Domheid zou niet erg zijn, als het maar niet zo verrekte gemakzuchtig was om dom te zijn. Iedere keer hetzelfde liedje. Een of ander hotemetoot doet een volslagen waanzinnige uitspraak. Niet onderbouwd en met alle drogredenen die er mogelijk zijn.
In korte en duidelijke woorden veeg je het betoog onder de tafel. Er blijft geen spaan van heel. Maar niemand die ook maar enige belang hecht aan wat je in te brengen hebt. Het is voor driekwart of meer van Nederland te moeilijk en vooral kost het te veel moeite om je er in te verdiepen.
Zo krijgt de malloot die het dichtste bij het vuur zit zijn zin en kraait er verder niemand naar. Men is te lui en te dom om er verder over na te denken.
Doe je dat wel, dan prijs je jezelf uit de markt: je bent die gozer die altijd moeilijk doet. Die de beerput open trekt. Stom: we willen het liever niet weten.
Er bestaat zo iets als een kritieke massa van domheid en gemakzucht. Lange tijd levert het geen gevaar, maar op een gegeven moment houdt de situatie zichzelf in stand en al snel loopt het gierend uit de klauw. Tchernobil is er niets bij vergeleken.
Ik ben somber vandaag. Hebben we de kritieke massa al gepasseerd?
Na Tchernobil
Werd ieder zich bewust van het falen; werden er middelen en fondsen vrijgemaakt; rotzooi geruimd; procedures veranderd enz.
Het Nederlandse onderwijs verkeerd in een Tchernobil fase. Leerlingen, studenten, onderwijzers, (hoog)leraren, ouders, bedrijven constateren het. BON kanaliseert een deel van het ongenoegen. Dat is een bijdrage aan de hoognodige verbetering.
We zitten op een keerpunt; na … jaar afbraak volgt … jaar herbouw; houd moed.
En zoek de verklaring in eigenbelang en voedertroggen; niet in intelligentie.
Tchernobyl… mooie metafoor.
Na deze ramp steeg de radioactieve besmetting van groente op de italiaanse akkers boven de toen geldende norm. Vernietigen was onontkoombaar, maar werd voorkomen door het lichtelijk bijstellen van de stralingsnorm.