Verjaag de gieren!

Verjaag de gieren!

Zoals het er moet aan toe gaan, gaat het er ook aan toe. Wat ooit een groene oase was, waar de dorstigen naar kennis zich konden laven, een rustpunt in de schaduw na een lange reis in de brandende hitte, is veranderd in een dorre onderwijs woestijn waar de kadavers van de onderwijsvernieuwingen her en der verspreid liggen. Nog maar net, de krengen zijn nog warm en de gieren doen zich te goed aan de beste stukken. En de karavaan trekt voort, verder de woestijn in, als volgende prooi voor de gieren.

De voorzitter van de VO-raad, die vorig jaar nog vond dat een onderzoek niet zo nodig was, stond op de tinnen van de toren te kraaien van genot. Als een volleerd demagoog liegt hij de minister en de staatsecretaresse de oplossing voor, waar de politiek gefaald heeft zal hij en zijn kornuiten het onderwijs in ere herstellen. Mag ik een teiltje?

Niet de politiek heeft in het voortgezet onderwijs de instructeur, begeleider, coach en onbevoegde docent ingevoerd. Niet de minister heeft opdracht gegeven tot het bouwen van megastructuren zonder lokalen. Niet de staatsecretaresses hebben de bibliotheken met een duizelingwekkende schat aan kennis uit de scholen verwijderd ten faveure van de ondoordringbare afvalbak van onzinweetjes op Google. Niet de tweede kamer heeft het competentiegericht onderwijs bedacht in het middelbaar beroeps onderwijs. Geen enkele politieke partij heeft gepleit voor het vernietigen van lessen waar ophokuren voor in de plaats kwamen in het voortgezet onderwijs en “workshops”in het MBO. Geen leerling heeft er om gevraagd om in de toekomst “deelnemer”of nog erger “klant” te worden genoemd en om minimaal twee dagen in de week gratis te mogen “stagairen”. De docenten hebben nooit of te nimmer gevraagd om een bureaucratie die de vergelijking met een ondoordringbaar tropisch regenwoud rustig kan doorstaan. Nooit heeft wie dan ook gevraagd om een “schools” bedrijf met minimaal 4 bestuurslagen, managers, directeuren, bestuurderen, toezichthouders die allen meegraaiden uit de steeds door de overheid beschikbaar gestelde ruif.

Ziende blind en horende doof is diegene die zich nu richt tot de bestuurderenvereniging en hun voorman om de zogenaamde oplossing aangeboden te krijgen. Natuurlijk willen ze graag verder gaan met hun vernielende werk. Er staan aan de kant een nieuwe horde geitenwollensokken, zweefliegende pseudo intellectuelen te springen om hun desastreuze werk aan te vangen. De proletenbende heeft zich gediskwalificeerd, alleen al het feit dat hun enige bekommernis van de afgelopen maanden een stomme urennorm was, spreekt voor zichzelf. Geen moment heb ik ze kunnen betrappen op een inhoudelijke discussie, nooit ging het over de inhoud en het hoe van het onderwijs, alleen over de betaalbaarheid, de bekostiging, over het geld. Waarom zou het dan nu anders zijn?

Ik ga over mijn nek van de nietszeggende one-liners zoals “less is more”, het zegt zoveel als “met de trein zou je er al zijn” daarvan weten we ook dat het niet waar is. Trouwens ze hebben het dan altijd over kleinere klassen, minder uren, minder van dit en minder van dat maar nooit over minder managers, minder bestuurders en minder bureaucratie.

Het is aan ons docenten, aan ons onderwijzers en onderwijzeressen, aan ons juffen en meesters, het is aan ons, aan ons en aan niemand anders om de oplossingen te bedenken, samen met de minister, samen met de staatsecretaresses. De handen uit de mouwen, niet getalmd, laten we dat ene, nog groene, boompje temidden van de dorheid, uitgroeien tot een machtige, krachtige duizendjarige broodboom, waar onze jeugd de vruchten van kan plukken. De toekomst is aan ons, maar vóór onze leerlingen.

Sjeekspier