Beste allen,
Er is al veel gezegd en geschreven.
Ons aller streven is naar ik aanneem: geef onze kinderen de beste kans om een goed mens te worden:
Dat kunnen we doen door onze kinderen te leren zo goed mogelijk met zichzelf om te gaan, met hun emoties. Zo hebben ze de grootste kans om een goed mens te worden. Verder hebben zij kaders nodig, waarbinnen zij zich kunnen bewegen. Dit omdat het deel van hun hersenen wat bedoeld is om te komen tot zelfreflectie, zelfevaluatie en het ontwikkelen van sociaal gedrag pas volgroeit is op hun 20ste/25ste levensjaar, aldus het onderzoek van Jelle Jolles.
Het gaat bij opvoeding en onderwijs m.i. niet om alleen maar prestaties neer te zetten, om ”kampioenen” af te leveren. M.a.w. deze mannelijke kanten van de mens sterk promoten bij kinderen, zoals het ”scoren”, ”macho gedrag” en ”je gevoel niet tonen”, met de bijbehorende ”korte termijn politiek”, dit ”ego” denken en handelen is zeer schadelijk gebleken voor mens en milieu.
De vrouwelijke kanten van de mens, zorg, welzijn en lange termijn politiek, moeten voor het noodzakelijke evenwicht zorgen en dus niet veronachtzaamd worden.
De basis om tot dit evenwicht te komen, wordt bij opvoeding en onderwijs tot stand gebracht.
Kinderen leren het meest van het rollenspel, aldus wetenschappelijk onderzoek.
Waar ze d.m.v. een gevoelservaring zich leren verplaatsen in een andere rol, zoals b.v. ”de pester” dan wel diegene die gepest wordt.
Wij, volwassen mensen, spelen ook allen een ”rol” en zijn daar verantwoordelijk voor.
Verder is het natuurlijk belangrijk hen kennis bij te brengen, hun talenten ontdekken en die samen met hen te ontwikkelen.
A.g.v. het onvoldoende serieus nemen van de inbreng van de ervaringsdeskundige ouders door andere betrokken partijen, kwam het project ” Passend Onderwijs” op gang.
Zonder de gevoelservaring van de ouders blijkt het lastig te zijn voor de andere partijen, hen te overtuigen van het belang van de inbreng van de ervaringsdeskundige ouders.
Daarbij komt dat alle andere partijen niet alleenmaar het doel van het kind dienen, maar ook dat van hun werkgever.
Om nu ouders in de positie te brengen die hen toekomt, zal er eerst aan de basisvoorwaarden voldaan moeten worden. Hun recht om betrokken te worden is al bij wet geregeld en zal nog alleen maar een verdere wettelijke grondslag krijgen als de zorgplichtwet ingevoerd wordt.
Die basisvoorwaarden zijn: tijdige informatie, volledig en in begrijpelijke taal voor ALLE betrokkenen. Dit vergroot de kennis die noodzakelijk is om tot een verantwoord en effectief beleid te komen. Dit is overigens al een wettelijke voorgeschreven overheidstaak.
De doelgroep, in dit geval de eindverantwoordelijke ervaringsdeskundige ouder, c.q. het kind, is de enige partij die niet structureel voorzien wordt van deze noodzakelijke voorwaarden om verantwoorde beslissingen te nemen, t.b.v hun kind. Zie hierover ook de gelijkluidende adviezen in het evaluatierapport van de Wet Medezeggenschap Scholen, WMS. De beleidsreactie is, dat informatie achterstand bij ouders er nooit toe mag leiden dat ouders hun taak niet naar behoren uit kunnen voeren. Dit geldt natuurlijk ook voor ouders zonder bestuurlijke functie.
Deze informatie niet of onvoldoende delen met de ervaringsdeskundige doelgroep, veroorzaakt een monopoly positie op het gebied van kennis, geldbronnen en dus macht.
Deze macht en de daarbij behorende budgetten worden onder die partijen verdeeld, dan wel soms zelfs ”bevochten”.
Een steeds kleiner deel van de budgetten komt nog bij de leraar en de leerling terecht.
Het lijkt er steeds meer op dat voor elk kind met een ”gedragsstoornis” een ”vakje” bedacht moet worden, i.p.v. naar de oorzaak hiervan te kijken.
