Klassikaal dreunen

8 juli 2007 Joke blogs 11

De zeldzame enkeling die vroeger moeite met lezen en spellen had, werd ‘woordblind’ genoemd en met wat extra hulp van logopedisten konden deze kinderen zich al vrij vlug redden.
Veel leerlingen in het praktijkgerichte beroepsonderwijs verschuilen zich achter ‘dyslectisch’ als van hen een schrijf en/of leesprestatie wordt verlangd. Het valt mij op dat er in de loop der jaren steeds meer ‘dyslectische’ leerlingen zijn bijgekomen. Het lijkt er wel eens op, dat het een escaperoute is of een excuus uit angst het niveau niet te kunnen bijbenen. De logopedist is allang vervangen door een heel leger gogen dat de leerling graag van een duurklinkende uitzondering voorziet. Hetzelfde is er aan de hand met ADHD.

Moeite met lezen en schrijven kan meestal overwonnen worden door oefening en training en dat ontbreekt er nog vaak aan in het (basis) onderwijs. De een heeft dat meer nodig dan de ander. Ikzelf had er op de lagere school een hekel aan als er gezamenlijk moest worden gelezen. Het ging mij veel te langzaam met al die haperende en stotterende klasgenoten. Als je dan aan de beurt was, wist je vaak niet waar de klas gebleven was, omdat je zelf het verhaal al bladzijden vooruit aan het lezen was.
Achteraf was het een feilloos middel voor de leerkracht om het niveau en de vaardigheden van de leerlingen te peilen. Dat is allemaal heel lang geleden en klinkt natuurlijk archaïsch in deze tijd van zelfwerkpakketten en workshops en individuele aanpak en begeleiding.
Het lijkt me eigenlijk heel plezierig voor kleine kinderen om tafels of jaartallen op te dreunen met zijn allen of tegelijk te lezen. Ze vergeten het nooit meer, net zoals in de oudheid de Grieken de Homerus uit hun hoofd konden zingen. Het bevordert de saamhorigheid en wat het oog niet altijd ziet, vult het oor wel aan.

Aus, bei, mit, nach, seit, von, zu schreibt man mit dem Dativ nieder.

11 Reacties

  2. Erin stampen helpt WEL en NIET!
    Ik ben, wat men noemt, een senior-leerkracht. Ik ben niet wars van zinvolle vernieuwing in het onderwijs, maar verlies oude zekerheden niet uit het oog. En dus worden wel degelijk de tafels nog opgedreund en worden spellingsregels tot in den treure herhaald. Zwakke spellers hebben het te oefenen woordpakket op hun tafel geplakt en oefenen daar elke dag (jawel, elke dag!) mee. En daar waar het nog meer oefening behoeft komen ouders op school om te vernemen hoe ze (en hoe vaak) met hun kind thuis kunnen c.q. moeten oefenen! Jonge leerkrachten zouden dus zeggen; in een aantal opzichten hebben we hier te maken met een erg traditioneel opererende veteraan. Maar nu de resultaten: is het zo dat dus elk kind de tafels van vermenigvuldiging kan dromen? Het antwoord is een duidelijk: NEE! En wordt elk kind goed in lezen en spelling? Ook daar is het antwoord: NEE! Sterker nog: er zijn kinderen die ondanks al het oefenen geen steek vooruit gaan! Zijn hebben namelijk dyscalculie of dyslexie! En ja Joke, je hebt gelijk, dat worden er steeds meer! Althans, het lijkt erop alsof dat er steeds meer worden. In het begin van mijn 30 jaar durende carriëre kon men over dit verschijnsel nauwelijks iets zinnigs zeggen, nu hebben we daar een heel toetsapparaat voor. En bovendien: beide handicaps zijn pas echt wat ze zijn als ze door een echte deskundige officiëeel zijn vastgesteld. Kortom, als er iemand is die het als excuus gebruikt, dan kan men vragen naar de uitgegeven verklaring n.a.v. het gedane onderzoek. Concluderend: NEE, erin stampen van rijtjes leidt lang niet in alle gevallen tot succes. Je moet het wel doen, maar de ontwikkeling van kinderen verschilt dusdanig van elkaar, dat succes niet zo zonder meer gegarandeerd is bij IEDER kind. Zo blijft bijvoorbeeld de vraag: hoe komt het toch dat de stof, na al dat gedreun en gestamp, bij de één beklijft en bij de andere al lang weer is weggezakt?

    • Dreunen
      Klas 2, mv Huynen. Ik weet alleen nog van dat bord dat ze boos omsloeg, waarop de hele klas spontaan de tafels, die tevoorschijn kwamen, begon op te dreunen . En toen kon ze niet meer boos zijn. Lees verder…

      “Jantje zag eens pruimen hangen/O, als eieren zo groot.” Veel mensen kennen de eerste regels van dit vers wel. Ik kan, als iemand het vraagt, het hele gedicht opdreunen (niemand vraagt het ooit, maar dat terzijde). Niet alleen Pruimenjantje, maar ook de andere 65 kindergedichten van Hiëronymus van Alphen (1746-1803) zijn door hun strakke ritme makkelijk uit het hoofd te leren. Dat was ook de bedoeling van de dichter; zo kon hij zijn kroost nuttig bezighouden. Lees verder…

      Wie regelmatig in de file staat en naar de radio luistert, kan het rijtje notoire knelpunten mee opdreunen: Coentunnel, Merwedebrug, Holendrecht, steevast aangevoerd door knooppunt Everdingen. Maar in het eerste kwartaal van 2005 heeft Everdingen zijn koppositie moeten inleveren: knooppunt Kleinpolderplein mag zich kwartaalkampioen filedruk noemen. Lees verder….

