In 2001 schreef Rein Nobel (econometrist aan de VU) een artikel over hoe oneigenlijke belangen en marketing essentiele processen in onze maatschappij verstoren en beïnvloeden. De laatste paragraaf van dat artikel is (helaas) momenteel nog meer van toepassing. Sterker: het beschrijft zonder overdrijving de manier van werken van onderwijsinstellingen in 2006.
“Het begint er steeds meer op te lijken dat (…) bij ons een groot zwijgen heerst als het gaat om de enorme politieke problemen die nu reeds, maar zeker de komende decennia, op ons af zullen komen: vergrijzing, gezondheidszorg, criminaliteit, integratie allochtonen, en de toekomst van ons onderwijs. Over al deze problemen ligt nu de deken van politieke correctheid die de discussie verstikt in een jargon dat regelrecht afkomstig is uit het brein van welzijnswerkers en hun trawanten. Iemand die het jargon doorbreekt is gevaarlijk voor de status quo, en wordt afgeschilderd als een extremist, die je niet al te serieus moet nemen. Soms krijgt hij in de beslotenheid van de koffiekamer nog wel eens de lachers op zijn hand, maar daarbuiten wordt zijn stem niet gehoord. Het belang van het handhaven van de status quo is te groot om met open vizier een discussie met elkaar aan te gaan. We weten niet hoe lang we dit nog kunnen volhouden. In ieder geval zwijgen we, tot de wal het schip keert. Ook in Nederland heerst de geest van de omertà.”
Voor de hele tekst klik hier.
Re:Omerta: het dodelijke zwijgen
Na het lezen van een bericht in Trouw over de BON ben ik maar meteen lid geworden.
Als (hoofd)docent aan een Technische Unversiteit word ik tot mijn afgrijzen regelmatig geconfronteerd met het dalende niveau van de studenten die van de middelbare school komen. Veel van mijn collega’s delen dat afgrijzen. Toch vraag ik mij wel eens af hoe het zover heeft kunnen komen. Een en ander is immers al langer dan enkele jaren aan de gang? Met drie van mijn kinderen op de basisschool moet ik helaas constateren dat veel ouders niet erg begaan zijn met de kwaliteit van het onderwijs. Als ik voorzichtig mijn onvrede uit, oogst ik slechts schouderophalen. Er is eerder sprake van desinteresse dan van “dodelijk zwijgen”. In een van mijn sombere buien denk ik wel eens: we laten het ook zomaar gebeuren. Waar zijn de demonstraties van ouders op het Binnenhof die goed onderwijs voor hun kinderen eisen? Waar zijn de demonstraties van boze leerkrachten die meer vrijheid willen bij de invulling van hun werk? Ik hoop dat BON een begin kan maken met het omkeren van een trend naar steeds slechter onderwijs, maar het zal nog een flinke klus worden om ouders hierbij te betrekken.