Medici, psychiaters en psychologen, bedenken er allerlei namen voor, zoals ADHD, vaak zonder echt te weten wat het is en wat ze ermee aan moeten.
Aldus o.a. Paul Verhaeghe, hoogleraar psychologie. Dit vakjesdenken maakt het mogelijk een indicatie te stellen, waar een geldbedrag bij hoort. De bureaucratie en een leger hulpverleners komt hierop af, want dit betekend werk aan de winkel, het effect van de therapieën is vaak onbekend dan wel van ondergeschikt belang.
De ”agressieve” medicijnenindustrie vaart er ook wel bij, zonder zich al te veel te bekommeren om het effect bij onze kinderen van die medicijnen. ” Bij 5 tot 10% van onze kinderen heeft dit een positief effect, voor alle anderen alleen maar nare bijwerkingen´´, aldus Verhaeghe.
Hieruit blijkt dat de bureaucratie ”succesvol” is en zich op de geschilderde manier verder uitbreidt. Als dit zo doorgang kan blijven vinden, zal er uiteindelijk steeds minder budget zijn voor onze kinderen en de leraren. Een schrijnend voorbeeld is het ziekenhuis Orbis in Limburg. Er staat daar een prachtig gebouw, maar er is geen geld voor de handen aan het bed en de patiënten.
De vraag rijst nu welke rol wij allen willen spelen?
Hoe willen we omgaan met onze verantwoordelijkheid, als het gaat om de toekomst van onze kinderen.
De keuze voor ouders staat m.i. allang vast en ligt voor de hand.
Groet.
Ludo Hardeman.
Ouder van 3 kinderen, waarvan 2 met een gehoorbeperking.
Ouderco-ordinator Passend onderwijs Nederland/zuid.
Ludo Hardeman schrijft onder
Ludo Hardeman schrijft onder (veel) meer: “Ons aller streven is naar ik aanneem: geef onze kinderen de beste kans om een goed mens te worden”
Tsja … dat wil iedereen wel (hoop ik). Hier bij Beter Onderwijs Nederland is men vooral uit op het beste onderwijs voor kinderen. Hopelijk draagt dit onderwijs er ook nog een beetje toe bij dat ze goede mensen worden.
“De vraag rijst nu welke rol wij allen willen spelen?”
“Hoe willen we omgaan met onze verantwoordelijkheid, als het gaat om de toekomst van onze kinderen.”
De BONners zullen vooral – in positieve zin – goede onderwijzers willen zijn. Hun verantwoordelijkheid is dus om onderwijs te geven dat kinderen in staat stelt om zich in hun toekomst als zelfstandige en verantwoordelijke burgers te handhaven. Daarbij past vooral een stevige kennisbasis die hen leert om zin van onzin te scheiden.
“De keuze voor ouders staat m.i. allang vast en ligt voor de hand.”
Geen idee wat u hier bedoelt, mag er een toelichting komen?
ouders aan zet
Beste meneer Hoffmann.
De ouders stellen het kind automatisch centraal, wil ik daarme zeggen. Zij hebben geen ander belang dan dat.
de beste kans om een goed mens te worden
U heeft een nogal verheven ideaal. Wie kan daar nu tegen zijn? Zo is het nogal cultuurbepaald wat een goed mens is. Ook heeft u daar een duidelijke mening over: de mannelijke eigenschappen moeten in ieder geval niet overheersen. Ook dat zou je nog een open deur kunnen noemen, natuurlijk moeten bepaalde kanten niet overheersen. Maar als je even verder doordenkt, dan schrijft u feitelijk dat dat voor zowel jongens als meisjes zo zou moeten zijn. En dat kan nogal afwijken van mensen die vinden dat je jongens als jongens moet opvoeden en meisjes als meisjes. Verder is volslagen onduidelijk wat daar dan wel mee bedoeld wordt. Maar competitie en “macho gedrag” zijn in uw ogen slecht. Zo geformuleerd is het van geen kanten een bewering waar niemand tegen kan zijn. Sterker nog: ik denk dat de ruime meerderheid van de wereldbevolking een dergelijke relativering niet gelukkig vindt. Kortom: uw “vanzelfsprekende” doel van het onderwijs heeft nogal wat haken en ogen.
