In een bedrijf werkt men samen dus dat moeten studenten ook kunnen, zo luidt de stelling. Juist, alleen Remie hoeft dat niet. In een bedrijf is er echter altijd een gemeenschappelijk doel en een manager die hierop toeziet. Hij kadert, faciliteert en controleert. Dit houdt o.a. in dat hij alleen personeel in het team zet wat voldoet. In het moderne onderwijs gaat het hier goed mis. Studenten worden vaak tot elkaar veroordeeld, de onderlinge ambitieniveaus verschillen enorm terwijl ze alleen groepsbeoordelingen krijgen en studenten die niet voldoen worden in een volgend traject weer gewoon toegelaten. Vaak gaan er weken overheen voordat een tutor ingrijpt en dat ingrijpen stelt dan vaak ook niet veel voor, het is veelal pappen en nathouden. Het ontgaat mij onderwijskundig dan ook volledig waarom dat we in dat projectonderwijs zo vastgebakken moeten zitten aan groepswerk en zeker in de gehanteerde vorm. Ik kan alleen bedrijfseconomische argumenten bedenken. Tevens ontgaat het mij waarom een student dit groepsterrorisme zo klakkeloos accepteert.
Corgi
leren samenwerken op het HBO?
Een heel herkenbaar betoog. Ik wil nog het volgende aanvullen. Stel dat samenwerken inderdaad een onmisbare competentie is (dat lijkt me boven twijfel verheven), dan kun je je afvragen op welke manier je het samenwerken het beste kunt aanleren. Hierin zijn twee uitersten: het wordt een technische verhandeling met samenwerk theorie en praktische oefeningen in agenda /afspraak beheer, vergaderen etc. Het kan goed zijn dat een dergelijke aanpak in een HBO gekozen wordt. Een andere aanpak is de aanpak waar jij hebt over hebt: laat studenten in projecten samenwerken en hun eigen samenwerkingsproblemen oplossen. Dat die situatie weinig realistisch is heb je eerder aangetoond.
Maar het werkelijke samenwerken leren mensen vanaf het moment dat ze een baby zijn, thuis, op de sportclub, tussen vrienden, op vakantie. Allemaal situaties die WEL realistisch zijn en waar je bij uitstek natuurlijk kunt leren. De extra uren inspanning en frustratie die het op een HBO kost zijn een relatief groot deel van de kostbare HBO uren, maar een miniscuul deel van de uren dat iemand in werkeljkheid leert samenwerken. Waarom zou je daaraan je kostbare HBO uren spenderen (behalve als het gaat om de eerder genoemde technische aanpak, DAT leer je namelijk niet persé vanzelf in het dagelijkse leven.
Het lijkt er vaak op dat onderwijsuren meer en meer worden gebruikt voor (natuurlijk leren) zaken die je eerder en beter buiten het onderwijs kunt leren, terwijl er steeds minder aandacht is aan de typische zaken die je juist wel in een reguliere onderwijssetting moet aanleren. Soms denk ik dat het (ook) te maken heeft met het gebrek aan vakkennis de docenten. Begeleiden is makkelijker dan lesgeven, zeker als je niet erg thuis bent in het betreffende onderwerp.
En zo ontstaat er een conctie tussen de zwakke/gemiddelde student, de zwakke docent en het management van de instelling. Treurig.
leren samenwerken
Ik kan het alleen maar heel erg met je eens zijn.
Ook ik ben het eens met
Ook ik ben het eens met bovenstaand schrijven. Mijn mening is dat (basis)vakkennis het beste geleerd wordt tijdens je school- en studieperiode. Daar krijg je de tijd en hulp die nodig is om kennis op te bouwen en te laten bezinken. Andere zaken zoals vergaderen, presenteren, rapporteren, samenwerken, organiseren, jezelf profileren etc. kun je na de opleidingstijd nog zo’n 40 jaar tot aan je pensioen beoefenen. Die leer je inderdaad in de praktijk en je krijgt daar ruim de tijd voor. Er zijn echter nog maar weinig mensen die tijdens hun beroepsuitoefening de kans krijgen zich daadwerkelijk in een vakgebied te verdiepen, afgezien van een wekelijkse cursus eens in de 2 a 3 jaar. Daarom vooral veel ruimte voor vakkennis in het curriculum van HBO’s en universiteiten en beperkte tijd besteden aan die andere zaken.