Kindervrienden

DE TRAINER

Er was eens een jongetje, dat er van droomde voetbaltrainer te worden. Dát vak en geen ander was zijn ideaal. En om een lang verhaal kort te maken: hij wèrd voetbaltrainer!!
Ach, wat had hij het naar zijn zin. Vrijwel altijd ging hij fluitend naar zijn werk. Hij deed dingen voor, hij legde uit, begeleidde en stuurde de zwakkeren, paste zo nodig trainingsstof aan. Scherp observeerde hij waar de individuele tekortkomingen lagen. Door het intense contact kreeg hij een uitstekende band met de voetballers. Hij wist van hun achtergronden, hun thuissituatie, hun verdriet en vreugde. Als hij hen jaren later tegenkwam roemden zij niet alleen de persoonlijke sfeer op het voetbalinstituut, maar ze verklaarden ook veel baat gehad te hebben bij de aldaar opgedane kennis en vaardigheden. Onze held had zijn draai gevonden en hij was gewoon een uitstekende trainer

Op een dag hoorde hij dat de tot dan toe gehanteerde trainingsmethode volkomen achterhaald was. “Het roer moet om” was het motto van de beleidsmakers vanachter hun bureau. Na ampele studie van hun vrijwel onleesbare stukken kwam hij tot de volgende conclusies:
In een zgn “Leertuin” moet men voortaan veel meer aan de voetballers zelf overlaten. Geef eerst maximaal 20% van de tijd een centrale instructie aan een grote groep selectiespelers. Dat kunnen wel 50 voetballers zijn. Je legt bijvoorbeeld uit hoe je een vrije bal over een muurtje schiet. De groep gaat daarna geheel zelfstandig de vrije trap oefenen. Ondertussen ga je dan naar het Open Leer Centrum waar vijftig andere voetbalvrienden in de weer zijn. Deze zijn al verder. Eerst hebben ze hun bevindingen betreffende het oefenen van de vrije trap vastgelegd in een portfolio. Dan gaan ze hun competentie aanscherpen. Via www.vrijetrap.nl trainen ze in een simulatiespel hun vaardigheden. De totaalscore wordt uitgeprint en in de portfolio bijgevoegd. Diegene met de beste portfolio wordt zondag opgesteld.. De trainer hoeft in het O.L.C. alleen maar met de handen op de rug rond te lopen en eventuele vragen te beantwoorden. Let op: hij mag alleen sturen, suggesties geven en motiveren! Het persoonlijk contact moet beperkt worden tot het allernoodzakelijkste: voor het intermenselijke is de Studieloopbaanbegeleider, de Tutor of de Maatschappelijk Begeleider. Een goed persoonlijk contact en interesse voor de leerlingen is immers niet relevant voor het behalen van competenties
Aldus het schrijven vol met nieuwe afkortingen en modewoorden

De immer enthousiaste trainer las het stuk nog eenmaal door. Toen pakte hij zijn spullen bij elkaar en verliet stilletjes het complex.. Sindsdien is er niets van hem vernomen. Het gerucht gaat dat hij in een klooster in Kathmandu jonge monniken traint

KINDERVRIENDEN.

