Ik ben verliefd op competentie-leren

Vandaag kreeg ik een opbeurend artikel onder ogen in een vakblad voor groen onderwijs, de tak waar ik mijn struggle for life strijd. Daarin kwam een lector pedagogiek van de beroepsvorming aan het woord, die ook – niet onbelangrijk – een eigen onderwijsadviesbureau heeft. En elke onderwijsgevende weet, dat de adviezen die daaruit voortkomen, niet zomaar klakkeloos in de wind geslagen mogen worden en van onschatbare waarde zijn. Vanuit zijn verlichte en alziende helikopter-positie weet de lector mij te melden, dat wij hier in het MBO-onderwijs al honderd jaar een beetje monologisch en gesepareerd voortmodderen.
“Docenten zijn eigenlijk een beetje schuw voor de samenleving”. We willen wel ons verhaal vertellen, maar “luisteren, ho maar!”
Ik had mij altijd al afgevraagd waarom wij onderwijsgevenden als lichtschuwe wezens, met een flinke dosis pleinvrees, door de samenleving schuifelden, maar dat komt dus doordat wij geen betekenis geven aan onze beroepservaringen; in mijn geval is het dus blijkbaar al dertig jaar lang een rommeltje. En met mij velen: in elke docentenkamer schrikt de lector zich te pletter van het cynisme en de ongeïnteresseerdheid. Wij lezen ook nooit een artikel of een boek over ons vak, zo constateert hij ( meschien licht daarfoor trouwens een verklaaring in de leesvaardighijt van PABO-studenten) .Wij hebben een gruwelijke hekel aan leren.

Al lezend begin ik mij ernstig af te vragen waarom wij nog niet standrechtelijk zijn doodgeschoten wegens misdaden tegen het competentieleren.
Maar de lector heeft een tip: Onze houding tot het nieuwe leren moet vergeleken worden met verliefdheid. Eerst is er verliefdheid, maar we kennen elkaar nog niet. Hoe maak je daar dan liefde van? Heel eenvoudig: door er uren over te praten, met elkaar en met anderen.
Vanuit het oogpunt van de ouders – de heer en mevrouw Onderwijsadviesbureau – is het natuurlijk begrijpelijk dat je je achtergebleven kindje, ook al is het nòg zo lelijk, zo snel mogelijk wilt uithuwelijken aan een willige partner. Maar de geschiedenis leert dat het met zo’n opgelegd huwelijk in het algemeen niet goed gaat. Meestal zijn ook de kinderen ernstig de dupe als één der ouders zich redelijk a-sociaal blijkt te gedragen en weinig om de opvoeding van het kroost geeft.

Nu heb ik al uren met het mogelijk object van mijn liefde: het comptentie-leren, gepraat. Wat zeg ik, we worden er al twee jaar over doorgezaagd. Hoe meer ik haar in de ogen kijk, hoe meer ze op Moe Tokkie gaat lijken. Hoe meer ik met haar praat, hoe meer mij haar stinkende adem opvalt. Haar ongemanierdheid, lompheid, domheid, oppervlakkigheid, onnozelheid. Hoeveel relatie-therapie hebben wij al niet over ons uitgestort gekregen. Tjonge, wat krijg ik langzamerhand een gloeiende hekel aan dat mens.

O ja, ik krijg hier een bijpassend plaatje niet gepost: daarom maar een linkje voor de liefhebbers naar mijn knutselarij: www.wauwel.nl/images/competientje.jpg