Van 7 naar 6

4 Reacties

1. Docenten
   Docenten staken toch niet, dus wat zei vinden maakt niet uit. En als hierdoor minder mensen docent willen worden, ach er zijn genoeg domme meisjes die juffie willen worden….

2. BT is niet gek
   Maar hoewel u niet gek bent, moeten we er vanuit gaan dat de Tweede Kamer zijn controletaak veel en veel vaker niet vervult. Waarom doen ze het, in ons geval, niet?
   Hoewel het principe buitengewoon simpel is (1 week vakantie afpakken) is de materie iets minder eenvoudig. De Kamerleden, waarvan velen zelf nooit een gewone baan hebben gehad (dus eigenlijk hebben ze nooit een maatschappelijke stage volbracht) hebben niet in de gaten dat de hoeveelheid werk van een leraar niet een vaststaand gegeven is wat je naar believen in stukjes kunt hakken. Veel van hen zullen waarschijnlijk ook denken dat er full-time banen zijn die je naar believen onder 14 parttimers kunt verdelen.
   Om te snappen dat de hoeveelheid werk niet constant zal blijven maar zal toenemen, omdat het management het overzicht, noch de zelfbeheersing heeft om de hoeveelheid werk constant te laten blijven terwijl de docenten er nu toch een week langer zijn moet je:
   – 1 zelf wel eens een baan als ondergeschikte gehad hebben,
   – 2 enig idee hebben van het soort werk op een school en
   – 3 bereid zijn om je langer dan een minuut of tien in een kwestie te verdiepen.
   Ik weet zeker dat 95% van onze Kamerleden op een van die drie punten tekort schiet. Het is makkelijker om gewoon de partijlijn te volgen of naar een verhaaltje van van Bijsterveldt te luisteren. Het hemd is nader dan de rok. Ik denk dat ik dat principe dit jaar ook maar eens bij de examencorrectie ga toepassen.

   • School voor altijd open…
     Ik vermoed dat het de voorbode is van toekomstmuziek, waarin de scholen het gehele jaar open zullen blijven en docenten variabel op vakantie zullen gaan.

   • Om de waarheid heen draaien als beroepsdeformatie
     Elke partij heeft een specialist op onderwijsgebied. Je zou mogen verwachten dat die de processen en de machtspelletjes wel begrijpt en dat hij als parlementarier voldoende welbespraakt is om die aan zijn partijgenoten te kunnen leggen. (Al kan het zijn dat hij zich niet kan bevrijden van zijn beroepsdfeformatie om recht te praten wat krom is, zelfs niet als hij zijn partijgenoten uitleg geeft). Mogelijk waren zijn partijgenoten niet in staat iemand uit te kiezen op wie ze kunnen vertrouwen of was hij aan de beurt om een speciale opdracht te krijgen. Misschien vonden ze de waarheid ook helemaal niet belangrijk. In de Amerikaanse politiek speelt het begrip deniability een rol: het aannemelijk kunnen maken dat je iets niet kon weten. We moeten niet uitsluiten dat dat begrip onbenoemd een grote rol in de Nederlandse politiek speelt.
     Cetervm censeo Appelationem Christianam Democraticam esse delendam.
     Seger Weehuizen