Koppen die rollen
Wie nog ouderwets geschiedenisles gehad heeft weet dat ook in West-Europese landen, tot aan het begin van de 19de eeuw, een mislukking in de politiek vaak eindigde op het schavot. Vandaar de uitdrukking: ‘Er gaan koppen rollen’.
Boven een artikel van Frank Ankersmit, hoogleraar intellectuele en theoretische geschiedenis aan de Universiteit Groningen, staat de kop ‘Er moeten politieke koppen gaan rollen’ (NRC Handelsblad 20 februari).
Het gaat over de conclusies van de commissie Dijsselbloem en het feit dat de politiek verantwoordelijken nog steeds weigeren ‘het boetekleed aan te trekken’. Ankersmit meent dat ‘politieke zuiverheid en simpelweg fatsoen’ vereisen ‘dat die politiek verantwoordelijke bewindslieden al hun huidige publieke functies neerleggen, hetzij uit eigen vrije wil ( wat men hopen mag), hetzij gedwongen. Al was het maar als zoenoffer voor de tallozen die in het onderwijs door een burn-out, demotivatie of anderszins voortijdig hun baan moesten beëindigen.’
De redenering van Ankersmit zal velen aanspreken en een aanvullend argument is dat, zoals het nu gaat, politici, onderwijsvernieuwers en bobo’s zich ongeremd kunnen uitleven: ze eindigen niet achter tralies, maar op het fluweel.
Terecht wijst Ankersmit ook op de slachtoffers van het onderwijsbeleid van de afgelopen twintig jaar. Hoeveel leraren zijn er niet die in een overzichtelijke, vertrouwde omgeving, met houvast op het punt van vakinhoud, leerplannen en eindtermen goed konden functioneren en die na de grote operaties van Deetman, Wallage en Netelenbos voortijdig moesten afhaken?
Tot mijn spijt heb ik daarover tot nu toe niets in het rapport van de commissie Dijsselbloem gevonden. Het moet mogelijk zijn om daarover meer boven water te krijgen en ook over de extra kosten van afkeuringen, wachtgelden, vervanging, interim-managers, gouden handdrukken enz.
Enfin, het voorstel van Ankersmit zal wel geen uitvoering krijgen, al was het alleen maar omdat er zoveel medeschuldigen en meelopers zijn die misschien niet op het schavot maar wel aan de schandpaal thuis horen. Het ergste is dat veel van die mensen, na een korte onderduikperiode, straks weer verantwoordelijkheid voor beleidsplannen krijgen. En er moeten op korte termijn goede maatregelen genomen worden na het rapport Rinnooy Kan en na het rapport Dijsselbloem.
Terugdraaien van wat verkeerd is gegaan, verhoging van het niveau, meer zeggenschap van leraren, terugdringen van de autonomie van de besturen enz. Het is ondertussen algemeen bekend en er is één persoon die in het bijzonder aangesproken moet worden om op korte termijn maatregelen te nemen: minister Plasterk heeft meer verstand dan al die anderen, hij weet wat er van hem verwacht wordt en hij moet ook beseffen dat er haast bij is.
Cornelis Verhage
De slangenkuil
Ik hoop dat de stilte van Plasterk voortkomt uit een wetenschappelijke bezinning op oorzaken, mogelijke ingrepen en gevolgen. Nog sterker hoop ik op een kabinetbreed gesteund deltaplan naar beter onderwijs. Er is leeuwenmoed nodig om de slangenkuil van het politiek-onderwijskundig-complex te bestrijden maar hopelijk vindt Plasterk een uitweg en kan hij BON daarbij inschakelen.
Deltaplan komt van BON
Dat was toch iets wat op het laatste congres is afgesproken: Er komt een Deltaplan van BON. Eerlijk gezegd lijkt me dat ook veel betrouwbaarder dan van de gevestigde orde.
δ-ε-plan
Het is de taak van de minister om een “deltaplan” op te stellen. (Misschien beter eem δ-ε-plan. Als δ te klein wordt wordt ook de maximale afstand ε tot de limiet NULvan de onderwijskwaliteit onaanvaardbaar klein). Maar als BON hem voor is met een Voorstel tot een Deltaplan kan zij een sturende invloed uitoefenen. Hoe maken we met een grote kleine delta een grote Δ.
Seger Weehuizen
beter een slimme vos dan een leeuwenhart
Leeuwenmoed hoeft Plasterk niet te heben; zijn kop zal nooit letterlijk rollen en hij kan altijd wel weer zonder schaamte terug naar de natuurwetenschappen. Alleen maar strijdlust en de wil om te winnen heeft hij nodig. IQ heeft hij. En zijn loyaliteit aan de PvdA moet begrensd blijven tot de wens om die partij door zijn handelingen als minister weer wat aanzien te geven.
Seger Weehuizen
Plasterk lijkt me ’n soort laatste kans.
Net anders. Geen politicus. Frisse lucht.
De Wallages en Netelenbossen zijn juist degenen geweest, die schaamteloos blijven opduiken.
Nu hij, als toch politicus, ontdekt, dat de Moloch hem dreigt op te slokken, heeft hij (be)denktijd nodig.
Wat hij nodig heeft, is de moed om te erkennen dat het nog steeds onmogelijk is om, zelfs als minister, de dingen echt te veranderen. Dat pruttelen en polderen nog steeds de maatstaf vormen. En prutsen en kolderen de overhand krijgen.
En dat hij dan, 3 miljard voor onderwijs eist. Of ontslag neemt. Als hij dan zijn spulletjes pakt, neem ik mijn (virtuele) hoed voor hem af.
Oorverdovend stil
Het blijft oorverdovend stil vanuit het ministerie van onderwijs en Plasterk.
De man is zeker op wintersport of in een winterslaap.