Peinzend bond Sinterklaas zijn schimmel vast aan een parkeermeter bij de ingang van het congrescentrum. “ Ik moet meer competentiegericht gaan werken bij het uitdelen van de cadeautjes” mompelde hij cynisch in zichzelf. Over de brede oprijlaan wandelde hij richting de ingang. Vrolijk tinkelende belletjes deden hem opkijken. Op een parkeerplaats zag hij een prachtige arrenslee met een paar rendieren staan, die van wat struiken knabbelden. Mijn collega is er ook al, was zijn niet echt opzienbarende conclusie.
Binnen wees een vriendelijke juffrouw hem het zaaltje, waar Het Nieuwe Cadeau Geven centraal zou staan. Ze hadden wel aan hem gedacht, want een weezoete geur van suikerbeesten, chocoladekikkers en marsepein walmde hem tegemoet. Het water liep de goedheiligman in de mond. Bij het tafeltje schonk hij zich een flinke mok chocolademelk in en ging op een van de ongemakkelijke stoelen zitten. Uit de tijd, dat hij nog startercursussen gaf voor beginnende hulpklazen wist hij waarom dat was: geef ze gemakkelijke stoelen en er vallen altijd wel een paar in slaap. Hij grinnikte; het was hem ook wel eens overkomen.
Bij de deur ontdekte hij een kleine, buikige gestalte in een rode jas. “Johoo!! Kom naast me zitten!” riep de Sint enthousiast. Het zou in ieder geval geen verloren dag zijn. In de pauzes konden ze een hoop van elkaar leren. “Wat vind jij van dat competentiegedoe?” De knipoog terug zei hem alles. Broeders in tijd van nood, stelde hij tevreden vast. Hij tastte in zijn zak naar een paar pepernoten.
“ We wachten nog op een dierlijke cursist, die van cadeautjes geven zijn beroep heeft gemaakt” zei een meisje, dat voor in het zaaltje stond. “ Wie dan?” vroeg zijn buurman quasi-serieus. Gelukkig ging de cursusleidster er op in. “De paashaas moet ook alles weten van competenties” De twee oude mannen stootten elkaar en grijnsden jongensachtig. Ze was zo argeloos als ze hoopten. Dat kon leuk worden, als dit jonge meisje, dat nog nooit een cadeautje had gekocht of ingepakt hun ging uitleggen hoe men kinderen kon verblijden met een presentje Toen even later hun langorige kameraad binnenkwam en in de gauwigheid een chocolade-ei op de stoel van de cursusleidster legde vlak voordat ze ging zitten kon hun dag niet meer stuk. Dachten ze …

“ Geef mij d’r nog maar eentje en geef die twee naast me ook wat” Het was even na vijven en de drie kindervrienden zaten in een kroeg. “ ’t Is me wat!” bromde Sinterklaas. “Blijkbaar ben ik hopeloos verouderd. Ik dacht, dat ik goed bezig was: ik bestudeerde de verlanglijstjes, ik keek in de kinderhartjes, ik zocht zorgvuldig in alle gaten en hoeken naar een cadeau, dat paste bij een kind. Ik verpakte dat soms geinig, soms ingenieus en peinsde suf over een leuk gedicht. Ik putte uit mijn ervaring om de kids te plezieren. Toch moet het roer om, hoorde ik vandaag. Ik moet het anders doen’
“Vertel mij wat” klaagde de kerstman, terwijl hij somber in zijn glas staarde, “Ik dacht leuk te zijn met mijn slee. Hopeloos ouderwets is dat echter blijkbaar. Ik ben te beperkt. Ik moet ook op jouw paard over de daken kunnen rijden, ik moet ook met Pasen actief zijn. Ik moet een expert op vele terreinen zijn. Trouwens, ik hoorde, mijn beste Sint, dat de kinderen niet meer zelf hun gedichtjes hoeven te maken. Ze halen ze van internet, doen ze in een portfolio en leveren dat bij een Piet in. Is dit wat de kinderen echt willen? Ik vraag het me af. Zou het hen gevraagd zijn? En wat rest mij als kerstman? Er is me verteld, dat rondvliegen op een slee getrokken door rendieren is uit de tijd is en nog dieronvriendelijk ook.
Een traan blonk in de ogen van de paashaas en zijn oren hingen treurig naar omlaag. “En ik dan? Ik moet een digitale tuin maken en achter digitale struiken moet ik digitale eieren verstoppen. Zo hoeven de kinderen niet meer samen te werken om de eieren te vinden, maar ontstaat er een individueel werktraject, waarin de minderjarige individueel een route volgt om een op zijn/haar toegespitst ei te vinden. ’t is me wat!

Zo somberden de drie verder tot ze geheel incompetent waren om zelfstandig naar huis te gaan. “Kan ik hier met eieren betalen?” kon de paashaas nog net uitbrengen, voordat hij met zijn vrienden achterin een taxi werd gezet.
Roemloos en troosteloos verdwenen de kindervrienden in de nacht….