Pim Breebaart

Pim Breebaart
Hoewel er hier al genoeg wordt gemopperd maak ik voor Pim Breebaart, voorzitter van het College van Bestuur van de Haagse Hogeschool, een uitzondering.
De hoeveelheid onzin die de man uitstoot moet te danken zijn aan zowel talent als tomeloze inzet. Eerder heb ik hem al eens onder vuur genomen en z’n leesvaardigheid in twijfel getrokken, (zie de bijlage, column 13). In een interview met de Volkskrant van 4 november slaat hij aan het rekenen.
” In de grote steden is 22% van de studenten van niet-westerse afkomst.” .. “De gemiddelde allochtone student studeert trager en valt sneller uit.” Dat komt (zegt Pim) omdat bijna al onze allochtone studenten tot de eerste generatie hoger opgeleiden behoren. “Van al onze studenten blijkt 51% eerste generatie te zijn. Daar zitten autochtonen tussen maar de allochtonen zijn bijna allemaal van de eerste generatie.”
Je hoeft niets uit te rekenen, en los van die bijna 100% die mij niet juist lijkt, maar als de vier maal zo grote groep autochtonen 29% van de eerste generatie hbo-ers oplevert dan telt deze laatste groep meer autochtone dan allochtone studenten en is de uitspraak: “Daar zitten autochtonen tussen” fout. Nog zinniger is het meteen maar de resltaten van deze twee groepen met elkaar te vergelijken, want, zegt Pim, “uit onderzoek blijkt dat de opleiding van ouders de meest bepalende factor is voor succesvol studeren.” Naar dat onderzoek ben ik zeer benieuwd. Het moet van zeer recente datum zijn. Tot vorige week maandag kende onderzoek aan de factor “opleidingsniveau van de ouders” -door Pim met “steun van het thuisfront” beschreven, wat heel iets anders is- zeker niet de belangrijkste, en bovendien een indirecte rol toe. Het onderwijs heeft hierop geen invloed. Het wrange is nu dat Breebaart onder de omstandigheden en zonder dat hij dat weet meer gelijk heeft dan hij denkt.
Immers, onder de condities van het huidige hbo, is de invloed van normaal gesproken belangrijker factoren als: kwaliteit van de instructie, van de leraren, van het verlangde leergedrag, van de leermiddelen, van de gevraagde inzet, veel kleiner dan vroeger. Wanneer deze traditionele, belangrijke onderwijsinvloeden op resultaat afnemen, en dat is onder Breebaart c.s. gerealiseerd, dan gaan heel andere invloeden een rol spelen. Dat laatste nu, wordt prachtig geïllustreerd aan de hand van twee maatregelen die Breebaart in de rest van het interview beschrijft.
Aan de Haagse Hogeschool worden studenten ingezet om allochtone studenten uit de hoogste klassen van havo en mbo te begeleiden. De mentor spreekt één keer per week met de leerling en krijgt daar studiepunten voor. “Ze leren immers de zeer belangrijke vaardigheid Begeleiden die ze de rest van hun leven kunnen gebruiken.” Van deze voorziening profiteren nu al 150 leerlingen. Dat is nog geen 3% van de instroom maar het mentorproject loopt nog maar vier jaar.
Maar er is meer! Alle eerstejaars krijgen een tutor, een vierdejaarsstudent, toegewezen. Die bespreken de sociale en emotionele aspecten van het studeren (hoe gaat het met de studie? heb je een groepje waar je mee optrekt?) die volgens Breebaart veel belangrijker zijn dan welke onderwijskwaliteit ook. Hij beroept zich op de Harvardprofessor Light die volgens Pim het volgende beweert: “ook het succes op zo’n topinstituut is voor 95% afhankelijk van sociale, culturele en emotionele aspecten en niet van cognitieve kwesties. De vraag is: kun je contact maken? Een netwerk opbouwen? Reflecteren op wat je doet?”. Zonet was het opleidingsniveau van de ouders nog het belangrijkst, maar gaande het interview werpt Light een nieuw licht op deze materie. We zien hier een fraai voorbeeld van de snelheid waarmee kennis verandert.
“Ik kan nog niet zeggen dat we met onze mentor- en tutorprojecten de problemen hebben opgelost. We doen daar onderzoek naar, dat is volgend jaar klaar. Maar de eerste resultaten zijn hoopgevend.”
Je zal zien dat Breebaart nog eens Onderwijsmanager van het Jaar wordt. Daarvoor heeft de man alles in zich.

Willem Smit