Veel boosheid alom over het bedrag van 8 miljoen EURO waarmee een directeur van de ABN-AMRO de laan wordt uitgestuurd. Zijn prestaties zouden dat niet rechtvaardigen. De rechter heeft echter geconstateerd dat hij op grond van het aantal dienstjaren daar recht op heeft.
Stel dat de Nederlandse regering zou besluiten om de grote scholenorganisaties op te knippen in een groot aantal zelfstandige kleine gespecialiseerde scholen: Zelfstandige Gymnasia, Zelfstandige Athenaea, Zelfstandige HAVO’s, Zelfstandige MAVO’s etc. De schoolbesturen en de managers, die zichzelf riante “marktconforme” salarissen hebben toegekend zonder dat zij bedreigd te werden door de risico’s van de vrije markt, zouden op grond van die kantonrechterformule kunnen vertrekken met een riante afvloeiingspremie. Allemaal geld dat daarna niet voorbeter onderwijs gebruikt kan worden. Is het niet veel beter dat BON inzet op een vrije markt voor onderwijs waarop kleine scholen kunnen gedijen en waarop grote onderwijsorganisaties failliet gaan zodat hun hoogbetaalde directeuren en hooggeplaatste werknemers zich tevreden moeten stellen met een veel lagere werkeloosheidsuitkering? De leraren die in dienst waren van die monsterschoolorganisaties en nog een behoorlijke opleiding in hun leervak genoten hebben zullen dan eindelijk naar waarde geschat worden en zullen gemakkelijk een beter betaalde aanstelling bij de nieuwe gespecialiseerde scholen kunnen vinden.
Seger Weehuizen
Reacties zijn gesloten.
Revolte…?
De rechterlijk macht kan geen mening hebben, tenzij de politiek erom vraagt, en helpt zolang dat niet gebeurt de gevestigde orde in stand te houden.
Het lijkt weer op de situatie aan het begin van de jaren zestig. Toen was er een maatschappelijke opstand nodig om de zaken recht te trekken.
Ik zie niets in vluchtgedrag, maar meer op een kleine revolutie van binnenuit.
Dat moet het onderwijsgevend personeel toch echt zelf doen.
Toch gelijke monniken gelijke kappen
Rechters zoeken naar jurisprudentie en maken onderlinge afspraken. Ik vind dat correct omdat ongelijke straffen voor gelijke vergrijpen onrechtvaardig is. Het is voor een rechter moeilijk om de wijze waarop iemand gefunctioneerd heeft te beoordelen. het is daarom niet ook niet gemakkelijk om dat functioneren mee te nemen bij het bepalen van de vertrekpremie. Dus als iemand al dertig jaar in dienst is en geregeld bevorderd werd zal de rechter er van uit gaan dat de persoon zijn werk naar behoren verricht heeft.
Seger Weehuizen
“Ondernemersrisico” [sic!] in de (semi-)publieke sector
Da’s nog niks vergeleken bij al die overbetaalde, zogenaamd hoofdelijk aansprakelijke verantwoordelijke bestuurders in de gezondheidsindustrie, die blijkens een artikel in de Volkskrant van vanmorgen mede dankzij excessieve staatsteun niet alleen met de schrik vrijkomen, maar vanwege de “jurisprudentie” òòk nog eens op hun luie overbetaalde reet kunnen blijven zitten.
Ik word met de dag kwader over de hondse brutaliteit van al die omhooggevallen, volstrekt onvolwassen “leiders” van ons, en de manier waarop de rest van de gevestigde orde die maar blijft gedogen, beschermen en zelfs cultiveren (vgl. het ronduit krankzinnige salaris van een Gerrit Zalm).
Wanneer houden we nu eindelijk eens op met het belonen van de structurele wanprestaties van al die zogenaamde “toppers”?
Bert Hollestelle
“The problem with the rat race is that even if you win, you’re still a rat.” – Lily Tomlin
Nooit problemen met vacatures
Bovendien hebben we in tijden van vóór deze achterlijke zelfbenoemde hotemetoten nooit moeite gehad met het vinden van uitstekende directeuren voor scholen, ziekenhuizen etc. Mensen die vanuit de werkvloer de weg omhoog zijn gegaan zullen altijd de besten zijn, mits de menselijke maat van de organisatie niet overschreden wordt.
Ook minder risico’s voor een commerciele boss
Het komt mij voor dat de risisco’s voor de bovenbazen van grote commerciële bedrijven ook verminderd zijn. Alles draaide de laatste jaren om de winstgevendheid voor aandeelhouders. En de slimste en de best ingelichte onder hen kunnen zowel met bedrijven waarmee het goed gaat als met bedrijven waarmee het slecht gaat veel geld verdienen. Dat er zowel bedrijven van het ene type als het andere bestaan vergemakkelijkt dat nog. Als de bovenbazen meewerken krijgen ze altijd veel geld; of ze hun bedrijf nu goed of slecht gerunned hebben.
Uiteindelijk zijn (en dat kan ook niet anders want aan de meeste aandelentransacties was geen produktiviteitsstijging verbonden) zijn de kleine aandeelhouders met weinig achtergrondinformatie en de werknemers het slachtoffer.
Seger Weehuizen