BON en de emoties

De discussie over het modereren legt weer eens een kant van BON bloot waar moeilijk een antwoord op te verzinnen is maar wat ik nu toch maar ga proberen. BON staat voor goed onderwijs en dat is vooral een rationele aangelegenheid. Vandaar dat de discussie hierover ook rationeel gevoerd moet worden en dat is denk ik ook zo.
De dagelijkse praktijk staat echter bol van de emoties. Dit wordt vooral veroorzaakt door de intolerante en autoritaire wijze waarmee de laatste onderwijsvernieuwingen ingevoerd zijn. Je bent enthousiast en pro of je gaat maar weg. Velen van ons zijn daar emotioneel hard door geraakt. Je doet je werk met veel passie en inzet in het belang van het kind en dan ineens zijn jouw denkbeelden en methoden egoïstisch, kindonvriendelijk en niet meer van deze tijd. Waar je altijd op getoetst heb mag niet meer en waar je wel op moet toetsen ervaar je als onzinnig en soms zelfs onmogelijk. Je schoolhoofd is ineens een werkgever met beleid waar je schijnbaar niet meer inpast.
Je voelt je vaak vooral erg eenzaam, alleen mensen buiten het onderwijs begrijpen je nog maar die begrijpen onderwijs weer niet. Ligt het dan toch aan mij, heb ik iets gemist waardoor ik zaken nu verkeerd zie en nu daardoor domme en verkeerde dingen doe?
En toen was er ineens BON met nu duizenden leden en 250000 gelezen pagina’s per maand en een eerste ledenvergadering met zo’n 600 aanwezige andere vooral gestoorde docenten.
Hèhè, het ligt dus niet aan mij. De vele postings zijn heel herkenbaar en de commentaren die er op volgen ook. Soms zijn ze wel wat persoonlijk of zelfs grof maar je moet de andere kant eens horen. Nu gaan we hier toch niet op censureren, nu gaan ze toch niet de inhoud veranderen in iets waar ik mij niet meer in herken?
Nee dus, dat gaat niet gebeuren, BON blijft BON.
Wat dan met die emoties? Gewoon even kunnen ontdekken dat ik niet gek ben en even mijn hart echt luchten in mijn eigen woorden?
Mijn idee is dat we hiervoor iets anders moeten creëren. Ik denk hierbij aan plaatselijke of regionale praatgroepen. Een avondje ervaringen uitwisselen, zeg zo’n 5 keer per jaar en over het vak en de ontwikkelingen daarin praten. Even horen dat het niet aan mij ligt. Advies krijgen hoe ergens mee om te gaan etc. etc. T.a.v. docenten die zich geïntimideerd voelen bestaat zoiets al.
Wat hebben we nodig?
Op de eerste plaats en vooral mensen die dit willen trekken in hun woonomgeving.
Voor dat we dit verder kunnen gaan uitwerken zijn er twee dingen belangrijk. Het eerste is of er echt behoefte is aan deze bijeenkomsten en op de tweede plaats of we genoeg trekkers kunnen vinden.
Een heel andere mogelijkheid zou zijn het creëren van gesloten chatboxen.
Lijken je dit alles goede ideeën en of heb je hier verbetervoorstellen en of wil je zo’n regionale trekkersrol wel op je nemen stuur mij dan een binnen 7 dagen een mail.