PO-raad

18 januari 2008 Gerard Verhoef blogs 13

De Moloch blijft groeien. Nu de PO-raad. Opgericht door een stuurgroep onder leiding van, wie kent hem niet, Leo Lenssen.
Machtsvergroting van de ons-kent-ons bobo’s. “Eindelijk spreken we met één mond”, als ultieme doel in deze wereld die overal “op maat” moet zijn. Onderwijs op maat, rugzakjes op maat, maar de krachten bundelen zich mateloos (in beide betekenissen).
Zie Trouw

13 Reacties

  1. maak “anti-reclame”
    Er zijn dus nog éénpitters. Voor zo’n school heb ik, na al die indringende beelden over Vlaams onderwijs, als het er slecht mee gaat, een suggestie om weer meer leerlingen binnen te krijgen en wel: Maak reclame met “Wij geven Belgisch onderwijs”. Als ze (het personeel van de school) het waar maken zijn er zeker ouders die die school weten te vinden.
    Seger Weehuizen

  2. @Leo
    “We zullen ongetwijfeld nog wel eens een robbertje moeten vechten met individuele leden.”

  4. Vluchtgedrag
    Nu weer een PO-raad.

    Politici richten een Raad op en ontslaan zich daarmee van de verantwoordelijkheid zelf na te denken over, in ons geval, onderwijs.

    Als zij vervolgens toch, bijvoorbeeld door de oppositie, worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid geven ze “niet thuis”. Ze kunnen geen maatregelen nemen want de verantwoordelijkheid ligt bij de Raad. Of ze hebben wel maatregelen genomen en de Raad “staat er helemaal achter”.

    Waarvoor kiezen wij eigenlijk nog onze volksvertegenwoordigers als zij die vertegenwoordigende taak toch doordelegeren?
    (Met excuses voor het gebruik van dit laatste woord.)

    • Het verkeerde woord
      Het gaat hier niet om “delegeren”, maar om afschuiven. Het op een ander zijn bordje leggen + jezelf indekken, zijn machtsmechanismen.
      Samen de belangrijkste bezigheid van veel mensen die “leiding geven” of “verantwoordelijkheid dragen”. Daarmee doe je belangrijk en blijf je zelf buiten schot. Er zijn altijd anderen, die je de schuld kunt geven en zelf heb je het nooit gedaan. Waar die anderen het goed doen, is het niet hun maar jouw verdienste. Dit “delegeren” noemen klinkt mooi, maar eigenlijk doe je dus zelf NIETS en dat is precies de bedoeling!

      Delegeren in de goede betekenis is je verantwoordelijkheid samen met anderen blijven dragen, zonder alles alleen te willen doen op jouw manier. Het is dus gedeelde verantwoordelijkheid, waarbij je wel aangesproken kunt worden en het niet afschuift. Leidinggevenden die dit doen, zijn heel zeldzaam en het zijn degenen die echt gezag hebben omdat ze betrouwbaar zijn.

      • Afdelegeren
        Jammer nou…
        Dacht ik de mooie neologische contaminatie ‘afdelegeren’ bedacht te hebben, levert Google al één hit bij dat woord.

        Doordelegeren heeft voor mij ook de betekenis afschuiven. Ik bedoel het hier niet in de positieve betekenis van het woord.
        We zijn het dus eens, maar mijn inbreng was specifiek gericht op de taakopvatting van onze volksvertegenwoordigers.

        • We zijn het eens
          Beste H2SO4.
          Ik gebruikte je opmerking om er nog een schepje bovenop te doen.
          Dat de betekenis van een woord, heel verschillend kan zijn, afhankelijk van wie het in de mond neemt. Delegeren klinkt heel redelijk en verstandig, maar is vaak een eufemisme voor een heel rottige en gevaarlijke basishouding, die tot “kunst” verheven lijkt te worden in bestuurderskringen.

          Dat niet alleen volksvertegenwoordigers hun verantwoordelijkheid voor wat nodig is in een samenleving onvoldoende nemen, maar de overheid zich in deze – op grond van een liberale beheerstechnische ideologie over haar taak- buitenspel heeft gezet in haar verantwoordelijkheid voor (o.a.) kwaliteit in het onderwijs, is volgens mij een van de meest fundamentele blunders van de politiek. Daar zie je het afschuiven van verantwoordelijkheid dus ook: De overheid zorgt dat ze geen risico loopt te veel uit te geven (indekken) en laat het “het onderwijs”zelf uitzoeken”: de facto laat ze een machts-elite onstaan die dan maar voor de kwaliteit zou moeten zorgen.(Niet dus) En niemand kan hen daar op aan spreken: de minister niet (die durft het niet aan) en de volksvertegenwoordigers niet echt. En de samenleving is gedegradeerd tot de “consument” of “klant” van dit systeem en kan nog hooguit proberen zo te shoppen, dat hij voor zijn eigen kinderen nog iets behoorlijks vindt (als dat er nog is, als hij dat al wil). De vrijheid om te kiezen tussen McDonalds-onderwijs of Pizza-hut-onderwijs. Want niemand wil/kan nog echt verantwoordelijk zijn voor kwaliteit. Dat is m.i. de kern van wat we met Bon zouden moeten proberen te veranderen!

      • wegdelegeren
        Ik herinner mij (buiten het onderwijs) de filosofie van een nieuwe directeur die zei dat het de kunst van een directeur was om er voor te zorgen dat hij maar weinig hoefde te doen. Maar daarmee bedoelde hij wel dat hij the right man met een heldere opdracht on the right place zettenen en niet dat hij zijn verantwoordelijkheden niet wilde nemen. Als hij tot de conclusie kwam dat hij steeds minder te doen had beschouwde hij zich in zijn rol als directeur geslaagd. Maar hij behield de mogelijkheid om meteen in te grijpen als het mis ging. Daar zit denk ik het verschil tussen “delegeren” en “doordelegeren”. Voor het laatst kun je misschien beter het woord “wegdelegeren” invoeren. Veel Amerikanen maakten zich zorgen toen de filmster Ronald Reagan president werd. Hij hield zich schijnbaar nauewelijks met regeren bezig. Maar hij had een uitstekende neus om goede mensen uit te zoeken en hij kon goed luisteren en zo werd hij toch nog een goede president
        Seger Weehuizen

Reacties zijn gesloten.