Om deze en vele andere redenen kies ik liever voor een ander vanzelfsprekend doel: doel van het onderwijs is om kinderen goed onderwijs te geven, om ze dingen te leren die ze thuis niet goed kunnen leren en die ze later wel nodig hebben. Dat is veel gemakkelijker te operationaliseren en is veel minder cultuur afhankelijk, de meeste culturen zullen goed leren lezen en schrijven daarbinnen vinden vallen.
Ik ben het zeer met u eens als u zegt dat ouders goede informatie moeten krijgen over wat er op school gebeurt, zeker ook in relatie met passend onderwijs. Maar dat geldt voor alle ouders, ook voor ouders van kinderen die geen rugzakje hebben. Die groep “reguliere”ouders heeft zich in het geheel niet verenigd, tenminste niet landelijk of regionaal, en dreigt nog veel meer dan de andere ouders niet gehoord te worden. Ook al omdat er een zekere gene zal zijn om voor de rechten van hun eigen kind op te komen. Men zal dat gemakkelijk interpreteren als tegen de rechten van kinderen met rugzakjes, maar dat is een valse tegenstelling. Voor alle kinderen is passend onderwijs het beste, maar wat het ene kind past, past het andere kind niet. Voor grote groepen kinderen zal het juist het beste, het meest passend zijn, om kinderen met werkelijke leer- en gedragproblemen op speciale scholen die aandacht te geven die ze verdienen.
Dat kinderen het meeste van rollenspel leren hoor ik voor het eerst. Bij de reguliere schoolvakken lijkt me dat (excuseer de duidelijkheid) klinkklare onzin. Maar kennelijk bedoelt u dat ook niet. Des te opmerkelijker is dat uw hele betoog dus niet gaat over de reguliere schoolvakken, over taal, rekenen, geschiedenis en aardrijkskunde, maar juist over “opvoeding”. En daarmee zijn we terug op uw uitgangspunt. School is er voor een verheven doel, waarbij taal- en rekenen kennelijk zo onbelangrijk zijn geworden, dat u het in uw hele betoog nergens noemt.
Dat is uw recht natuurlijk. Wellicht is dat uw werkelijke doel van onderwijs, maar ik vind dat in het geheel niet vanzelfsprekend. Ik vind het en nogal extreem standpunt.
reactie 1989
M’n pet gaat echt heel diep af voor 1989.
Wat een zelfbeheersing!
Willem Smit
ouders aanzet
Ik zie dat ik in dit betoog een zin vergeten ben.
”Breng kinderen kennis bij, ontdek hun talenten en ontwikkel die samen met hen.”
Bij deze.
Als het mannelijk gedrag overheerst, krijgt men te maken met ”scorings”gedrag, ”korte termijn politiek” denken etc. dit gaat ten koste van mens en milieu.
Er zijn diverse onderzoeken gedaan naar het effect van het rolenspel o.a. in Duitsland. De school ”de Doolgaard” in Horst heeft onlangs nog een prijs gekregen voor deze vorm van onderwijs.
U heeft me verre van overtuigd
Deze aanvullingen kunnen we niet overtuigen. U schetst een onderwijsbeeld waar ik jeuk van krijg. Als ik op en dergelijke manier onderwijs zou hebben gekregen dan zou zeker het beste niet uit mij zijn gehaald. Rollenspellen, ik moet er niet aan denken. Geef mij maar degelijke taalonderwijs, inspirerend onderwijs in exacte vakken en als het kan een dosis muziekkennis (passief en actief). Afgezien van dat laatste heeft het onderwijs me in al deze zaken voorzien, zonder ook maar een rollenspel te hebben hoeven spelen.
En ja, ik ben een gelukkig en gezond mens, met privé en maatschappelijke verantwoordelijkheden die bij me passen en die ik plezierig vind. In het algemeen zijn mijn medemensen ook redelijk tevreden over me.
Daar waar ik later ben blootgesteld aan rollenspellen is me dat minder goed bevallen. Kennelijk werkt uw one size fits all onderwijs niet voor iedereen.
