onderwijs geplaatst, zoals de staat het staatsinkomen belangrijker dan de bewoners vindt.

J. Jeronimoon