      Is men er overal tegen, kinderen iets te doen leren, dat zij niet verstaan, hen als papegaaien lessen te doen opdreunen, waarvan de woorden, zoals zij die wedergeven, voor anderen moeijelijk te verstaan zijn, men kan het den Curaçaoschen onderwijzer niet euvel duiden, dat hij dit beginsel dikwijls opoffert, en zich met uitkomsten vergenoegt, die uit een opvoedkundig oogpunt als hoogst onvoldoende moeten beschouwd worden.
       Lees verder…

      Tot slot: lees ook dit….

      • De dagelijkse waterstanden op de radio
        Konstanz, Rheinfelden, Straatsburg, Plittersdorf, de hele topo van de Rijn kwam voorbij.
        In het Duits op de duitse radio was nog leuker: Konstanz, dreihundertachtzig, gefallen zechs.
        Jammer dat het is afgeschaft, maar dat zullen weinigen met me eens zijn.

    • Stampen helpt
      Voor elk kind een privé-leerkracht is niet mogelijk en wat mij betreft ook niet wenselijk. Dus . . . informatie wordt groepsgewijs aangereikt. De wijze waarop die groepen worden samengesteld laat ik even in het midden.
      Als het gaat om informatieoverdracht is er nog niet zo heel veel bewezen en dan bedoel ik lettelijk bewezen. Er zijn steeds weer theorieën, veronderstellingen, ideeën en op basis daarvan aanpassingen. Eén ding is echter wel bewezen en dat is de kracht van de herhaling. De laatste decennia zijn er miljarden besteed aan onderzoek als het gaat om reclame en dat doet de industrie niet voor niets. Er moet geld worden verdiend. De boodschap is simpel. Het maakt niet uit hoé je opvalt; leuk, dom, irritant, sloom, zolang je maar opvalt. En daarnaast gaat het alleen maar om herhaling, herhaling, herhaling. De boodschap erin stampen helpt, dat heeft onderzoek in elk geval wel aangetoond.

      Groet,
      Fossiel

      • Stampen NIET ALTIJD zinvol!
        Ik lees wel reacties in de trant van “stampen helpt”, maar niet waarom er ook kinderen zijn, waarbij dat helemaal NIET helpt. In mijn eerdere posting geef ik al aan dat er in mijn klas (groep 4/5) rijtjes worden opgedreund zoals dat vroeger ging (jawel, het principe van de herhaalde optelling heb ik de klas dan al uitgelegd en samen uitgeschreven, veel meer dus dan de methode aangeeft). En ook moet men heel ouderwets een tafel bij de meester komen opzeggen. En zitten de tafels erin, dan volgende dezelfde tafels nog een keer, maar dan “door elkaar”, zoals dat heet. Voor aanvang van de zomervakantie wordt het geheel dan voor de derde maal herhaald. M.a.w. dan worden alle tafels wederom opgedreund. En dan volgt de vakantie…heerlijk luieren, even niet meer leren. En wat merkt dan de collega van groep 6 in het nieuwe schooljaar? Dat er zeker een kwart van de kinderen is, waarbij de tafels weer volledig zijn weggezakt. Als ik dit voorleg aan de Begeleidingsdienst, dan luidt de reactie “als het goed is aangeleerd, dan zakt het echt niet weg”. Ik leg dan uit wat ik doe en hoe vaak, waarna er wordt beaamd dat dit ruim voldoende moet zijn. Dat de tafels zo zijn weggezakt, dat kan helemaal niet…

        PS 1. Als 50 jarige heb ik zelf het ouderwetse stamponderwijs meegemaakt. Ik maakte zelf overal ezelsbruggetjes voor, want die opdreunrijtjes beklijfden niet… Ik heb een visueel geheugen en dus maakte ik overal tekeningetjes bij…kon ik mij het plaatje herinneren, dan wist ik ook de tekst weer die erbij stond. Dreunen was bij mij derhalve volkomen ZINLOOS!

        PS 2. In gesprekjes met de kinderen blijkt vaak dat ze in de reclame wel vaak de grappige filmpjes herinneren, maar om welk product het gaat…GEEN IDEE!

        • Het ene
          Du glaubst zu schieben und du wirst geschoben.

          …kind is meer auditief, het andere visueel ingesteld of is een doener. Daarom moet je de stof op verschillende manieren aanbieden, althans zo leerde ik dat vroeger.

          • En hoe bied je dat dan aan,
            als je ’n groep hebt met 28 kinderen, waarvan er twee eigenlijk op het speciaal onderwijs thuishoren. Daarnaast zijn er 8 met een grote (2talige) taalachterstand en verder nog wat gedragsproblemen links en rechts?

          • Ik bedoel
            Du glaubst zu schieben und du wirst geschoben.

            dat je ervoor kan zorgen dat je diverse methoden aanboedt die voor verschillende kinderen zijn bedoeld. Het is natuurlijk zo, dat het voor ons allemaal heel moeilijk met al die grote klassen met heel verschillende kinderen en ook steeds meer uit zeer uiteenlopende culturen.

            Daarom is zo’n site als deze zo goed, hier lees je de echte ervaringen uit de praktijk en niet de rapporten die de werkelijkheid verdoezelen.

            Ik hoop dat er door het BON-initiatief eindelijk eens echte waardering komt voor de mens voor de klas.

Reacties zijn gesloten.