Dat een school een prijs heeft gekregen lijkt me eerder een nadeel dan een voordeel,. In de Nederlandse situatie hebben vooral scholen als slash21 en unic nog wel eens innovatieprijzen gekregen. Die scholen zijn echter de naam school niet waard.
Nogmaals, ik vind het allemaal uitstekend als u op grond van uw eigen voorkeuren iets ander kiest, zo lang ik en mijn kinderen daar maar van verschoond blijven en zolang de “school” die op die manier werkt maar wordt afgerekend op de resultaten. Want in mijn rol als belastingbetaler heb ik geen enkele behoefte scholen te subsidiëren waar de resultaten zeer onder de maar zijn, maar waarbij de ouders of belanghebbenden beweren dat de kinderen er zo vreselijk gelukkig van worden
we spelen allemaal een ”rol” in onze maatschappij.
Fijn dat het zo goed gaat met u en dat u zegt dat uw medemensen tevreden zijn met u.
Voor uw gevoel speelt u uw ”rol” in deze maatschappij goed en wie ben ik om daaraan te twijfelen.
Kennis van de achterliggende gedacht als het gaat om het positieve effect van het rollenspel als deel van het opvoeding en onderwijs traject voor kinderen, is op te doen, b.v. via internet.
Het gaat er in het leven om wie je bent en niet wat je kunt of hebt, tenminste dat is mijn visie.
Onderwijs lijkt een fabriek geworden waar een zo goedkoop mogelijk ”product” uit moet komen. De leerling lijkt meer een zak geld te vertegenwoordigen, als dat het kind nog als een mens gezien wordt.
We staan erbij en kijken ernaar.
“als dat het kind nog als een mens gezien wordt.”
U zegt oudersaanzet “Onderwijs lijkt een fabriek geworden waar een zo goedkoop mogelijk ”product” uit moet komen. De leerling lijkt meer een zak geld te vertegenwoordigen, als dat het kind nog als een mens gezien wordt.”
Nu als dat uw waarneming is van onderwijs! Mijn waarneming is een hele andere. Zeker vanuit het perspectief van de leerkracht en dat zijn toch de mensen die met kinderen werken! Ik zie alleen mar leerkrachten die kinderen als mensen zien!Bovendien zijn scholen ervoor om kinderen dat te leren wat in het schoolprogramma staat. Ik ben er niet van overtuigd, dat u begrijpt van het doel van onderwijs is. Mag ik u hiervoor verwijzen naar de inspectie van onderwijs?
bureaucratie
Met mijn opmerkingen over zakken geld bedoel ik niet de leerkrachten, zoals u heeft kunnen lezen, maar de succesvolle bureaucratie daarom heen.
als docent kijk ik niet naar zakken geld
Inderdaad: in het grootschalig onderwijs worden leerlingen gezien als een te veroveren markt. Dat is de overheersende visie van (in ieder geval een deel) van de schoolbesturen. Of wellicht nog voorzichtiger: het is een visie die door de grootschaligheid bijna vanzelf gepromoot wordt.
Maar de visie op leerlingen op dat niveau staat in geen enkele verhouding met mijn visie op studenten die ik als docent heb. Ik heb geen boodschap aan de financiele gezichtspunten van mijn boven boven boven bazen. Ik heb een verantwoordelijkheid naar mijn vak (inhoudelijk), naar de maatschappij (diplomeer ik terecht) en naar de student (leert hij voldoende).
Ik sta er dus helemaal niet bij en kijk er naar. Ik ben betrokken binnen mijn baan en zoals u merkt, daarbuiten. Binnen mijn baan werk ik onder de randvoorwaarden die mij gegeven zijn, maar gaat mijn loyaliteit primair naar vak, student en maatschappij. Alleen secundair ben ik loyaal een mn werkgever. De reden: mijn werkgever wordt betaald met maatschappelijke gelden en heeft dus een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar inderdaad, vor mijn werkgever lijkt geld te belangrijk geworden.
Binnen de primaire loyaliteit die ik heb kies ik er voor om, voor zover haalbaar, het onderwijs te geven dat mij goeddunkt, het onderwijs dat BON voorstaat.
