We schrijven Nederland, 2007. Othopedagoge Astrid Boon krijgt klierende pubers in het gareel met ouderwetse strafregels en verrijkt het intellectuele landschap met haar dissertatie:” Wie de leerling liefheeft”.
Dankzij Dino bedacht Astrid 12 jaar geleden de schrijfstraf. Thuis krijgt hij een klap, zegt Dino, als hij zich misdraagt. Slaan mag niet meer vertelt ze hem, dat is iets van vroeger. Net als strafregels. Hé, maar die zijn niet verboden, schiet het door haar heen. Dino moet bij de volgende misstap 100 keer schrijven: “Ik mag niet meer tegen meisjes zeggen: steek een paal in je reet, ook niet als ik ergens over uit mijn humeur ben, want dat is niet respectvol omgaan met mijn medeleerlingen. Bovendien maak ik de meisjes zo bang”.
De strafregels moeten met de handtekening van de ouders eronder worden ingeleverd. Zegt Boon: “Het is een lichtvoetige manier van communiceren met de ouders, minder belastend dan een brief of een telefoontje van de mentor. Daar schrikken de ouders vaak van.
Het artikel in de NRC (12 mei) meldt verder dat Astrid Boon tot dusver voor haar plannen weinig rugdekking van directies krijgt. Dat wordt strafregels pennen.
Willem Smit
Geen uitvinding van Boon
De redenering van Boon vind ik helemaal niet gek. Het is alleen niets nieuws en niets bijzonders, en ik hoop toch niet dat dit de volledige inhoud van haar proefschrift belichaamt.
Dat van die rugdekking die niet wordt gegeven is ook niets nieuws. Ik denk dat er bijna geen directies zijn die vinden dat er een systeem moet zijn om wangedrag te bestraffen. ‘Positief stimuleren’ is het parool.
Dat niet belonen op hetzelfde neerkomt als straffen is een gedachte die ze niet in hun hoofd toelaten.
Het onderwijs loopt achter …
Ja, het is interessant dat daar waar de nieuwe zakelijkheid in de samenleving al jaren heeft toegeslagen (stimuleren is goed, maar als het daarmee niet lukt gaan we wel degelijk over tot straffen) het onderwijs nog een beetje achterloopt. Zou dat iets te maken hebben met managers die niet voor de klas staan, en de hitte daarom niet voelen? Of is er iets anders aan de hand?
Eigenlijk wel benieuwd
hoe Astrid die handtekening controleert. Zelfs basisschool leerlingen, hebben wel ’n oudere broer die dat even doet. Zal ze toch nog even moeten bellen, denk ik.
Alleen sneu, dat die ouders dan schrikken. Kunnen ze misschien slachtofferhulp bellen.
Een pedagogische handreiking
Astrid Boon schreef geen dissertatie, maar een handboek voor docenten die op tijd een proportionele corrigerende maatregel willen nemen om escalatie van storend gedrag te voorkomen. En inderdaad, de strafregel is niet nieuw, maar wel vergeten. Boon stoft hem af en giet hem bovendien in een nieuw jasje: de schrijfopdracht wordt afgestemd op de overtreding of het wangedrag van de leerling. Geen oeverloos gesoebat in de les, maar een lik-op-stuk-beleid waar het werkklimaat meteen wel bij vaart! Ik zou zeggen: lees dat boek en probeer het eens!
Jarenlang
in het vmbo “gerelateerde”strafregels gegeven. Voor meer dan voor gek versleten tot de collega’s in het snotje hadden dat het inderdaad werkt. Leerlingen hebben op die leeftijd geen zin om te schrijven en hun tijd te verprutsen. Er zijn belangrijker dingen zoals “hangen”. Na 6 maanden was “het strafregels schrijven” ingeburgerd, met goedkeuring van de ouders ( op een uitzondering na). Voorwaarde is echter, vooraf duidelijk zeggen dat er bij wangedrag strafregels te schrijven zijn. Daarna “lik op stuk” de leerling is al gewaarschuwd. Werkt uitstekend. ( maar niet overdrijven)
Correctie
Het wordt tijd dat ik m’n startvraag intrek. Sorry mevrouw Boon.
Willem Smit