Werk zelf op ons randstad-ROC samen met vijfcollega’s met zo’n 160 potentiële schooluitvallers. Niveau 1 en 2 jongens. Tachtig procent is allochtoon. Veel Marokkanen. Wij hebben zelf het uitvalprobleem opgelost, hebben de afgelopen vijf jaar feitelijk nauwelijks dropouts gehad. Door ‘out-of-the-box’ te gaan. Door het onderwijsproces te herontwerpen, niet alleen door van buiten naar binnen te werken, niet door alleen kennis op te lepelen, niet door te pamperen, niet door te dwingen, maar van binnen naar buiten, op basis van de energie van de leerling zelf. Het herontwerpen hebben we zelf gedaan, we hebben niemand nageaapt. Het besef van de leerling is feitelijk uitgangspunt. Naast allerlei workshops hebben we veel aandacht voor ‘wat wil je eigenlijk?’, voor motivatie van binnen uit. We hebben een veelheid aan programma’s om richtingsbesef aan te kweken. Zo is een prima mengvorm ontstaan van klassikaal onderwijs én zelfstandig werken.
We hebben dus door een eigenwijze, realistische, niet door taboes geremde, onorthodoxe en eigentijdse aanpak bereikt dat we nauwelijks dropouts hebben, van onze drempelloze instroom van leerlingen met beschadigde vooruitzichten gaat geen veertig maar tachtig procent door naar niveau 3. Onze leerlingen gaan voor een positie die perspectief biedt.
Het merkwaardige is dat wij eigenlijk een belangrijk maatschappelijk probleem hebben opgelost, maar dat niemand komt kijken. Niemand luistert. Het redden van jongeren van een uitzichtsloze toekomst heeft kennelijk geen enkel gewicht. Onze directie weet het, ons Collega van Bestuur weet het, wethouders weten het, kamerleden van regeringspartijen weten het, maar ons verhaal krijgt geen plek en heeft nog steeds geen plek gekregen.
Zou het kunnen zijn dat het lullen over schooluitval belangrijker is geworden dan de schooluitval feitelijk oplossen? Zou het kunnen zijn dat dit probleem van vroegtijdige schooluitval bewust in stand wordt gehouden om er veel over te kunnen vergaderen, om fondsen vrij te maken voor de eigen hobby’s, wie weet er nog andere redenen? Welk belang hebben bestuurders bij een verloederende maatschappij? Verdeel en heers? Is onze betrokkenheid op onderwijs echt breeduit ingewisseld voor macht? Waar hebben we het eigenlijk over?
Geweldig
Jullie weten en zien dat het werkt. De hogepriesters uit de politiek en onderwijskunde worden hier links en rechts ingehaald.
Die moeten eerst Tom Poes aan het werk zetten om een list te verzinnen en dan komen ze zeker even een pluimpje uitreiken.
Daarna gaan ze te rade bij hun -commissies, -colleges, -organen die jullie voorbeeld gaan vermalen tot een algemeen toepasbaar en niet meer werkend model. Ze moeten immers laten zien dat ze hun centen niet voor niets opstrijken.
Behoud het plezier in je werk en geniet van de beloning van het resultaat.
Geweldig
Het inhoudelijk plezier is er en het inhoudelijke genieten ook. Die houden ons staande. Ook de taoïstische twijfel bevangt mij wel eens gedachtig de bekende uitspraak van: zij die weten spreken niet en zij die spreken weten niet. Ik schrijf bovenstaande niet zozeer als professional maar vanuit mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid, want ook ik zie verloedering: waarom luisteren bestuurders en managers niet naar de werkvloer en niet naar betrokkenheid?
Dat vraagt om meer
informatie.
Kan er niet een uitgebreide reportage komen over jullie aanpak?
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie het precies aanpakken. Wat is de rol van de docenten? Hoe ziet die mix van klassikaal en zelfstandig eruit?
Wat is de rol van vakkennis? enzovoorts enzovoorts
Curatele
Ik ben door mijn directie onder curatele gesteld. Ik kan vanwege mogelijke juridische consequenties niet open reageren. Ik heb een pm gestuurd met verdere verwijzing naar inhoudelijke informatie en met contactgegevens.
Het tweede punt is dat ik hier geen inhoudelijke richtingenstrijd wil aangaan. Ik ben ervan overtuigd dat er honderden situaties zijn van succesvol onderwijs en dat daar niet naar gekeken wordt, niet naar geluisterd wordt, niet van geleerd wordt. Deze vorm van hoog gehonoreerd autisme en gehuichel daar val ik over, daar reageer ik op. Op het gevaar af van dat ik terugval in oud (calvinistisch) gedrag kan ik u melden dat managers en bestuurders de farizeeërs zijn van deze tijd. (Sorry: Hendrikush kwam met het beeld van hogepriesters, daar borduur ik op voort). Lees Matteüs 23 vers 4 tot 7: ‘zij (de managers/bestuurders) maken bundels van zware, haast ondraaglijke lasten en leggen die de mensen op de schouders, maar zelf zullen zij er geen vinger naar uitsteken. Alles wat zij doen, doen zij om bij de mensen op te vallen; zij maken immers hun gebedsriemen breed en hun kwasten groot, ze zijn belust op de ereplaats bij de maaltijden en de voornaamste zetels in de synagogen.’
Deze managementziekte (niet kijken, niet luisteren, niet leren) kun je beter genezen c.q vernietigen dan dat je die top-of-the-bill maakt. Vernieuwen is ook vernietigen van destructief en schijnheilig gedrag.
Bekijk het blog
Op het blog van Corneille Colombe staan eerdere bijdragen van hem (haar? je weet het nooit zeker met pseudoniemen..) die meer informatie geven over de genoemde werkwijze.