Ik heb ook de ander manieren geprobeerd. Compleet met rollenspellen en reflecties en kerncompetenties en zieleroerselen. Ik heb lesgegeven aan opleidingen die als motto hadden: “u wordt dankzij ons uzelf” (terwijl de studenten juf wilden worden en zichzelf al lang waren). Ik heb al dat onderwijs dus uit ervaring meegemaakt. En al die ervaringen wijzen keer op keer in dezelfde richting: studenten willen les, willen vakkennis overgedragen krijgen, willen iets moeilijks leren. Rollenspellen vinden ze vervelend, af en toe aardig, maar meestal tijdverspilling. Dat blijkt uit onderzoeken van mijn eigen school overigens. Helaas trekt men daaruit niet de conclusie dat al dat geneuzel dus aan de kant moet ten faveure van degelijk en serieus onderwijs, nee, men gaat “naar de studenten toe communiceren” dat al dat geneuzel toch wezenlijk is. Studenten van alle leeftijden en van alle opleidingen laten hetzelfde geluid horen: wij willen les. Werkelijk ongekend in de geschiedenis van het onderwijs.
Dus: ik kies niet voor mijn soort onderwijs omdat ik dat zelf nu eenmaal leuker vind, maar ook omdat het bewezen effectief is, bewezen door de resultaten uit het verleden en elke dag opnieuw bewezen door de enthousiaste reacties van mijn studenten.
Wij beiden vinden dat het geld en de macht teveel regeert in onderwijsland. U wilt echter als oplossing een rollenspelonderwijs, dat, hoe opmerkelijk ook, precies de richting is die geld en macht opsturen. Want voor rollenspelonderwijs hebben we geen hoog opgeleide docenten nodig, maar alleen coaches. Uw richting is de richting van de verdere afkalving van het onderwijs, ondanks alle goede intenties die u ongetwijfeld heeft.
Ik kies voor duidelijke kennisoverdracht. Daarvoor zijn docenten met een surplus aan kennis nodig en die zijn niet goedkoop.
het is een EN EN verhaal
Het is een EN EN verhaal. Rollenspel en kennisoverdracht, talenten ontdekken en ontwikkelen.
Het rollenspel is net zo min zaligmakend voor allen, als dat het nieuwe leren dat is of wat dan ook.
Wie je bent of wie je wordt….
U zegt:”Het gaat er in het leven om wie je bent en niet wat je kunt of hebt, tenminste dat is mijn visie.”
Ik zou zo denken dat het onderwijs er vooral voor bedoeld is om kennis bij te brengen, nieuwe perspectieven te openen en de leerlingen wat bij te slijpen.
Gaat het er in het leven om wie je bent?
Het wemelt van de kinderen in de klas bij wie je vooral niet hoopt dat ze blijven zoals ze (op dat moment) zijn.
Passend onderwijs klinkt sectarisch…
Misschien staan de leraar en zijn vakkennis wel centraal en mag het kind mag blij zijn in zijn omgeving te vertoeven. Braaf zijn dus en goed opletten, is mijn devies.
Dan bedoel ik niet alleen de kennisoverdracht, maar ook het beroemde woord ‘Bildung’ (= alle vakken bij elkaar).
Helaas zijn we tegenwoordig al te veel tijd aan opvoeding kwijt.
Wat de ‘vrouwelijke kanten’ betreft, die komen al meer dan goed is aan de orde door de feminisering van het onderwijs.
Ieder ouder heeft natuurlijk zijn goed recht om zijn kind naar een ‘soft’ schooltype te sturen, maar daar kun je beter niet alle kinderen mee lastig vallen.
Vooral de jongens niet.
De vrouwelijke kanten van de mens.
Onderwijs is natuurlijk opvoeding, dan wel vanuit een andere invlashoek als de invalshoek van ouders.
Het is zo dat de man en de vrouw, zowel vrouwelijke als ook mannelijke kanten bezitten.
De vermannelijking van vrouwen heeft het feminisme teweeg gebracht.
Dit kwam omdat de vrouwen zich ”gedwongen” voelden om zich steeds mannelijker op te stellen, dit omdat de mannelijke kant van de mens overheerst.
