Bemerkungen: middel en doel en macht en delen

@@Staartdeling is een middel en geen doel; Liesbeth van Galen op het trouwpodium op 6nov 2008@@
“Moet ik weer klassikaal lesgeven en me alleen richten op de middelmoot?” Aangenomen dat men bij een nieuwe lesmethode zich meer op de slechte en goede leerlingen mikt: Gaat dat niet ten koste van de middelmoot?
“Ik heb geleerd dat stilstaan achteruitgang betekent”. Onderwijs heeft een geschiedenis van meerdere duizenden jaren achter zich. Het is wel zeer pretentieus te denken dat nou net in de laatste dertig jaar ontdekkingen zijn gedaan die de verworvenheden van het verleden op zijn kop zetten. In een periode van meerdere duizenden jaren kun je niet van stilstand spreken als er 30 jaar lang niks verandert.
“In september 2008 is er een stichting in het leven geroepen die weer “ouderwets “ wil gaan rekenen. … Hebben zij wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de rekenmethodes die op de scholen worden gebruikt?”. Dit is een “de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet”-argument. Vele onderwijsvernieuwingen zijn doorgevoerd omdat die politiek goed lagen en niet op grond van een grootschalig lang longitudinaal onderzoek. Scholen voor kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden zijn niet ingekrompen omdat hun leerlingen meer op een gewonen school zouden opsteken maar omdat ze te duur gevonden werden. Als idealistisch sausje werd het argument gebruikt dat deze kinderen zo van hun stigma bevrijd zouden worden. Op experimenteren met aparte klassen of scholen voor hoogbegaafden lag van het begin af aan een taboe. De tegenstanders van het realistische rekenen hebben niet de mogelijkheden gekregen om te experimenteren. Het lijkt me ook niet verstandig want de klachten over de ongunstige gevolgen van de resultaten van het vernieuwde rekenen, minder vaardigheid en MINDER INZICHT zijn overtuigend en de tijd dringt. De enige vergelijking die de tegenstanders van het realistische rekenen kunnen maken is vroeger tegenover nu. Dat laat inderdaad de kans over dat maatschappelijke factoren (“de maatschappij verandert”) er de oorzaak van zijn dat ondanks het nieuwe rekenen de resultaten van het rekenonderwijs afgenomen zijn. Maar het is niet aan de voorstanders van het nieuwe rekenen om de tegenstanders daarover verwijten te maken. Er wordt tegenwoordig krampachtig geprobeerd onderwijs “leuk”te maken. Maar vinden wel alle leerlingen cijferen niet leuk. (Het gaat toch immers om het verbeteren van het onderwijs voor ALLE kinderen). Het goed uitvoeren van een staartdeling kan best als uitdaging gevoeld worden en tot vergroting van inzicht leiden. Het uitstellen van behoeftebevrediging lijkt mij paedagogisch niet slecht.
“Het is zo vreselijk jammer dat er zoveel energie werd verspild met ruziën”. Toen het nieuwe leren en het realistische rekenen werden ingevoerd hadden tegenstanders geen kans om zich te verzetten. En “naar het veld” werd al helemaal niet geluisterd. En nu de conservatieven met argumenten in hun hand zich kunnen verzetten worden zij als ruziezoekers voorgesteld.
Er zijn zeker noodsituaties denkbaar waarbij mensen met de hand of een rekenlineaal moeten kunnen rekenen. Aan een kassa kan geknoeid zijn. Medische apparatuur kan uitvallen. En voor leerlingen die na de basisschool niet direct achter de kassa kruipen maar ook algebra gaan leren is het wenselijk dat ze voldoende oefening in rekenen hebben om daar onmiddellijk mee te beginnen. Nu komen ze met achterstanden het secundair onderwijs binnen die nog in het hoger onderwijs doorwerken.
Je kunt het inzicht in een staartdeling ook langs een omweg verkrijgen. Als een leerling de staartdeling technisch beheerst kan de onderwijzer nadat een deling uitgevoerd heeft laten zien dat de leerling uitgerekend heeft dat een getal opgebouwd kan worden uit bij voorbeeld 3 keer 1000 plus 0 keer honderd plus 5 keer tien plus 8 keer één en 3 keer één tiende. ik denk dat “snappen wat je doet” voor vele leerlingen langs deze weg sneller gaat. Zo verandert de staartdeling van doel en middel in een zuiver maar probaat middel