Voor wie meent dat ik met de titel van dit stukje op het nu nog zittende kabinet Balkenende doel, wil ik snel vermelden dat ik mogelijke lezertjes niet met mijn politieke voor- of afkeuren willen ontmoedigen. Nee, dit stukje gaat gewoon over onderwijs in de ruimste zin des woords.
Het docentschap kan af en toe een redelijk onsmakelijke bezigheid zijn. Nu doel ik niet op allerlei kauwgom kauwende monden, die bij tijd en wijle open geulen ( om even te citeren uit “Bint” ). Ook heb ik het niet over over het zicht op strings in de meest waanzinnige modellen en motieven die nadrukkelijk zichtbaar worden als een leerling ook maar lichtjes gebogen over de computer hangt. En ik spreek ook niet over te korte naveltruitjes die bleke, witte vetrollen onthullen waartussen hier en daar nog onderdelen van allerlei piercings en tattoos te ontwaren zijn; “Sjonnie, my love”. Of over de aan doorgekookte groentensoep herinnerende geuren die sommige personen nadrukkelijk verspreiden.
Neen, ik heb het nu specifiek over het onaangenaam verpozen in onze docentenkamer, naar men zou verwachten een bolwerk van beschaving en (geestelijke) reinheid.
De docentenkamer, het sanhedrin waar je vroeger als eenvoudige leerling slechts bij hoge uitzondering een glimp van mocht opvangen, en waarbij je dan geregeld werd aangestaard alsof je iets was wat onder de plint vandaan kwam kruipen.
Onze moderne docentenkamer is een diverse malen verbouwd leslokaal, met het gebruikelijke doorsnee-interieur, een dartbord en veel nietszeggende lectuur op de tafels. Een beetje leerling loopt daar al mobiel bellend in en uit, de koptelefoon van de mp3-speler losjes in de oren geklemd.
Veel koffievlekken ook, en naarmate je het keukentje nadert veel andere onbestemde ongerechtigheden die zich in meer of mindere mate aan vloer, kast of tafel hechten.
De argeloze pedagoog die ’s ochtends als eerste deze gedoemde ruimte betreedt, wordt reeds van verre door een dreigend aanzwellend gezoem begroet, en moet zich vervolgens door een wolk van vliegen naar de koffieautomaat begeven, die na enig zoeken verborgen blijkt te zijn onder een krioelende massa zwarte vleugeltjes, pootjes, harige lijfjes en schildjes. Men betreedt hier het onbetwiste domein van de huisvlieg, de Musca Domestica, een horror-kabinet van smikkelende, parende en ei-leggende geleedpotigen, die blijkbaar ons koffiezet-apparaat tot hoofdkwartier hebben gekozen. Daarbinnen is het warm en gezellig, suiker en melk in overvloed, eenvoudig te bereiken door het binnenkruipen in een smal tuitje, waaruit wij genoeglijk onze drankjes tappen.
Te verwachten is dat binnenkort de tweede docent die in alle vroegte het docenten-domein betreedt, wordt geconfronteerd met het in no-time kaalgevreten skelet van zijn collega, de benige hand geklemd om een koffiebekertje met nog lauwe inhoud.
Nu was het afgelopen weekend in Wageningen “Wereld-insecten-eet-dag”, waar dan ook een record insecten-eten werd gebroken. Ik moet die Wageningers ernstig teleurstellen: dat record verbreken wij – zelfs onbewust! – binnen tien minuten na het betreden der docentenkamer. Een deel der docenten heeft dan behalve koffie, melk en suiker ook al het nodige insectenvlees geconsumeerd. Dat het slecht is gesteld met onze financiële situatie is natuurlijk algemeen bekend, maar dat we ons moeten verlagen tot het eten van insecten is toch wel een nieuw dieptepunt.
Tijd om even weg te dromen tijdens het vullen van de bekertjes is er dus niet, men let scherp op of er mèt het bruine stroompje geen zwarte spartelende vormpjes meekomen, en als je koffie-crème hebt besteld, is het verdraaid lastig zoeken tussen al dat schuim, en vóór je het weet gilt de stoomfluit al weer ten teken dat de pauze reeds voorbij is. Ik zou dus willen voorstellen om hier en daar op de tafels wat kwispedoren te plaatsen, die tijdens het koffiedrinken zonder van je plaats te komen kunnen worden gevuld met uitgespuugd ongedierte. Onze begroting heeft daartoe vast nog wel ergens ruimte. Een verzoek aan het College van Bestuur is reeds onderweg.
Iemand nog een kopje koffie?