De feminisering in het onderwijs heeft als oorzaak dat vrouwen vooralsnog beter zijn in het uitdragen van de menselijke eigenschappen zoals zorgzaamheid, welzijn en dus het ”lange termijn politiek” denken.
De mannelijke kant van de mens heeft met name bij mannen de interesse doen laten slinken om in het onderwijs te willen werken.
Bij de zorg zie je om delfde reden al vanoudsher meer vrouwen dan mannen werkzaam zijn.
Het huidig onderwijs is hoofdzakelijk gericht op het afleveren van ‘kampioenen”. De meesten van hen verbergen hun onzekerheid daarmee en diegene die die status niet bereiken voelen zich vaak ”te min”.
Kampioenen?
Ik heb werkelijk geen idee waar u heen wilt. Misschien is dat mijn eigen onvermogen.
Maar ik zou alleen gericht zijn op het afleveren van kampioenen?
Met alle respect, dat is grote onzin.
Mijn collega’s en ik proberen leerlingen kennis en inzicht bij te brengen die ze buiten school niet kunnen opdoen. En de meeste van die leerlingen verbergen niets en voelen zich ook niet “te min”.
Als ik kampioenen zou willen afleveren zou ik wel in de topsport gaan werken. Maar dat is nou net een “bedrijf” dat me totaal niet interesseert.
Bureaucratie
Het zit zo. Als ik het over de bureuacratie heb, bedoel ik daarmee niet de leerkrachten. Ik ben dus klaarblijkelijk niet duidelijk genoeg geweest.
Bureaucratie = onderwijs?
En als u het over onderwijs hebt, want daar had u het over, bedoelt u dan bureaucratie en dus niet de leerkrachten?
En hoef ik mij dus niet aangesproken te voelen als u het over onderwijs hebt?
Wat staat hier?
Wat betekent dit nou: “Het huidig onderwijs is hoofdzakelijk gericht op het afleveren van ‘kampioenen”. De meesten van hen verbergen hun onzekerheid daarmee en diegene die die status niet bereiken voelen zich vaak ”te min”. “
Wat voor ‘kampioenen’? Kampioenen PowerPointen? Kampioenen rollenspel? Of kampioenen in kennis en inzicht die de leerlingen elders dan in de school niet kunnen opdoen?
En zijn die kampioenen naar uw mening mannelijk, vrouwelijk of van allebei wat?
Nog een citaat: “De feminisering in het onderwijs heeft als oorzaak dat vrouwen vooralsnog beter zijn in het uitdragen van de menselijke eigenschappen zoals zorgzaamheid, welzijn en dus het ”lange termijn politiek” denken.
De mannelijke kant van de mens heeft met name bij mannen de interesse doen laten slinken om in het onderwijs te willen werken.”
Het lijkt toch een tikje anders te zijn. Het onderwijs heeft namelijk door de onderwijsvernieuwling die de nadruk heeft gelegd op ‘overleg’, ‘samenwerken’, ‘invoelen’ en ‘reflecteren’ de mannen massaal de school uitgejaagd. Gevolg van die vernieuwlingen is dan ook dat meisjes steeds beter scoren (mooi, zou je denken) maar dat jongens daardoor steeds slechter gaan scoren (dat is minder mooi). Een ideale school heeft dus een goede mix van twee zaken. Ten eerste iets dat u ongetwijfeld ‘mannelijk’ zult noemen, namelijk kennis van en inzicht in concrete schoolvakken van engels tot natuurkunde, afhankelijk van de vakkenkeuze. Ten tweede iets dat u ‘vrouwelijk’ zult noemen, namelijk ‘luisteren naar elkaar’, ‘leren debatteren’ en ‘presenteren’. Helaas staat de werkelijkheid op veel scholen hier mijlenver vanaf met de hiervoor geschetste gevolgen: mannen worden geen leraar meer, jongens scoren steeds slechter.
Feminisering…
Om de discussie niet helemaal over te doen, raad ik U aan de vele discussies over de feminisering van het onderwijs op dit forum te lezen.
De vrouwelijke kanten van de mens
zijn bezig om het basisonderwijs te verminken. Nu 80% juffen, over (?) jaar 95%…
Binnenkort werken er nog slechts enkele “halve” meesters.
Kinderen willen dat niet.