In de Süddeutsche Zeitung van vandaag staat een aardig artikel over een programma dat op de Zweedse tv een groot succes blijkt te zijn. De Zweden hebben daarin kunnen zien hoe op een van de zwakste scholen van het land de leraren van een klas allemaal zijn vervangen door absolute pedagogische en didactische hoogvliegers. Het resultaat is dat de prestaties van de leerlingen met sprongen vooruit zijn gegaan, dat de Zweden aan de buis gekluisterd zitten en dat de discussie over het Zweedse onderwijssysteem is opgelaaid. Het artikel is hier na te lezen: www.sueddeutsche.de/,ra7m1/jobkarriere/artikel/420/186828/
Reacties zijn gesloten.
kanttekeningen
Het argument van de wiskundeleraar dat chemie tussen de leraar en leerlingen de smeerolie is die de leerlingen tot grote prestaties brengt was mij bekend maar ik kwam het zelden tegen. Ik verwacht echter niet dat er voldoende “chemische” leraren zijn om daar een onderwijsbeleid op te kunnen stoelen. Daarmee vervalt ook de optie om, zoals de gymnastiekleraar dat deed, onwillige leerlingen door overreding tot medewerking te brengen. Verder wisten de leerlingen dat hun gedrag door vele Zweden werd gade geslagen en dat heeft dat waarschijnlijk positief beïnvloed. Misschien zou de gymnastiekleraar anders niet geslaagd zijn om de spijbelaar naar de gymnastiekzaal terug te praten. Wat zou het (super)leraren aan tijd en inspanningen kosten om leerlingen door overreden ijverig en coöperatief te maken als die leerlingen niet in het centrum van de belangstelling staan? De wiskunde in groep 9 is misschien helemaal niet zo moeilijk zodat het de vraag is of alle leerlingen die op grond van hun hoge cijfers naar een qua niveau hooggekwalificeerde opleiding gaan daar wel thuis horen. (Wordt met “mittelmäßig abschneiden” gekeken naar het niveau van de leerlingen of dat van de leerstof?)Seger Weehuizen
Cursus vrolijk en spontaan worden
U zegt daar een waar woord, over die ‘chemische’ leraren. De tragiek is dat er zoveel mensen rondlopen die denken dat een dergelijke omgang met leerlingen aan te leren is. Dat is natuurlijk niet zo. Er zijn een paar basale omgangsregels die de meesten wel onder de knie krijgen, en voor de rest hangt het van je persoonlijkheid af. Persoonlijkheid is niet te veranderen en dat hoeft ook helemaal niet. Waar het zotte en wereldvreemde idee vandaan komt dat kinderen uitsluitend mensen voor hun neus zouden moeten krijgen waar ze helemaal gek op zijn is mij een raadsel.
Het idee dat kinderen uitsluitend geconfronteerd zouden moeten worden met mensen die hun vak beheersen vind ik heel wat minder zot.