Bij de invoering van ven het nieuwe leren gaan de voorstanders uit van een masochistische aanleg van de leraren. De initiatieven van kinderen zijn heilig en als de leerlingen hun impulsen mogen volgen is het leerrendement maximaal. Met het verbod van mevrouw Cramer om paal en perk te stellen aan het geschreeuw op speelplaatsen is deze vorm van kindervriendelijkheid ook buiten het schoolgebouw maatgevend geworden en moeten burgers die het ongeluk hebben toevallig in de buurt van een school of bewaarschool te wonen voortaan het kinderlawaai gelaten over zich heen laten gaan. Hoe komt het toch dat gekken die menen dat volledige afwezigheid van zelfbeheersing kinderen zo zeer ten goede komt dat de belangen van andere mensen daaraan altijd achtergesteld moeten worden het in onze maatschappij het voor zeggen hebben?
Seger Weehuizen
Reacties zijn gesloten.
Waarom? Een poging tot een analyse
Juist opgemerkt Seger. Ik weet niet waarom deze mensen het voor het zeggen hebben. Misschien omdat ze lange tijde de meerderheid vormden? Ik doe een poging tot aan analyse. Zonder kennis van zaken overigens.
Het idee van vrijheid blijheid, van iedereen is een genie in zichzelf dat vooral de ruimte gegeven met worden, heerst al decennia in onze samenleving. Niet alleen bij kinderen maar op alle gebied. Als je maar water en mest geeft, dan komt het goed met de integratie, de criminaliteit, de opvoeding, het onderwijs etc. Ik denk werkelijk dat dat geloof lange tijd diep in de maatschappij verankerd was. Het is namelijk zo plezierig om het te geloven. Ook konder we het ons permitteren: NL was rijk genoeg om miljarden te verspillen aan al die zaken en dan feestelijk te roepen dat we het zo goed deden.
Natuurlijk hebben heel velen een dikke boterham aan het geven van mest en water. Deze “verzorgers” verliezen hun inkomsten als we wat anders zouden doen.
Nu komt, op alle gebied, de ellende hiervan bovendrijven. Een deel van de mensen blijft roepen om meer water en meer mest, maar er komt een verandering. Jammer alleen dat de mensen die nu opvoeden, die nu beleidsbepalend zijn, allemaal zijn grootgegroeid in de tijd van melk en honing. Niet toevallig dat juist de hoger opgeleiden die voorkeuren ook hebben: zij hebben het meeste geprofiteerd van de alles kan en mag mentaliteit en hebben het minste geleden onder de gevolgen daarvan.
Kindvriendelijke maatschappij…
We leven nu eenmaal in een kindvriendelijke maatschappij, waarin het kind centraal staat. Er waren tijden dat kinderen beschouwd werden als kleine volwassenen en ook als zodanig gekleed werden. Dan kwam je bij je oma op bezoek, werd je op een stoel neergeplant, mocht je niet bewegen en kreeg je als laatste je koekje. Want volwassenen gingen voor.
Op school moest de klas naast de bank gaan staan als de leraar binnenkwam.
Nu zijn de rollen omgedraaid. Het schoolplein mag zoveel herrie maken als het wil. Volwassenen struikelen over kinderen bij het wandelen over straat. Kinderen gaan eenvoudigweg voor.
Nu hoeven we wat mij betreft niet terug naar de tijden van vroeger, maar een beetje meer balans en wat meer respect voor volwassenen zou niet gek zijn.
Dat geldt ook in de volwassen wereld, waar ouderen in het bedrijfsleven op hun vijftigste worden afgeschreven en oudere docenten en hun opvattingen als ouderwets en van vroeger worden afgeschilderd.
Maar ik denk dat die zogenaamde kindvriendelijkheid in vele gevallen uiteindelijk als kindvijandig zal uitpakken.
wat heet kindvriendelijk
Is het kindvriendelijk kinderen NIET te leren rekening te houden met anderen?
Is het verkeerd (om met allen) naar redelijke argumenten te luisteren en te pogen daar iets mee te doen? Wederzijds dan wel te verstaan!
Waar gaat het mis? Is dat niet: daar waar er niet meer met elkaar gesproken wordt? Daar waar de ene partij denkt de baas te zijn over de andere? Daar waar de ene partij meent te kunnen bepalen dat de andere partij de mond niet mag opendoen of de andere partij zijn standpunt niet mag laten horen?
Op deze site lees ik wat heel betrokken mensen te vertellen hebben en ik merk ook dat er angst is dit openlijk te zeggen op bepaalde plaatsen.
Waarom mogen eerlijke, betrokken, zorgzame zaken niet gehoord worden…….? Hierarchie heeft hier niets mee van doen!
Helaas hoorde ik een functionaris van het CFI tegen een collega zeggen: meneer pas nu op wat u zegt. U wilt toch niet als klokkenluider te boek komen staan? U weet toch hoe het afloopt met klokkenluiders?
Deze collega keek mij aan en zei: zelfs op dit niveau mag niet gemeld worden hoe het werkelijk zit. Zelfs hun eigen regels lappen ze aan hun laars en dat ten koste van ons onderwijs. Moet ik me nu door angst laten leiden?
Op de site van BON lees ik zaken die betrokken mensen vol zorg schrijven. Mensen met passie voor onderwijs. Mensen die betrokken zijn bij kinderen.
Wij met zijn allen zijn toch in staat om een grote klok te luiden? Stel dat we allemaal tegelijk de klok gaan luiden…………..
Op te roepen tot een groot nationaal debat over passie in het kleinschalige onderwijs? Op deze site wordt het voorwerk gedaan, toch?
Over het goede voorbeeld geven aan kinderen en luisteren naar elkaar?
Waarom hebben mensen last van geluiden afkomstig van een schoolplein? Is het niet tijd deze mensen te betrekken bij de school? Is het niet tijd in gesprek te gaan met alle betrokkenen? Kindvriendelijk?
Kindvriendelijk
Je moet kindvriendelijk lezen als ”kindvriendelijk”.
Gegil
Mijn tuin wordt door een muur gescheiden van de speelplaats van een basisschool. Regelmatig vliegt er een bal over die muur mijn tuin in. Die gooi ik dan natuurlijk terug en dan komt er zo ´n koppie van zo´n kind boven het muurtje en het roept “dank u wel mijnheer” . Leuke, aardige kinderen van alle tijden. Tegelijkertijd moet ik constateren dat het speelkwartier tegenwoordig de gehele dag lijkt te duren. en met name de kleintjes gedurende de speeltijd een oorverdovend lawaai maken. Een lang aanhouden hoog gegil dat de gehele speeltijd doorgaat. Ik heb er wel eens over gedacht er iets van te zeggen maar wie wil er nu als een ouwe, onverdraagzame zeur worden gezien die deze kinderen niet eens de mogelijkheid gunt zich af te reageren of zich gewoon te uiten. Dus doe ik het niet en hou ik mij voor dat het zo erg nu ook weer niet is. Wat ook wel weer zo is. Wat mij eigenlijk het meest verbaast is dat de leerkrachten dit gegil ook normaal lijken te vinden en het niet nodig vinden hier iets van te zeggen. Zouden die kindezieltjes er nu echt schade van ondervinden wanneer van ze gevraagd worden dat het wel wat minder mag ?